Chrysanten

[p. 25]

De aarde vergeten...

't Noodlottig woelen van dees aard vergeten,
om niet door meegevoel zijn heil te tanen,
hoe zweeft de geest langs onvermoede banen,
waar tot zijn heil niet sleept der zorgen keten?

Doch wat is heerlijkheid, beroofd van tranen,
en wat een eeuwge vreugd, die hooggezeten,
van de aardsche diep beminden niets kan weten,
ofschoon zij sidrend roepen in de orkanen?

En toch, zoo moet het zijn; wat leed zou gloeien,
indien ons liefde machtloos zich moest plengen
en niet vermocht, een offer nog te brengen?

Daar kan, mijn God, geen hemelvrede bloeien,
waar nog een nagalm blijft van aardsch gebeuren.
De ziel bewaart alleen den zang der kleuren.