Hunkering en heimwee

[p. 13]

Een klacht in de Lente.

Wees stil, o al te onrustig hart!
Klaag niet zoo luide uw kleine smart,

Draag met geduld een wijle uw pijn;

Welhaast zult gij te vrede zijn.

Ons teelde, teeder kind tot man,
Het immer nieuwe euvel van

De lenten wier onvruchtbaarheid

Het langoureuse jaar beschreit.

Wéér kwam ze, en ging aan ons voorbij;
Haar spot doorwondde u en mij

Met de onvertaalbre toovertaal

Van eenen kranken nachtegaal...

Maar achter alle lenten wacht
De troost dier onbestarnde nacht

Als in een stil, seizoenloos dal

Ook onze onrust rusten zal.

Geerten Gossaert.