Hunkering en heimwee

[p. 41]

Veni Creator.

Verlosser! kom! de wereld wacht!

Die struikelen en dolen,

Heel dit wanhopige geslacht

Heeft zich aan U bevolen.

Blinden gaan tastend naar U uit,
En luistern scherp op elk geluid.

De doove speurt alom

Of hij U zièt genaken!
Heer, doe de heemlen flakkeren en blaken!

Kom!

Uw boden rennen reeds voorbij:

De stormwind dorscht de landen;

De bergen rooken; 't springgetij

Verdrinkt de lage stranden.

De wereld waggelt; burcht en dom
Zinkt weg of kantelt dronken om.

Wat straks nog pronkte en glom,

Is als een damp verdwenen.
Hoor, hoe wij uit den chaos tot U weenen.

Kom!

Kom, Sterke, die het al verwint,

Herschep de slechte wereld.

Ze is als een nieuwgeboren kind

Rondom met bloed bepereld.

Met zuiver zout, met louter vuur
Doordring de onheilige natuur.

Wat haar besmette of momm',

Doe 't weg; uit reine doeken
Haar eerste glimlach zal Uw oogen zoeken.

Kom!

[p. 42]

 

Kom, Trooster, die de harten stilt,

 

En kalm doet ademhalen

 

Den angstige, die straks als wild,

 

Ten dood vervolgd, moest dwalen.

 

Kom, uit 't verwoestende gedruisch,

 

Red ons tot Uw doorzongen huis.

 

Opeens ligt alles stom.

 

Dan schrééuwt het ongeduld van Uw beminden:

 

Erbarmer! Verlosser! láát U van ons vinden!

 

Kom!

 

 

 

Willem de Mérode.