|
| |
| |
[pagina t.o. 357]
[p. t.o. 357] | |
TWAALFDE BOEK.
| |
| |
| |
David.
Twaalfde boek.
Prins Davids wondre droom hield hem nog opgetoogen.
't Gevaar des Vaderlands trof hem met mededoogen.
Vol vrees wierd de uitslag van den stryd door hem verwacht.
De dag was tweewerf reeds begraaven in den nacht,
En voor de derdemaal met nieuwen glans herbooren,
En echter kwam hem niets uit Isrels heir ter ooren.
Dit doet hem siddren voor het lot van zynen Vrind.
Ach! of ik wist waar zich myn Jonathan bevind!
Bescherm hem, goede God! bescherm hem op myn bede!
Dus zucht de Held, terwyl hy in zyn legerstede,
Door al de Hoofden van zyn Oorlogsvolk verzeld,
Vast op 't herbouwen van de Vesting orde stelt.
Daar hy nog bezig is 's Volks yver aan te spooren,
En zyn bekommring voor hunne oogen tracht te smooren,
Word hy een' Vreemdeling gewaar, die nader treed,
Wiens houding vrees verwekt voor eenig treffend leed.
Hy heeft een handvol asch zich op het hoofd gesmeten,
Aan allen zyden zyn gewaad vanéén gereten,
| |
| |
En ziet nog naauw' den Prins of werpt zich neêr op de aard'.
De Held, thans meer dan ooit om 't Vaderland bezwaard,
Vraagt hem de reden van zyn komst en rouwbetooning.
De ramp, dus spreekt de Knaap, van Isrels heir en Koning.
'k Ontvlood de legerplaats, daar alles door de magt
Des wreeden Filistyns onmenschlyk wierd geslacht,
Nadat Vorst Saül in den Veldslag was gebleeven.
Dit akelig bericht doet aller harten beeven.
Wie heeft, hervat de Prins, u deezen ramp ontvouwd?
'k Heb, zegt de Vreemdeling, dit onheil zelf aanschouwd.
Een onvoorzien geval deed my de schreden wenden
Naar Gilboa's gebergte en Isrels legerbenden,
Reeds op myn komst ten prooie aan 't Filistynsch geweer.
'k Zag Koning Saül, daar hy, leenende op zyn speer,
Door eene dichte vlaag van pylen wierd besprongen,
Toen 's Vyands wagens reeds in Isrels leger drongen.
Hy' doodelyk gewond, bevond zich gantsch alleen.
Een groote bende lag gesneuveld om hem heen,
Van Israëllers, die voor hem hun leven stelden,
En Filistynen, die ze al stervend nedervelden.
Hy, zag verlegen om naar troost in zyne elend'.
Hy vestte 't oog op my, en wenkte my in 't end',
| |
| |
En vroeg my, zuchtende, in wat Land ik wierd gebooren.
Ik had nog naauwlyks door myn antwoord hem doen hooren
Dat ik aan Amalek myn' oorsprong was verpligt,
Of hy hernam, naar 't scheen ontroerd door dit bericht:
Van Amalek!... hoe 't zy, betoon me uw medelyden.
Myn benden zyn vernield in dit rampspoedig stryden.
Myn harnas is alöm van schicht by schicht doorboord;
En, schoon 't in deezen staat myn matte leên nog schoort,
My is door 't bloedverlies geen kracht meer bygebleven;
Hoed my voor 's Vyands schimp; doe my uit deernis sneeven.
En, wel bewust dat hy den dood niet konde ontgaan,
Heb ik door myn geweer aan zynen wensch voldaan;
En offer u, ô Prins! ten onbetwistbaar teeken
Dat ik u niet mislei door loosverzonnen treeken,
Dit Koningklyk sieraad, 't welk ik aan Saüls hoofd
En hand ontnam, eer 't door den Vyand wierd geroofd.
Dees taal baart Jesses Spruit een doodelyke smarte.
Vorst Saüls ongeval treft zyn grootmoedig harte.
Hy denkt thans aan zyn woede en wreeden argwaan niet.
Neen, 't is een Vader, wien zyn deernis lyden ziet.
Een eedle gramschap volgt op 't vriendlyk mededoogen.
De moord des Konings is een gruwel in zyne oogen.
| |
| |
Rampzalig Schepsel! draagt ge uw' roem op euveldaên?
Dorst ge uw gevloekte hand aan Gods Gezalfden slaan?
U, rookend van zyn bloed, voor myn gezicht vertoonen?
En vleit gy u dat ik dien gruwel zal verschoonen?
Neen, vriend en vyand weet' dat myn rechtvaardigheid
Aan hem die Saül velt het leven heeft ontzeid.
Gy wilt vergeefsch voor my uw snood bestaan verbloemen.
Durft gy een' wreeden moord een blyk van deernis noemen?
Ontmenschte! ik speur uw vreugd, zelfs door uw traanen heen.
Uw baatzucht spoorde u aan; gy oogde op 't loon-alléén.
Maar neen, gy zult het loon door u verdiend verwerven.
Gy, Vorstenmoorder! zyt gevonnisd om te sterven;
Uw bloedschuld ruste op u tot aan uw' jongsten snik!
Dus spreekt hy, en beveelt, op 't eigen oogenblik,
Den dood des Vreemdelings, die, jammerlyk bedroogen
Door listige eigenbaat, de straf vind van zyn logen.
Inmiddels neemt de rouw by David de overhand.
Hy treurt om 's Konings ramp, en 't lot van 't Vaderland;
Terwyl de bange zorg, hoe 't met zyn' Vriend moog' weezen,
Hem sterkst het hart doorknaagt, en 't allerergst doet vreezen.
Getrouwe Abizaï versterkt zyn droef gemoed,
En raad hem, aan het hoofd van zynen Heldenstoet,
| |
| |
Nu Saüls rustlooze aart geen nieuw gevaar kan wekken,
Het Ryk voor de overmagt des Filistyns te dekken,
Eer zyn geweld, dat hem zo veel bekomring baart,
Het erf van Israël verwoest' door vuur en zwaard.
De vroome Prins vind in dien voorslag wel behaagen,
Doch wil, eer hy besluit, op 't plegtigst raad doen vraagen,
Door Priester Abjathar, aan Gods Voorzienigheid.
Zy, die, als by de hand, hem naar den troon geleid,
Beveelt hem in der yl naar Hebron op te trekken.
Zo ras de Held dien last doet aan het Volk ontdekken
Staakt elk de vestingbouw, gehoorzaam aan 't bevel,
En volgt, met zyn gezin, den Prins naar Israël,
Op hoop van daar eerlang in rust te zullen leeven.
Zy spoeden oostwaart aan, tot aan de sombre dreeven
Van 't lomrig Machpela, dat, in zyn' ruimen schoot
Aartsvader Abraham met gade en kroost besloot;
En hun gebeent' bewaart tot aan den jongsten morgen.
De marmren grafspelonk, in 't groenend loof verborgen,
Doet David, die zyn oog al zuchtend derwaart richt,
Op nieuw gedenken aan 't verbaazend nachtgezicht;
Terwyl een groot getal Hebreeuwsche legerbenden,
Geprest om ylings zich naar 't zwakke Heir te wenden,
| |
| |
Doch, door het naar bericht van Isrels ongeval,
In hunnen togt gestuit, hem nadert in het dal.
Dit vreemd verschynsel baart Prins David nieuwe zorgen.
Het oogmerk van dit Heir is hem geheel verborgen.
Zyn magt is tegen hen oogschynlyk niet bestand.
Ook zou zyn trouwe zucht voor 't heil van 't Vaderland
Hem eer besluiten doen den grootsten ramp te lyden
Dan tegen Jakobs Kroost met Jakobs Kroost te stryden.
Het Volk, dat hem verzelt, houd stand op zyn gebod,
Terwyl hy, gantsch alleen, gemoedigd in zyn lot,
De Benden tegentreed, en groet met deeze woorden:
Hebreeuwsche Helden, die, trouwhartig, van alle oorden
Zyt opgetrokken tot behoud van onzen Staat!
Indien gy, nevens my, welëer uw toeverlaat,
Getroost zyt de overmagt des Filistyns te weeren,
Zal David, ongeveinsd, uw deugd, uw vroomheid eeren;
En toonen, daar hy zich tot heil des Volks verbind,
Dat hy gantsch Israël als zyne Broeders mint:
Doch zo gy tegen my dit uur zyt opgetoogen,
Zo gy myn' val bedoelt, dan zal het Alvermogen,
Dat uit zyn' hoogen troon elks daaden gadeslaat,
Getuige en wreeker zyn van 't haatelykst verraad;
| |
| |
De straf dier ontrouw op uw schedels neêr doen daalen,
En uw vervolgers steeds op u doen zegepraalen.
Het onverwacht gezicht van Isrels grooten Held
't Betrouwen dat hy op hun deugd en vroomheid stelt,
En zyn kloekmoedigheid, gebleken in zyn daaden,
Verligten hun gemoed, met 's Lands gevaar belaaden.
Beroemde Amazaï, die deeze Schaar' gebied,
En reeds in Jesses Zoon den Vorst van Isrel ziet,
Werpt schild en speer ter zyde, en bied, op de aard' geboogen,
Vernoegd, zyn zwaard hem aan, voor aller Benden oogen.
Wy voegen ons by u, ô David! roept hy, wy
Zyn de uwen, braave Prins! want de Almagt staat u by.
Haar bystand waak' voor u en voor uw togtgenooten!
Vergun, vergun ons dat we uwe oorlogsmagt vergrooten.
Al 't leger valt den Prins, die bly dees hulde aanvaard,
Den Held de handen reikt en minzaam heft van de aard',
Op 't oogenblik te voet, als door één' geest gedreven.
Elk tracht hem blyken van genegenheid te geeven.
Wie toch, dus spreeken zy, word, nu de Zoon van Kis
Door 's Vyands wreede woede in 't veld gesneuveld is,
Met weezenlyker recht tot onzen Vorst verkooren
Dan hy wien de Almagt-zelf den scepter heeft beschooren?
| |
| |
Hy zal, door God gesterkt, ons hoên in 't ongeval.
Fluks word een bly gejuich, een schaatrend lofgeschal
Van wederzyden door het krygsvolk aangeheven.
't Roept all' eenstemmig uit: Lang moet' Vorst David leeven!
In 't midden van dien galm snelt 's Helds getrouwe Stoet
En 't aangekomen Heir elkander te gemoet.
Het Volk van David, lang uit have en erf gestooten,
Ziet thans zyn vrienden in zyn trouwe Landgenooten,
En Isrels Leger vind in hen zyn Broeders weêr.
Men denkt dit oogenblik aan 't voorig leed niet meer.
Wat al omhelzingen en teêrheid en ontroering!
Wat traanen, uitgeperst door sterke zielsvervoering!
De vroome Prins-alléén voelt zyn bekommerd hart,
In 't midden van elks vreugd, doorgriefd van bittre smart.
Het opperst Ryksgezag, dat hem de Benden schenken,
Doet straks aan zynen Vriend, aan Jonathan, hem denken.
Myn Vrienden! barst hy uit, myn waarde Vrienden! kan
Dit onrecht u van 't hart? denkt aan Prins Jonathan;
Aan hem, uw trouw zo waard, zo waard de kroon te draagen.
Men mompelt dat die Held in 't stryden wierd verslagen,
Zegt dappre Amazaï. Dit smartelyk bericht
Jaagt Jesses Zoon de verf des doods in 't aangezicht,
| |
| |
En wekt, op nieuw, in 't oog de sluimerende traanen.
Maar eer de stem zich nog een' doortogt weet te baanen,
Ontdekt held Ithaï een Bende in 't open veld.
De Hoogepriester, door Vorst Saül aangesteld,
De vroome Sadok, die, aan Jonathan verbonden,
Uit zucht voor hem zich by den veldslag heeft bevonden,
Vertoont zich aan haar hoofd, en troost de droeve schaar',
Die vast met luid geschrei en jammerlyk misbaar
De ruime lucht vervult, en treurt om 's Lands elende.
Trouwhartige Ithaï bespeurt straks dat dees Bende
Des Vyands zwaard ontkwam. Hy spreekt den Priester aan,
En vergt hem dat hy aan Prins David doe verstaan
Wat Saül, wat zyn Kroost in 't leger is weêrvaaren,
Toen Israël bezweek voor 's Vyands oorlogsschaaren.
Den Priester klinkt de naam van David naauw' in 't oor
Of hy verleent de beê van Ithaï gehoor.
Hy volgt hem op het spoor, en kan zich, op 't aanschouwen
Van Jesses dappren Zoon, van traanen niet weêrhouwen.
De smart van Sadok en van 't Volk, dat hem verzelt,
Ontdekt, helaas! te klaar aan Judaas grooten Held
Den onherstelbren ramp die 't Erfland heeft geleden.
Hy scheurt zyn Vorstlyk kleed van boven tot beneden,
| |
| |
En slaat het oog omhoog, en de armen wyd vanéén.
Ach! barst hy eindlyk uit, ach! Sadok! komt ge alleen?
Waar liet gy Jonathan? wat lot is hem beschooren?
Myn Vriend! myn Jonathan...! ach! alles is verlooren!
Hier stuit de rouw geheel zyn afgebroken stem;
Zyn ziel zoekt weenend lucht, en alles weent met hem.
Getrouwe Abizaï en andre Legergrooten,
Vol medelyden, vol ontroering, toegeschooten,
Geleiden hunnen Vorst, die, door zyn hartenleed
Verwonnen, roerloos staat, en van zichzelv' niet weet,
Naar een begraasde hoogte, in 't lommer van de dreeven
Die Abrams grafspelonk een koele schaduw geeven.
Hier neêrgezeten, ziet de Held, in al den drom,
Daar hy allengs bedaart, gestaâg naar Sadok om;
Die, op der Grooten wenk, hem nadert, en, in 't ende,
Hem dus der Vorsten ramp en de algemeene elende,
Met een beklemde ziel, al nokkend doet verstaan:
Het blinkend morgenlicht was nog niet opgegaan
Van dien gevreesden dag, die onzen ramp volmaakte,
Wanneer Prins Jonathan, my, die vol kommer waakte,
In zyne tent ontbood; waar hy den bangen nacht
In 't yverig gebed dus ver had doorgebragt.
| |
| |
Ik vond hem zo bedaard, zo groot, als ooit te vooren.
Hy had in zyn gelaat niets van zyn' moed verlooren.
De voedster Sara, in wier koesterenden schoot
Zyn telg Mesibozeth een zachte rust genoot,
Bevond zich in de tent, met weinig trouwe Vrinden,
Gewoon in zyn geluk hun eenig heil te vinden.
Hy reikte my de hand, en uitte deeze taal:
Ik stoor misschien uw rust, doch 't is de laatstemaal.
Gods onwaardeerbre gunst heeft Israël begeeven.
God zwygt op ons gebed; ons is geen hoop gebleven.
Myn Vaders onheil treft myn medelydend hart.
Ik ben myn lot getroost, maar zucht om zyne smart.
Ach! mogt myn trouw voor hem Gods gramschap doen bedaaren!
Mogt ik door al myn bloed zyn dierbaar leven spaaren,
Terwyl de Vyand vlood van Isrels grondgebied!
Dan, 's Hemels wil geschiede, ik twist met de Almagt niet.
Ja, nu onze offers geen genaê by God verwerven,
Zal, duchte ik, deeze stryd den Vorst en my doen sterven.
Beween my echter niet, ô Sadok! ik bevind
Den dood geen' grooten ramp voor hem die God bemint
Ik heb de blyken van Gods bystand ondervonden.
Hy heeft, op myn gebed, deez' nacht my troost gezonden.
| |
| |
Ja, waarde Sadok! ja; ik twyfel thans niet meer.
Al keert ons stoflyk deel, in 't eind', tot de aarde weêr,
De onsterfelyke ziel, door de Almagt ons gegeeven,
Zal onveranderlyk in weezen zyn en leeven.
Ik vind myn oog verlicht, en wacht een beter lot,
Van alle leed bevryd, in 't byzyn van myn' God;
En heb nog eens gewenscht vry uit met u te spreeken,
Opdat u minder troost mogt na myn' dood ontbreeken.
Zo u de Godheid spaart, en ge ooit myn' David ziet,
Verberg hem dan 't geluk van zynen Hals vriend niet.
Zeg dat ik ryker kroon, meer glori, zal ontfangen,
Dan die zyn vriendschap my op aarde deed erlangen.
Zeg dat zyn Jonathan, getrouw aan zynen Vrind,
Hem tot zyn' jongsten snik standvastig heeft bemind;
Dat Davids trouw my in myn uiterst nog verblydde;
Dat ik dit hulploos Wicht aan zyn bescherming wydde;
Verzekerd dat myn Zoon, in 't smartlyk ongeval,
Een' andren Vader in myn' David vinden zal.
Hierop nam hy het Kind, nog pas ontwaakt, in de armen:
Geliefde Telg! myn trouw kan u niet meer beschermen.
'k Was, na uw moeders dood, uw hoeder voor een poos:
Deez' dag ontvalle ik u, en laat u ouderloos.
| |
| |
Natuur toont op myn ziel in 't uiterst haar vermogen,
En perst my, tegen dank, een teêre traan uit de oogen;
Daar gy, gelukkig in uw kindsche onnoozelheid,
Uw onheil niet beseft, my vruchtloos streelt en vleit,
En 't vaderlyke hart doet door uw lagchjes weenen.
God, onzer Vadren God, wille u zyn hulp verleenen!
Hy zegene u, myn Zoon! en redde u uit deez' nood!
Groei, groei in voorspoed; word vooräl in deugden groot.
Laat u, barmhartig God! laat u myn beê behaagen!
Bescherm dit dierbaar Pand, dat u word opgedraagen!
Geef dat hy in uw wet zyn hoogst genoegen vind!
Wees, wees zyn Vader, en maak David tot zyn' Vrind!
Ja, dus stuit David hier den Priester in zyn rede,
Ja, waarde Jonathan! stel uwen geest te vrede!
Uw David is getrouw aan 't geen zyn hart u zwoer.
En welk een onheil u, helaas! ook wedervoer,
Uw teêrgeliefde Spruit zal geen' beschermer derven.
Zyn Vader leeft zo lang als David niet zal sterven.
Ach! zucht hy, daar hy zich naar Abrâms grasplaats wend,
Nu word my eerst de zin van mynen droom bekend.
Ik heb myn' Jonathan, gehuld met gouden straalen,
Op 't juichend feestmuzyk der englen, in zien haalen;
| |
| |
Ten hemel vaaren in den arm van Abraham.
ô Jonathan! sieraad van uw' beroemden Stam!
Myn hart voorspelde uw lot; de Godheid kende uw waarde;
De vriend des Hemels was te goed, te groot voor de aarde.
Helaas! vergeef het my, myn smart heeft u gestoord.
Wat sprak myn Halsvriend meer? gaa met uw rede voort.
De Aartspriester vangt weêr aan: De Held zag, onder 't spreeken,
Daar hy van 't Jongske scheidde, ons schier van rouw besweken.
Myn Vrienden! sprak hy, hoe dus sterk door druk vermand?
Beveelt aan Gods genade uzelv' en 't Vaderland.
En, vind de Hemel goed u na den stryd te spaaren,
Vervoegt u dan terstond by Davids legerschaaren.
Verheft myn' waarden Vriend, tot Vorst van Israël.
Erkent hem als gezalfd op 's Hemels hoog bevel.
Gy zult zelf, zo ik na myn' Vader blyve in 't leven,
Gewillig my de kroon aan hem zien overgeeven.
Hy hield, dus spreekend, zyn gezicht naar 't veld gewend,
Vanwaar het eerste licht reeds schemerde in de tent.
Daar ryst, dus voer hy voort, daar ryst myn jongste morgen.
Nog deeze dag: maar 't is een dag vol angst en zorgen.
Myn Vrienden! nadert my; ontfangt myn afscheidsgroet.
't Is hagchlyk of ik u op aarde ooit weêr ontmoet'.
| |
| |
Dus sprak de vroome Held, omärmde ons een' voor eenen,
En trad naar 's Konings tent, terwyl wy bleeven weenen.
De voedster Sare ontweek, op 't Prinselyk bevel,
Thans met Mefibozeth het heir van Israël;
En, schoon myn ampt me ontslaat van oorelogsbedryven,
Besloot ik uwen Vriend standvastig by te blyven.
Wy zagen, kort daar na, hem, even welgemoed,
Verschynen met den Vorst en al den Heldenstoet.
De Koning was ontroerd, en zag, vol mededoogen,
Zyn Zoonen telkens aan, als meest met hen bewoogen.
't Zuchtte all' in naare stilte, en Jonathan-alléén
Toonde een vernoegd gezicht, waarüit iets hemelsch scheen.
Hy had reeds afscheid van al 't Vorstlyk Huis genomen,
Thans met hem in de tent des Konings t' saamgekomen.
Vaarwel, myn Vader! sprak de nooitvolpreezen Held,
Vaarwel! ik gaa ten stryde, en zal het oorlogsveld,
Gelyk 't uw' Zoon betaamt, doen van myn' moed gewaagen;
En overwinnen, is 't des Hemels welbehaagen.
Terwyl hieröp de Vorst hem zo ontsteld als teêr
Omärmde, sloeg de Prins zyne oogen zuchtend neêr.
Verliet, zo ras hy kon, zyn' Vader, die, in 't harte
Gegriefd, hem na bleef zien, gefolterd door zyn smarte.
| |
| |
De Hoofden van het heir verzelden 's Prinsen schreên,
En schaarden, op zyn' last, de Benden vast byéén.
De Koning had aan hem de voorhoede opgedraagen;
En Malchizua, nog in 't opgaan zyner dagen,
Bedekte met zyn' drom zyns Broeders slinke zy';
Aan de andre hand stond hem de Veldheer Abner by.
Vorst Saül-zelf zou thans den middentogt bewaaren.
De siere Abinadab hield stand met zyne Schaaren
Aan 's Vaders rechtehand, niet ver van Jisraël;
Getrouwe Adajas gaf aan de andre zy' bevel.
't Onweerbaar volk vond zich, uit zorg voor 's Vyands woede,
Met al de legertros geplaatst in de achterhoede;
Aan d' eenen kant gedekt door dappren Elpaäl,
Aan de andre zyde door den jongen Esbahal.
Des Vyands leger trok al vroeg van Afeks wallen,
Om, waar' het mooglyk, ons ontydig te overvallen.
Den trotschen Hohas, zo meêdoogenloos als stout,
Was, op Vorst Achis last, de voorhoede aanbetrouwd;
Kloekmoedige Arioch trok aan zyn slinke zyde
Met de Askalonsche schaar' al juichende ten stryde.
Prins Melech, Achis spruit, vormde, in een' sieren stand,
Den vleugel op 't gebergte, aan Hohas rechtehand.
| |
| |
Vorst Achis-zelf verkoor den middentogt te leiden.
De nydige Eglon was ter rechter zy' bescheiden;
Aan Achis andre hand de Vorst van Akkaron.
Voorts volgde een oorlogsmagt die niemand tellen kon,
Byéén verzameld uit al de omgelegen oorden.
Het Volk van Tyrus en van Sidon uit het noorden;
De Jebuzyt van 't oost', en Amalek van 't zuid',
Maakte, elk afzonderlyk, een talryk leger uit.
Terwyl de Vyand, die van dolle moordzucht blaakte,
Op 't klinken der trompet, reeds Isrels heir genaakte,
Trad dappre Jonathan door al de reiën heen,
En moedigde allen tot den stryd met de Onbesneên.
De heusche majesteit, gewoon 's Volks hart te streelen,
Scheen met meer glans dan ooit in 's Prinsen oog te speelen.
De vrees van Jakobs Kroost verdween wanneer 't hem zag.
Hy was in elks gezicht een engel op dien dag.
Het Vorstlyk harnas scheen om 't heldenlyf gewassen.
Hy droeg het hoofd ontbloot, dat Isrels kroon zou passen.
De bruine hairlok zwierde om nek en schouders heen,
Zo schoon gekruld als ooit, doch door natuur-alléén.
Van allen toegejuicht, trad hy hen vriendlyk nader;
Sprak deez' als Broeder aan, en dien als Vriend of Vader.
| |
| |
Maar, Prins! ik zie dat myn verhaal u 't hart doorsnyd...
Helaas! vraagt David, sprak myn Vriend niets voor den stryd?
Ja, antwoord Sadok, dus liet hy voor 't Heir zich hooren:
Hebreeuwsch Geslacht, door God ten Erfvolk uitverkooren,
Myn Stamgenooten, die myn dierbaarst maagschap strekt!
Bedenkt thans wie gy zyt, en tegen wien gy trekt.
Gy, 't Erfvolk dat Gods gunst in Kanân bly doet leeven;
Zy, Afgodisten, door zyn magt daaruit verdreven.
Dat zy vry steunen op hun talryke oorlogsmagt;
Gy, die van sterker arm uw hulp, uw redding wacht,
Vertrouwt uw zaak aan God; zyn kracht kan hen bepaalen,
En u, gelyk welëer, op hen doen zegepraalen.
Alleen weest dapper, weest gemoedigd tot den stryd.
Denkt, denkt wat ge allen aan de Godstent schuldig zyt,
En aan uw Vaderland, en aan uw liefste panden.
Bevryd hen, eens voor al, van deeze dwingelanden.
Ik wy' myn bloed aan God en Isrel op deez' dag;
En zal verwinnaar zyn, of sneuvlen in den slag.
Zo sprak de vroome Prins, en deed elks moed herleeven.
Dit tuigde 't veldgeschrei door Isrel aangeheven.
Zo ras hy zich aan 't hoofd der Benden had gesteld
Rees een gemengd geluid langs heuveltop en veld,
| |
| |
En krygstrom en bazuin gaf straks het aanvalteeken.
De Filistyn deed ook de krygsklaroenen steeken.
Men zag, op 't oogenblik, ter wederzyde, een vlugt
Van scherpe schichten, die, in 't snorren door de lucht
Elkaêr voorby gesneld, zo wel van Isrels Helden
Als in des Vyands heir geheele reiën velden.
Dit akelig gezicht verbitterde elks gemoed.
't Raakte alles handgemeen: men zette voet by voet,
Terwyl de speeren, door een sterke vuist gedreven,
By 't heftig veldgeschrei ontelbren deeden sneeven.
De zwaarden schitterden by 't licht der morgenzon.
Prins Melech, in den waan dat niets hem stuiten kon,
Stoof al zyn Volk vooruit, en dreef, van woede aan 't branden,
Held Hiski met een speer den dood door de ingewanden.
Prins Malchizua, die by Hiski zich bevond,
Viel, schoon reeds door een' schicht in zyne zy' gewond,
Den overwinnaar aan; verzamelde al zyn krachten
Om Achis Spruit, ter wraak des jongen Helds, te slagten.
Elk van dees Prinssen stond met drift naar oorlogsëer;
Ging met gelyken moed zyn weêrparty te keer,
En trof hem, beurt om beurt, met doodelyke slagen.
Elk blaakte om in 't gevecht de zege weg te draagen.
| |
| |
Het Vorstlyk bloed vlood hen van 't blinkend harnas af.
En, schoon de dood alreê hen aangrimde uit het graf,
Nog gaf de wanhoop kracht; tot Achis Telg, in 't ende,
Op de aarde nederzeeg voor de oogen van zyn Bende.
De Veldheer Ahuzath, wien Achis 't lyfsbehoud
Van zynen Erfprins in den stryd had aanbetrouwd,
Verwoed, dewyl hy hem dus deerlyk om zag komen,
Deed Isrels dierbaar bloed by gantsche beeken stroomen.
Prins Malchizua, die, minst op zichzelv' bedacht,
Zich vleide dat hy reeds zyn' Vyand had geslagt,
Viel straks op Melech neêr, om hem den helm te ontrukken.
Dees sloeg hem zynen arm om 't lyf, in 't nederbukken.
Men zag, daar elk van hen om 't yvrigst weêrstand bood,
Hen wortslen met elkaêr en worstlen met den dood.
Terwyl hun beider hart van haat en wraakzucht gloeide,
En 't laauwe bloed van d' een' in 't bloed des andren vloeide,
Nam Melechs veege ziel de wyk naar ruimer lucht;
Prins Malchizuaas ziel volgt fluks haar in haar vlugt,
Als of ze, op deezen stond, het krachtloos lyf ontweken,
Door haat wierd voortgejaagd om zich nog eens te wreeken.
't Gezicht van 's Prinsen dood trof al zyn Volk met smart.
Beraja nam zyn plaats, en sprak hen moed in 't hart.
| |
| |
Maar toen zy, kort daar na, ook deezen zagen vallen
Door 't zwaard van Ahuzath, begaf de hoop hen allen.
Adajas snelde fluks, by 't groeijen van den nood,
Kloekhartig voorwaart met den drom dien hy gebood;
En poogde door zyn' moed het wykend volk te schaaren;
Hen met standvastigheid hunn' grond te doen bewaaren.
Vergeefsche vlyt, helaas! de schrik wierd algemeen,
En rees by elk in top, by 't kermen en geween.
Nog hield hy stand, aan 't hoofd van zyne versche benden,
En blaakte om Ahuzath naar 't duister Ryk te zenden,
Die loos den slag ontweek, en zwakker vyand zocht.
Terwyl Adajas Gob, die zich in togt op togt
Een' grooten naam verwierf, van 't levenslicht beroofde;
Ook Pichol, die geen' mensch aan zich gelyk geloofde;
En Arbas, ruim zo fier op zyn beroemd geslacht;
Viel 't Filistynsch gebroed, als met veréénde magt,
Hem aan, en deed den Held, van allen kant getroffen,
In 't einde op eenen berg van dooden nederploffen.
De moed des Erfvolks viel wanneer 't hem vallen zag,
En 's Vyands moordkreet rees alöm met ons geklag.
Zyn leger, van dien kant op Isrel ingedrongen,
Had de open zyde van den middentogt besprongen,
| |
| |
Toen Prins Abinadab, uit trouw en kinderpligt,
Den Vorst ter hulpe vloog, van zyn gevaar bericht.
Zelfs de achterhoede kwam tot bystand aangevloogen.
Doch 's Vyands overmagt verydelde al dit poogen.
Getrouwe Abinadab bevond zich overäl
In 't heetste van den stryd, en dreef een groot getal
Van heillooze Onbesneên ten afgrond door zyn slagen.
Nu was Vorst Eglon zelfs op zynen oorlogswagen
Genaderd tot behoud van Veldheer Ahuzath.
Een drom van wagens, reeds met brein en bloed bespat,
Verzelde zyn gespan, en voerde Gazes Grooten.
De trotsche Doëg, in dit tydstip toegeschooten,
Vloog, met een' stouten sprong, op Eglons wagenraên;
Viel met een heesch geschreeuw dien wreevlen Dwingland aan,
En zocht hem met geweld ter strydkarre af te rukken;
Als 't aakligst ongeval zyn' aanslag deed mislukken,
Daar hy een zwaare speer, die Eglon naar hem dreef,
Te ontwyken poogende, in de raders hangen bleef.
Het reeds gekwetst gespan sloeg midlerwyl aan 't hollen,
En Gazaas Vorst stoof, door dien vaart aan 't suizebollen,
Van zyne strydkarre af, en stortte al tuimlend neêr.
Hy wierd, in deezen stand, ontbloot van tegenweer,
| |
| |
Geveld, en van zyn Volk al gillend weggedraagen,
Of eer gesleept, terwyl de hollende oorlogswagen
Met Doëg voortvloog, en zyn wreedgekneusde leên
Vanéén reet, tot zyn lyk geen menschlyk lyk meer scheen;
Alöm bebloed, misvormd, vermorseld en vertreden.
In zulk een overmaat van de uiterste aakligheden
Vond die Bloeddorstige zyn deerniswaardig end',
Door weinigen betreurd in de algemeene elend'.
Het Volk van Gaze, min ontroerd door dees vertooning
Dan woedende van wraak om 't lot van zynen Koning,
Vocht als wanhoopende, en won veld van stap tot stap,
Vooräl toen 't Saüls spruit, den Prins Abinadab,
Wien Ahuzath, helaas! verraadelings deed sneeven,
Tot zyner Benden schrik den veegen geest zag geeven.
Vorst Saül-zelf vond zich gegriefd met wond by wond
Door 't volk van Baladan, dat op een hoogte stond,
En duizend pylen schoot op Isrels legerknechten.
Een rei van Helden, eer getroost zich dood te vechten
Dan langer tot een doel van schicht op schicht te staan,
Besloot den Vyand op 't gebergt' te keer te gaan
Tot redding van den Vorst, die, schoon omringd van lyken,
By 't groeijen van den moord den stryd niet wilde ontwyken.
| |
| |
De jeugdige Esbahal bezweek aan 's Konings zy',
Mee moedige Ahio; Seharja viel 'er by,
Met Pheres, Ismaël en Micha en Uzias,
Zephanja, Elpaäl en gryzen Zedekias.
Maar schoon de Filistyn dien Heldenrei versloeg,
Die overwinning stond hem ook op bloeds genoeg,
Daar geen dier Braaven viel dan op een hoop van dooden.
Ons Heir was meest geveld, gewond, of weggevlooden,
En Saül, die tot nog kloekmoedig had gestreên,
Stond reeds genoegsaam met Ahimaäs-alléén.
Hy zag het overschot der zwakke Benden vlieden;
Zyn Helden vruchtloos op 't gebergt' nog weêrstand bieden.
Dit deed zyn bittre smart tot wanhoop overslaan.
Hy sprak Ahimaäs met deeze woorden aan:
Doe thans, voor 't laatst, uw trouw aan uwen Koning blyken.
Alöm doorwond, zal ik door 't bloedverlies bezwyken,
En vallen, leevende, in 't geweld der Onbesneên,
Wier boosheid spotten zal met myn rampzaligheên.
Bevryd my van dien smaad; bepaal myne ongelukken,
Door my dit oogenblik uw zwaard in 't hart te drukken.
Ahimaäs bestorf van schrik op dit besluit,
En weigerde den Vorst dees blyk van trouw ronduit.
| |
| |
Zoude u Ahimaäs berooven van het leven?
Neen, hy zal eedler blyk van zyn getrouwheid geeven;
Dus sprak hy in het einde, al siddrend, tot den Vorst,
En zette fluks de punt van 't staal zich op de borst,
En viel 'er driftig op, en zeeg al stervend neder.
De Koning wendde 't oog, verlegen, heen en weder,
En dreef daaröp, geheel verwonnen door zyn smart,
Zyn eigen Vorstlyk zwaard zich door 't mistroostig hart,
Op 't naadrend moordgeschreeuw der wreede Filistynen;
En stortte op 't aanzicht neêr, in 't midden van de zynen;
Terwyl de veege ziel hem met het bloed ontvlood.
De Vorst, zegt David, bragt zichzelven dan ter dood?
Een, die de kroon my bood, dorst op dien gruwel roemen,
En zich den moorder van den droeven Koning noemen:
Myn Volk heeft hem gestraft voor myn vergramd gezicht.
Hy had die straf verdiend, hy gaf een valsch bericht,
Dus antwoord Sadok hem; twee trouwbevonden booden,
Jephune en Aza, 't zwaard des Vyands naauw' ontvlooden,
Betuigden dat hun oog den Vorst dus sterven zag.
Maakt gy, zegt David, van myn' Halsvriend geen gewag?
Vertoef niet my zyn lot, hoe 't zyn moog', te openbaaren.
'k Zal u voldoen, ik zal zyn' ramp aan u verklaaren,
| |
| |
Dus vaart de Priester voort: De dappre Jonathan
Had met zyn Heldenschaar', de bloem van Kanaän,
By 't aangaan van den slag, den Vyand stout besprongen,
En was, al strydende, op zyn reijen ingedrongen.
Geveinsde Maoch, die den Held te stuiten zocht,
Had in den aanvang reeds die stoutheid duur bekocht,
En stortte op 't aanzicht neêr, van 's Prinsen speer doorregen.
De fiere Kiriath, ten top van eer gestegen
Door Koning Hohas gunst, viel door 's Helds blinkend zwaard;
Ook Bezotheja, door zyn sterkte alöm vermaard;
En Hazimenuchog, de roem van Balaks Zonnen.
Het Volk des Filistyns trachtte ook zyn' moed te toonen.
De jonge Joas wierd door Rechob omgebragt;
En dees, ter weêrwraak, door Hananjaas staal geslacht.
Een scherpgepunte schicht deed dappren Joël sneeven,
En Held Jechonias had reeds den geest gegeeven
Door 't zwaard van Hezahog, die fluks door Ahikam
Verslagen wierd, ten spyt van Enaks trotschen stam.
's Ryks Erfprins Jonathan, die 't alles dwong tot wyken,
Streefde over heuvels heen van stervend volk en lyken
Naar Koning Hohas-zelf, die fier hem tegentrad,
Reeds met het dierbaar bloed van Israël bespat.
| |
| |
Hy had Amazia en Jediël doen sneeven,
En blaakte om Jonathan den dood ten prooi te geeven.
Elk dier bespringers stond als een onwrikbre rots
In 't hart der barre zee in spyt van 't golfgeklots.
Beroemd door heldenmoed, in oorlogskunde ervaaren,
Elkaêr gelyk in kracht en schier gelyk in jaaren,
Klonk, beurt om beurt, hun zwaard op harnas en helmet,
En elke slag, hoe zwaar, wierd straks betaald gezet;
Tot Hohas zich te sterk liet door zyn drift verrukken,
En toeschoot om den Prins het zwaard in't hart te drukken
Daar van het borstpantsier de schouderplaat zich scheid.
't Waar' met hem uitgeweest, zo 't Goddelyk beleid
Hem Hohas aanslag niet in tyds had doen beseffen.
Hy, wiens bezadigdheid hem wisser maakte in 't treffen,
Bragt zynen Vyand straks op 't nederbukkend hoofd
Zo zwaar een wonde toe, dat hy, van kracht beroofd,
Ter aarde nederzeeg, en 't bloed met sterke stroomen
Opborrelde uit de kloof. Dus is hy omgekomen
Die Isrel dompelde in het schriklykste oorlogswee.
De Prins stond aan het Volk van Asdod, op hun beê,
Grootmoedig toe het lyk huns Konings weg te draagen.
Nu kon geen weêrstand meer den vaart des Helds vertraagen,
| |
| |
Daar hy, door God gesterkt, den dappersten versloeg,
En 't moedloos Volk alöm den schrik in 't harte joeg;
Totdat Vorst Achis-zelf, ten steun der Bondgenooten,
Met versche Benden in deez' nood kwam toegeschooten.
't Gevecht was minder scherp aan Veldheer Abners kant,
Sints Koning Arioch, getroffen in de hand,
Zich uit den stryd begaf; dit deed zich Abner spoeden,
Om dappren Jonathan voor Achis Volk te hoeden.
Hy vloog, met fieren moed, door Vriend en Vyand heen,
Naar zynen Bloedverwant. Toen zagen de Onbesneên
Wat dapperheid vermag in 't barnen der gevaaren.
Het edel Heldenpaar versloeg geheele schaaren.
't Bloed stroomde, als beeken, langs de heuvels wyd en zyd.
't Gekerm verdubbelde op 't verdubblen van den stryd.
En, hadd' de hoogste Magt, voor wie wy ons verneêren,
Wier hand wy kussen, en wier roê we al siddrend eeren,
Ons in dit hagchlyk uur met haare gunst bestraald,
Gewis het Heldenpaar had grootsch gezegepraald.
Maar och! terwyl men streed met Koning Achis Benden,
Viel ons, op 't onverwachtst, de Vyand in de lenden,
Die Koning Saül en zyn Heirmagt reeds verwon.
Toen baatte moed noch kracht, toen vlood wat vlieden kon.
| |
| |
De Prins, schoon hy de hoop der zege zag vervloogen,
Hield echter rustig stand; verdubbelde zyn poogen;
En moedigde al het Volk in deezen jongsten nood.
Hy velde Simron nog, hoe stout dees weêrstand bood,
En loozen Ahuzath, die zich geen leed verbeeldde,
En reeds zich met de hoop der overwinning streelde.
De Hemel had tot nu door pyl en spiets en zwaard
Den Erfprins heen geleid, hem ongekwetst bewaard;
Thans drong een scherpe speer, hem naar de borst gedreven,
In 't edel hart, en deed op 't oogenblik hem sneeven.
De Dood, als waar' hy schuw voor 't helderflonkrend licht
Der vriendlyke oogen, schoof zyn floers hem voor 't gezicht,
En blies het bloozend rood hem siddrend van de wangen.
Terwyl ik zocht den Held in 't vallen te ondervangen,
Viel 't hoofd hem op de borst, en 't zwaard hem uit de hand.
Hy zeeg my in den arm, en uit myn' arm in 't zand,
En gaf zyn' geest aan God, en sloot zyn stervende oogen.
Doch al 't geweld des Doods had echter geen vermogen
Om 't minzaam aangezicht te ontluistren: neen, ô neen!
't Stond zo bezadigd, zo vernoegd als ooit voorheen;
Ja 't scheen zelfs, toen de ziel het ligchaam had begeeven,
Of iets van haar geluk 't gelaat was bygebleven.
| |
| |
De Veldheer Abner trachtte, op 't zien van 's Prinssen dood,
Het overschot des Heirs te bergen in deez' nood,
En vlood, in 't eind', met ons, toen 't stryden niet kon baaten,
Langs Gilboaas gebergt', naar Isrels veege Staaten.
De Priester zwygt, en zucht. Al 't Volk, geprangd door druk,
Barst uit in klaaggeschrei om 't schriklyk ongeluk.
Hun Prins... wie maalt hunn' Prins? ô doodlyke oogenblikken!
Wat is zyn ziel benaauwd! Hy zal van rouw verstikken.
Daar werpt hy 't stof der aarde al siddrende op zyn hoofd.
Daar zygt hy neder, als geheel van kracht beroofd.
Geeft lucht! geeft lucht! versterkt uw' Koning, trouwe Helden!
Versterk hem, Hemel! ach! wat leed wil Isrel gelden!
Het doodzweet breekt hem uit. God lof! God lof! hy zucht.
Daar heft hy de oogen en de handen naar de lucht.
De traanen groeijen in 't gezicht tot gantsche stroomen:
Richt, richt hem op van de aard'; dus zal hy te eer bekomen.
Hoe jaagt zyn angstig hart, te sterk door rouw bestreên!
Daar barst hy eindlyk uit in klagten en geween.
Hy spreekt: men zwyg'. Helaas! hy heeft my dan begeeven!
Hy stierf dan, die de troost, de vreugd was van myn leven,
De roem van Saüls Huis, de hoop van Isrels Staat!
Hy leeft niet meer, en ik, ik mis myn' toeverlaat,
| |
| |
Den wellust van myn ziel, de blydschap van myne oogen!
Zyt gy voor eeuwig, ach! voor eeuwig, my onttoogen,
Geliefde Jonathan! ô treffend zielverdriet!
Ik schrei vergeefsch hem na, hy hoort myn klagten niet;
En leef ik zonder hem, kan ik nog adem haalen,
Daar ik al myn geluk met hem in 't graf zie daalen?
ô Dierbaar Vaderland! hoe stort uw glori neêr!
Waar is uw oude roem? uw Vorsten zyn niet meer,
Wier moed de sterkte was van uw bestreeden wallen!
Gy zaagt uw Helden op de hoogten nedervallen,
Daar deugd noch dapperheid hun onheil weeren kon.
Vertel dien rampspoed niet aan 't woedend Askalon;
En laat het heilloos rot, in 't moordziek Gath gebooren,
De maar' van deezen rouw niet op zyn straaten hooren;
Opdat de Dochters der bloeddorstige Onbesneên
Niet bly ten rei gaan op den galm van uw geween.
Rampzalig Gilboa! geen daauw besproeij' de toppen
Van uwe heuvelen; geen versche regendroppen
Uw hooge velden, die, het Priesterdom ten nutt',
Hun tienden schonken aan Aärons offerhutt'!
Men zag uw' grond, helaas! het bloed der Helden slorpen;
Op u wierd Saüls schild verachtlyk weggeworpen,
| |
| |
Als of die dappre Vorst nooit Isrels troon beklom;
Of nimmer de oliekruik, uit 's Hoogsten heiligdom,
Voor 't oog van 't Erfvolk, op zyn kruin ware uitgegooten.
Geen schicht wierd ooit vergeefsch door Jonathan geschooten:
Zy wierden dronken van het bloed der Onbesneên;
Zy drongen door het hart der stoutste Helden heen.
Ook dulde Saül niet, daar hy 's Lands recht verweerde,
Dat zonder roem zyn zwaard ooit in de schede keerde.
ô Dappre Spruit van Kis, beroemd door oorlogsdeugd!
ô Jonathan, 's Volks hoop en toeverlaat en vreugd!
ô Helden, aan elkaêr zo dierbaar in uw leven!
Het sterven scheidde u niet: één stryd heeft u doen sneeven.
Gy zweefden ligter dan een arend, die de lucht
Met zyne pennen klieft in zyn verheven vlugt;
Gy, sterker in den stryd dan onvertsaagde leeuwen.
Beweent, beweent hun lot, ô Dochters der Hebreeuwen!
Betreurt Vorst Saül, die u tooide met sieraad,
U prachtig kleeden deed in purpren feestgewaad,
En flonkrend eêlgesteente en gloeiend goud deed draagen.
Uw roem, uw glori viel; uw Helden zyn verslagen!
En gy, myn Jonathan! vielt ook in deezen stryd;
Gy ziet den doodsängst niet die my de ziel doorsnyd!
| |
| |
Myn Vriend! myn Broeder, my zo dierbaar in uw leven!
Ach! kunt ge uw' David, kan uw David u begeeven?
De vriendschap, die ons hart onscheidbaar t'saamenbond,
Die teedre vriendschap, zo onwankelbaar gegrond,
Verleende my meer zoets dan ooit de min der Vrouwen.
Myn Jonathan! myn troost! naast God myn hoogst betrouwen!
Treur, Isrel! treur met my; uw Helden zyn niet meer!
En, ach! hun wapens zyn verlooren met uw eer.
Dus klaagt de Vorst, daar hy versmelt in heete traanen,
En al de deernis wekt der treurende Onderdaanen.
Zyn Helden deelen in zyn gadelooze smart,
En sterken door hunn' troost zyn afgefolterd hart.
't Gerucht van zynen rouw, door al het Land gevloogen,
Toont zyn grootmoedigheid aan Isrels weenende oogen.
Elk is bewoogen met zyn bitter zielverdriet.
Maar Juda laat het thans by de enkle deernis niet:
Het wil hem, in wiens hart de schoonste deugden woonen,
Hem, lang door God gezalfd, tot zynen Koning kroonen.
De bloem der Oudsten trekt, met een' ontelbren Stoet
Van alle Staaten, hem uit Hebron te gemoet';
En Hebron-zelf zet reeds zyn ruime poorten open.
Gy, spreeken ze allen, gy, ô Prins, op wien wy hoopen!
| |
| |
Gy, gy zyt onze Vorst. Gy wierd, op Gods bevel,
Tot Judaas kroon geschikt door gryzen Samuël.
Bescherm ons in den nood: wreek Saül, wreek zyn Telgen:
Help ons den Vyand, heet op moorden en verdelgen,
Door 's Hemels onderstand, verdryven uit het veld.
Regeer, om Israël te ontslaan van zyn geweld.
De Held bespeurt Gods weg, aanbid zyn welbehaagen;
Aanvaard den Scepter, hem door Juda opgedraagen;
En trekt, met al zyn Volk, in Hebrons ruime vest.
Hy zend terstond bericht naar Moabs bly gewest,
Dat hy door Judaas Stam zich met de kroon ziet eeren,
En noodigt zyn Geslacht naar 't Vaderland te keeren.
Ook dankt hy Moabs Vorst, in vriendelyke taal,
Voor al de ontfangen gunst en 't liefderyk onthaal,
Zo edelmoedig hem en al zyn Huis bewezen.
Inmiddels was 't gevaar ten hoogsten top gerezen,
En spreidde een' doodschen schrik door al het Erfland heen.
Het Volk vlucht wyd en zyd uit de omgelegen Steên,
En laat de sterkten, die 't niet langer kan bewaaren,
Wanhoopend, tot een' prooi aan 's Vyands legerschaaren,
Wier onmeêdoogend hart zo fel zich voelt getergd
Door d' eedlen weêrstand, hen op Gilboaas gebergt',
| |
| |
Ten koste van hun bloed, door Isrels heir gebooden,
Dat zy zich, na den stryd, nog wreeken op de dooden.
De wapenrusting van den omgekomen Vorst,
En van zyn dierbaar Kroost, nog met hun bloed bemorst,
Word Dagon en Astarte, op Achis last, geschonken;
Om in hun tempelchoor tot Isrels hoon te pronken.
Der Vorsten lyken, thans van hun gewaad beroofd,
Verstrekken, daar alreê de Filistyn hun hoofd
Op spietsen ommedraagt door 't juichend leger heenen,
Ten guichelspel des Volks; men hangt ze by de beenen
Al schimpende aan den muur van Bethzean ten toon.
Gantsch Isrel siddert op de tyding van dien hoon.
Zy wekt in Jabes schrik en tevens mededoogen.
De Burgery herdenkt hoe Saül, aangevloogen
Om haar te ontzetten, toen Vorst Nahas haar bestreed,
Dien Dwingeland verdreef, haar redde uit al haar leed.
Dat dankbaar Volk besluit het uiterste eer te waagen
Dan laf te dulden dat de Vyand roem zou draagen
Op schimpvertooningen daar 't hart van gruwen moet.
Men neemt een stout besluit; men wapent zich met spoed
Om 't Vorstlyk overschot den Filistyn te ontrukken;
En 's Hemels bystand doet het grootsch ontwerp gelukken.
| |
| |
Zy keeren, met hunn' buit, naar 't vruchtbaar Gilead.
De rouw vertoont zyn kracht in vlek en dorp en stad
Op 't jammerlyk gezicht der wreedgeschonden lyken.
Elk doet, om stryd, zyn trouw, zyn liefde en achting blyken.
En, wyl een balseming, te spade in 't werk gesteld,
Den dooden niet behoed voor 't sloopend grafgeweld,
Besluit men, naar 't gebruik der omgelegen Landen,
Het Vorstlyk overschot op 't staatlykst te verbranden.
Straks velt men eik by eik in Jabes lomrig woud,
En stapelt ze op elkaêr, en op dien berg van hout
Een geurigriekend bed, gevuld met speceryen.
De balsem, thans geplengd, verspreid aan allen zyên
Van 't breede lykgevaart' zyn geuren meer en meer.
Men legt de doôn in 't einde op deezen stapel neêr,
En steekt de houtmyt aan. De vlam stygt naar den hoogen,
Verteert door haar geweld, voor aller weenende oogen,
Het Koningklyk Geslacht, dat hen zo dierbaar was.
Thans strekt de zorg zich uit tot de overblyvende asch.
Men gadert ze in een bus van ongemeene waarde,
En bergt, tot veiligheid, die in den schoot der aarde.
Dees gadelooze trouw, die David word gemeld
In Hebrons wal, blinkt schoon in de oogen van den Held;
| |
| |
Daar hy, in diepen rouw, met droeve lykmisbaaren,
Het lot betreurt den Vorst en zyn Geslacht weêrvaaren.
Hy zend Abizaï aan Jabes Burgery,
Met een' genegen wensch, dat haar Gods gunst verbly',
Ten loon der zuivre trouw aan 't Vorstlyk Huis bewezen;
Hy doet haar raaden voor den Vyand niet te vreezen,
Nadien hy, die alrede in Juda Heerscher is,
Standvastig waaken zal voor haar behoudenis;
En, zo de nood zulks eischt, haar door zyn' bystand toonen
Hoe hoog zyn dankbaarheid haar dankbaarheid zal loonen.
Intusschen denkt de Vorst aan zyne Gemaalin,
Aan Michol, 't voorwerp van zyn eerste en teêrste min.
Hy wenscht thans, meer dan ooit, met haar heréénd te leeven.
Ach! zucht hy, nu myn Vriend deeze aarde heeft begeeven,
Kan zy, en zy-alléén, my troosten in myn smart,
Die altoos nevens hem geheerscht heeft in myn hart.
Wat heeft ze om myn behoud voordeezen niet geleden!
Wat ben ik niet verpligt aan haare tederheden!
Zy is, schoon my ontroofd, myn wettig eigendom.
Weläan, waartoe gemard? men eisch' haar wederöm;
Opdat, dewyl my thans de hoop niet meer kan streelen
Dat ik met Jonathan myn Ryksgebied zal deelen,
| |
| |
Zyn Zuster voor het minst, door myn getrouwe min
Gekroond zy aan myn zyde, als Judaas Koningin.
Zy deel' thans in 't geluk my door Gods gunst beschooren.
Ik ben 't aan haar verpligt: 'k heb 't Jonathan gezworen.
Wie is 't die waagen zou myn recht te wederstaan?
Inmiddels groeit de vreugd aan de oevers der Jordaan,
Op Vader Jesses komst met huisgezin en magen.
't Bericht daarvan is fluks tot Hebron voortgeslagen,
En David snelt terstond, met een' ontelbren Stoet
Van Judaas adeldom, zyn Oudren te gemoet,
Zyn Oudren, hem zo waard, die hy zo lang moest derven,
Wier lief gezicht hem niet mogt troosten in zyn zwerven.
Hy ziet hen eindlyk weêr, die zyne tederheid
In wreede ballingschap zo dikwerf heeft beschreid.
Hoe word hun ziel bekoord, door Israëls landdouwen,
Hun oude woonplaats, thans in vrede weêr te aanschouwen!
Met wat verrukking groet hun teder hart hunn' Zoon;
Dien Zoon, hun ziel zo waard, verheven tot den troon!
Zy hooren 't juichend Volk van zynen lof gewaagen.
Wie maalt de blydschap van Vorst David en zyn Magen?
Een blydschap, die de kracht der spraak te boven streeft;
Een grooter vreugd dan ooit hun ziel genooten heeft.
| |
| |
De Held voert vrolyk hen het juichend Hebron binnen;
Geleid hen in zyn Hof; en toont hen zyn Vorstinnen,
Wier ongemeene glans, wier heusheid hen bekoort.
Al 't Volk van Juda trekt naar dit gelukkig oord.
Men hoort van allen kant de blyde Maagdenreiën
Met snaarenspel en zang des Konings lof verbreiën;
De Helden kaatsen steeds, op krygsbazuin en trom,
Door de eigen vreugd bezield, die klanken wederöm.
Ginds juicht het Priesterchoor met blyde feestgebaaren.
Daar klinkt de veldschalmei van Bethlems herderschaaren.
De Filistyn, van ouds voor Davids moed beducht,
Neemt, op dees blyde maar', zelfs ongejaagd, de vlucht.
Nu David heerscht heeft God zyn Erfvolk niet verlaaten.
De vreugd is algemeen by alle kunne en staaten;
En 's Hoogepriesters hand zet Saüls gouden kroon,
Voor 't oog van 't juichend Volk, op 't hoofd van Jesses Zoon.
EINDE.
|
|
Auteursrechtvrij