Hunkering en heimwee

[p. 36]

[Wanneer de harde stemmen even zwijgen]

Wanneer de harde stemmen even zwijgen
En alle winden luistren op de kim,
Dan komt gij luidloos uit uw diepten stijgen
Nog hooger dan een boom en ijler dan een schim.

Maar waar der kindren harten rustig kloppen
Zien ze u door de geraniums voor het raam,
En hoe gij spreekt met alle berkentoppen
En hoe gij meermaals noemt den eigen naam.

Dat hooren zij en lachen zacht en vragen
Naar dingen die hun niemand had gezegd,
En weten niet wat of zij vragend wagen,
Maar voor u zijn der kindren vragen recht.

J. Jac. Thomson.