Hunkering en heimwee

[p. 50]

De Gezondbidder.

Hij ziet hen aan als een verloopen hond,
Die nauwelijks gered is van verdrinken,
En zijn gebed is haveloos, er zinken
Steeds meer en dieper stilten in; de mond
Klapt dicht, zooals een la wordt toegesloten,
Nadat al 't kleingeld is terneêrgeteld.
Dan roept hij: amen! hijgend en ontsteld,
Alsof hij God had in het hart geschoten.

't Devootverbolgen huisgezin verbleekt,
Als hij glimlachend uit zijn zetel weekt,
En vingerprikkend vraagt: ben je verlost?
Wees dan gerust, de jongeling zal leven,
Zoo niet, 't zal hem aan satan overgeven,
Al heeft hij mij veel moeite en zweet gekost.

Willem de Mérode.