Hunkering en heimwee

[p. 17]

Het wier.

Dat op de dorre steenen groeit,
Zich met het zilte water voedt,
Het wier, dat, nimmer levenszat,
Door alle stormen wordt gebeukt
En in den ongenegen schijn
Van zon op zon gelaten bloeit, -
Hoe vaak voelde ik in 't naakt seizoen,
Als 't zwemmend heir tezamen schoolt
Of om de arduinen brekers met
Ontstelde kreten krijschend wiekt,
Terwijl de stormwind zwelt en 't ruim
De bulderende branding, die
Op 't bevend zand de schepen plet,
Met donderende galm weerkaatst, -
Hoe vaak voelde ik het, klam en tot
In 't merg verkleumd, mijn dor gemoed
Verkwikken met zijn levend groen...
O deemoed, die tot eenig loon
Zich de uitverkoren blijdschap won,
Gods leven aan 't onvruchtbaar strand,
Aan d' onvertogen zeewind, die
Den boomen, stam en blâren krookt,
Aan 't onvermurwbare geweld,
Dat rug aan rug de baren stuwt
Op 't vlijmscherp uitgevreten zand,
Gods leven aan den blinden dood
Met blooden weerglans op te doen
En in de nooit verstilden nacht
De ruimte 't nietig al te zijn,
Dat Godes is en Gode leeft!
Om op deze onherbergzame aard

[p. 18]

 

Het groenend wier gelijk te zijn,

 

Is al de rijkdom, dien ik mij

 

Uit 's goedertiernen Vaders hand,

 

Op zijn genade bouwend, bid.

 

 

 

Frank Gericke.