De bloeiende tuin

Gedichten voor klein en groot

De brasero.

Hij komt, bij strenge kou,
gelijk een lang vergeten vriend,
op 't plein ons weer verrassen.

Omvangen door een ijzren korf,
staat hij vol stillen gloed te wachten.
Hij speelt met dartle vlammetjes,
die beurtlings kleuren en verbleeken,
soms aangewakkerd door den wind.

De dompelaar die doolt en dubt,
verwijlt het langst bij hem.
De schouders opgetrokken
en de armen tegen 't lijf gedrukt,
warmt hij zijn schralen buik,
en gunt zijn aangezicht wat van den gloed.

De vent die naar zijn werk zich spoedt,
de jongen, 't meisje, dat een boodschap doet,
het vrouwtje, dat beladen van de markt komt,
zij poozen even bij zijn gullen groet.

Vaak, in den avond, staat hij gansch alleen,
gelijk een hart vol liefde, dat zich geeft
en brandt in eenzaamheid.

[p. 91]

 

Komt gij daar 's morgens vroeg voorbij,

 

zoo ligt hij omgeworpen, dof en dood;

 

voor hem wat rosse kolen

 

wat dito asch

 

met witte puntjes,

 

die wachten op den vuilniswagen.