Chrysanten

[p. 49]

Ga niet van mij...

Ga niet van mij met die verstorven oogen.
Wie weet of we ooit elkander wederzien.
Het laatste dat er twee elkander biên,
dat blijft hun bij, hoe ze ook te vluchten pogen.

Zoo straks ons 't Noodlot scheidt, zoo onbewogen
een van ons bei daar ligt, zoo zal 't geschiên
dat de andre, raadloos midden al de liên,
over zijn smarte wroegend staat gebogen.

In de eenzaamheid, met nacht en nood omgeven,
roept hij en schreit, de wanhoop toegedreven,
om licht te wekken in dien laatsten blik.

O droefheid boven menschelijk vermogen,
lijk klamme schaduw kleeft aan 't rouwend Ik,
de liefdloosheid van die verstorven oogen!