Hunkering en heimwee

[p. 14]

Thalassa!

De nacht was in de eikebosschen

Tusschen de heuvlen klaar en koel;

En statig stapten onze rossen

Naar 't oosten en 't verlangde doel.

Toen woei een windje in onze ooren

Een vreemd gemurmel ver en veeg...

En brieschend sprong mijn vos naar voren

In onbevolen draf, en steeg,

En stond ter kruine. Onbewogen,

Onder de koperroode maan,

Aanschouwden onze ontroerde oogen,

Onmetelijk, den Oceaan!

Geerten Gossaert.