Jeanne d'Arc. De maagd van Orleans (onder ps. Mathilde)

[p. 239]

De zaligverklaring.

En toen brak eindelijk aan de dag der glorie, der verheerlijking voor de Maagd van Orleans, de Martelares van Rouaan.

Den 18 April 1909, gedenkwaardige datum! werd Jeanne door de Kerk op haar altaar verheven; de Paus had haar beroep op zijn rechtvaardigheid gehoord door de eeuwen heen en na het eene proces te hebben vernietigd, schonk de H. Stoel haar nu het grootste eerherstel. Hij verklaarde het slachtoffer van Cauchon en Loyseleur, de door hen als kettersche en toovenares gebrandmerkte en verbrande gelukzalig en Frankrijk, het arme, het ongelukkige, het zondige Frankrijk, juichte, omdat zijn zalige redster en bevrijdster, hem tot verdedigster en voorspraak was gegeven.

Sinds menschengeheugenis had er in Rome geen plechtigheid van zaligverklaring plaats met zooveel luister en glans. Meer dan 50000 Franschen waren samen gekomen in de machtige basiliek van St. Pieter.

Reeds in den vroegen morgen waren zij daarheen gestroomd; heerlijk schittert de ontzagwekkende tempel, stralend in licht en in goud. Rood fluweelen draperiën met goud geborduurd vallen van de gewelven en dragen twee banieren, waarop de wonderen door Jeanne d'Arcs voorbede verkregen, zijn afgebeeld.

Op het hoogaltaar door duizenden electrische lampen omgeven troont het gesluierde beeld der Gelukzalige. Twee banieren aan weerszijden vertoonen haar twee zegedagen: de blijde intocht in het bevrijde Orleans, de kroning van Karel VII in den Dom van Rheims.

De plechtigheid begint en de fransche pelgrims heffen allen tegelijk het Credo aan.

In de tribunes zijn fransche prinsen en princessen gezeten, de bloedverwanten van den Paus, de nakomelingen van Jeanne's

[p. 240]

familieleden. Een talrijke schare van fransche en italiaansche kardinalen, bisschoppen en andere hoogwaardigheidbekleeders omringen het Hoogaltaar. De Engelschen vooral stellen er prijs op tegenwoordig te zijn bij deze ceremonie, die het onrechtvaardig vonnis door hun voorouders geveld zoo schitterend vernietigt. Zij komen er om eereherstel te geven aan de Maagd, die hen uit Frankrijk verdreef en die zij den wreedsten dood lieten sterven.

Mgr. Touchet, de bisschop van Orleans, die het werk door zijn grooten voorganger Mgr. Dupanloup begonnen tot een goed einde mocht brengen, draagt de Hoogmis op.

Nu wordt het Pauselijke decreet voorgelezen dat Jeanne d'Arc onder de rij der gelukzaligen verheft, dan valt de sluier en daar verschijnt Jeanne, de nederige, bescheiden, arme Herderin in het midden van het lichtgeschitter en kaarsgefonkel, fier en rein als toen zij over de aarde ging, om haar geheimzinnige zending te vervullen.

Met moeite weerhoudt de menigte haar gejuich en gejubel, dat in de heilige plaats dreigt te weergalmen.

Des middags komen de scharen in nog grooter getal terug, want dan zal de Paus zelf de plechtigheid bijwonen; de reuzen basiliek is stampvol door een afwachtende menigte van alle natiën, van alle rangen, bezield door slechts ééne gedachte: hulde te brengen aan de Herderin van Domrémy, aan de goede Lorraine, aan Jeanne, de Gelukzalige.

Tegen vier uur gaat een rilling door het volk. - De Paus! de Paus komt - en daar wordt hij binnen gedragen de groote, de goede Pius X, hij die oneindig veel lijden moest door en om Frankrijk en die nu wil neerknielen vóór het beeld der Fransche Heilige. De liturgische zangen haar ter eere weerklinken en de gebruikelijke geschenken der aanvragers van de Zaligverklaring worden den Paus aangeboden. Zij bestaan in een groote mand met bloemen en een rijk gebonden levensbeschrijving van Jeanne d'Arc.

Dan bestijgt Pius X opnieuw de Sedia-Gestatoria en al zegenend trekt hij door de kerk; allen knielen neder op zijn weg. Des avonds is St. Pieter schitterend verlicht en de gloed van het vuur verkondigt in de verte den onvergankelijken roem en de blanke glorie van Jeanne.

[p. 241]

Daags daarna knielden haar landgenooten neder voor de voeten van den Paus en Mgr. Touchet bedankte uit naam van Frankrijk voor de groote eer zijn edelste dochter bewezen. Nu nam ook de Paus het woord, hij vermaande zijne trouwe kinderen in deze moeilijke dagen trouw te blijven aan God en Zijn Kerk, hierdoor toch zouden zij ook werken voor het welzijn van hun vaderland, want de godsdienst waarborgt burgerlijke orde en geluk.

‘Wij verheugen ons met u, welbeminde katholieken van Frankrijk, indien gij strijdt onder de banier der ware patriote Jeanne d'Arc, waarop ik deze woorden geschreven zie: Godsdienst en Vaderland. Met U die met al het vuur uwer ziel deze heldin toejuicht, slachtoffer der lage huichelarij en de wreedheid van een renegaat, aan den vreemde verkocht, altijd echter vertrouwend op den Stedehouder van Jesus Christus op wien zij zich in haar ellende beriep als op haar laatste toevlucht.’

En de Fransche vlag, die zich voor den Vader der geloovigen eerbiedig boog, met snel gebaar naar zich toe trekkend, drukte hij haar aan de lippen.

Nu kende de geestdrift der pelgrims geen grenzen meer, alles was vergeten, hun zware offers, hun bitter leed, hun aarzelingen en hun grieven wellicht. Nieuw vuur bezielde hen om onder Jeanne d'Arc, sterk door haar voorspraak en bescherming moedig te strijden, de overwinning te bevechten en den vijand, sluwer en wreeder wellicht dan de Engelschman van voorheen, uit hun land te verdrijven en daar weer te doen heerschen godsdienst, liefde, eendracht, geloof, het Kruis, dat Jeanne aan haar stervende lippen had gedrukt en dat nu hier triomfeerde bij haar groote, heilige overwinning.

Men kon hun geestdrift niet meer beteugelen, de basiliek daverde van hun blijde kreten, tranen rolden en niet alleen uit vrouwenoogen. De Paus had hun vlag gekust, geheiligd, gewijd, zij werd nu een nieuwe Oriflamme, een nieuwe standaard, waaronder de trouw gebleven zonen der Kerk zich zouden vereenigen sterk door 's Pausen woord en vertrouwend op de nieuwe Beschermster hun gegeven:

JEANNE D'ARC, DE GELUKZALIGE!