Chrysanten

[p. 36]

Mijn lot

Dit is mijn lot: mij kan het woord

van andren niet bevrijden;

mijn eigen waarheid delf ik op

uit eigen angst en lijden.

'k Behoor niet tot de moeden, die

van 't zoeken wars, versteenen;

hun spade roest; hun droom is dood;

zij kunnen niet meer weenen.

De hopeloozen zijn mij vreemd,

die, met gebroken spade,

gekneusd, verweerd, verstramd, niet meer

gelooven in genade.

Ik werk en zie in 't ijzer soms

een straal des hemels glanzen;

verkoren voel 'k dan om mijn hoofd

de weeld van bloemenkransen.