Angeline's beloften

[p. II]

Zij plukte dus twee van hare vijf bloeiende rozen.

[p. 5]

I.

Angeline de Roze was twaalf jaar geworden.

Reeds om zes uur was mamaatje voor haar bed gekomen en had haar wakker gekust.

Dit was wel iets heel bijzonders.

Angelientje kreeg dien dag geen wit baatje aan, zooals gewoonlijk, maar een frisch katoenen jurkje met een Hollandsch schortje en mama legde wel dertig papilotten in het dikke haar, die voor 's avonds een mooien krullebol voorspelden. Toen ze eindelijk klaar was, ging zij, het hartje kloppend van blijde verwachting, aan mama's hand naar de achtergalerij.

Papa zat in zijn schommelstoel te lezen; zij liep naar hem toe en hij nam zijn jarig dochtertje op den schoot:

‘Wel, wel, wat heb ik al een groote dochter. Vind je niet mama, dat zij vannacht een half hoofd gegroeid is?’

‘Ze is bijna zoo groot als ik,’ lachte mama.

‘En nu beste meid, ik feliciteer je hoor en blijf nu maar altijd even lief als je tot nu toe geweest bent, dan zijn we zeer tevreden; niet waar mama?’

‘Ja zeker!’ en mama zag beteekenisvol de jarige aan, die wel begreep, wat die blik zeggen moest, want zij liep uit papa's armen weg en hare moeder omhelzende, fluisterde zij:

‘Ik beloof het u, maatje lief, ik zal het nooit meer doen!’

Mevrouw de Roze sloot haar mond met een kus en papa vroeg lachend:

‘Heb jullie geheimen? Kom, kom, laat ons gaan ontbijten, mama. Dit jaar doen wij niet aan cadeaux, hé!’ Angelientje had echter al een schuinschen blik

[p. 6]

geworpen op de tafel, waarop het ontbijt stond.

Haar tabouretje was voor vandaag vervangen door een grooten stoel zooals die van papa en mama; voor haar couvert stond een bouquet en er lag een groot servet over haar bord uitgespreid.

‘Mag ik?’ vroeg zij met schitterende oogen.

‘Eten, wel ja zeker!’

Papa zette zich naast haar, mama voor het theeblad en reeds wilde zij het vurig verlangde ontdekken door het servet weg te nemen, toen mama ernstig sprak:

‘Eerst bidden!’

Ik vrees dat Angelientje's gebed op den morgen van haar twaalfden verjaardag niet zeer aandachtig geweest is. Ze hield wel de vingertjes voor de oogen, maar of deze dicht genoeg aaneengesloten waren om elken blik daar tusschen te beletten... ik weet het niet, maar ik twijfel er sterk aan.

Eindelijk was het oogenblik gekomen en de handen hielden het servet vast.

‘Niet te gauw,’ vermaande vader, ‘dan is de pret al te spoedig voorbij!’

Maar neen, Angelientje schoof met een ruk het bedeksel weg en...

Daar lag op haar bord een heel mooi gebonden boek; ‘Robinson Crusoë,’ waarnaar zij al zoo lang had verlangd en een servetband van zilver, dan nog een doos vol bonbons en een beeldig serviesje van Fransch porselein met bloempjes er op.

Zooveel had Angelientje niet verwacht en dat ze toen mama en papa nog eens recht hartelijk om den hals viel en met zoentjes overlaadde, wie zal dit niet begrijpen?

Van het eten kwam niet veel, waarover mijnheer wat knorrig werd. Foei, waarom deed Lientje niet zooals hij en at tenminste haar twee sneedjes brood op, mama had haar die cadeautjes eerst na het ontbijt moeten geven, hoe zou ze ooit groot worden, als zij zoo weinig bleef eten?

[p. 7]

Meisjes van twaalf jaar aten tenminste drie boterhammen met rookvleesch.

Angelientje deed haar best papa plezier te doen, maar het ging moeilijker dan zij dacht; de pret had haar den eetlust ontnomen.

‘En weet je nu wel van wien die Robinson is?’ vroeg mama, toen zij Angelientje erg geboeid zag in de beschouwing der plaatjes.

‘Neen ma, van U?’

‘De servetband is van mij en het serviesje van papa!’

‘Daar weet ik niets van, hoor!’ lachte mijnheer de Roze. ‘Vrouw je bereddert alles alleen en geeft er mij de schuld van.’

Mevrouw zag haar man even verwijtend aan en ging voort tot Angelientje:

‘En dat suikergoed is van ons beiden en de Robinson...’

‘Die doet mij 't meeste plezier, mama!’

‘Is van Dolf.’

‘Heeft hij die uit Holland gestuurd mama?’

Mevrouw dacht eventjes na.

‘Ja, hij komt wel uit Holland natuurlijk... maar dat doet er niet toe. 't Is een present dat papa en mama je geven uit naam van Dolf. En je moet nu een lief briefje schrijven om hem daarvoor te bedanken.’

‘Maar toch niet vandaag, niet waar mama? Straks komen immers Emilie en Jeanne en we zouden graag keukentje willen spelen voor 't paviljoen!’

‘Neen, neen, wees maar niet bang, het heeft zoo'n haast niet,’ stelde papa gerust, ‘je broer is ook zoo vlug niet met schrijven.’

‘Hij heeft ook heel veel te doen, nietwaar papa?’

‘O ja, heel veel. Zeg 'res kleine, als jij in Holland was, en wij hier, hoeveel maal zou je papa en mama schrijven?’

‘Wel ik denk alle dagen,’ antwoordde ze dadelijk.

‘Dat moest Rudolf eens hooren, die bengel!’

[p. 8]

‘Geen wonder,’ zuchtte mevrouw, ‘uit het oog, uit het hart.’

Dit woord scheen meneer niet recht aangenaam te vinden, want hij stond zwijgend op, stak een sigaar aan en ging de galerij een paar malen op en neer.

‘Hij zal wel spoedig hartelijker worden, als wij in Europa komen, en hij niet meer behoeft te schrijven, dat hij aan ons denkt,’ zeide mevrouw op haar gewonen zachten toon.

‘Angelientje zou ons niet zoo spoedig vergeten.’

‘Ik zou Rudolf niet meer herkennen, geloof ik,’ vervolgde zij, na een poos nadenken: ‘maar hij is grooter dan ik en zal dus nog wel weten hoe ik er uitzie.’

Papa antwoordde hier niets op en ging naar de badkamer, terwijl mama met de keukenmeid raadpleegde over hetgeen er dien middag en avond wezen moest: want deze verjaardag, misschien de laatste vóór het vertrek van de familie naar Holland, zou op bijzondere wijze gevierd worden.

Angelientje mocht haar twee beste vriendinnen verzoeken om den heelen dag bij haar door te brengen en 's avonds zou er een kinderbal zijn, waarvoor de jarige zelf de invitaties had rondgezonden.

Geen wonder, dat mama het dus vandaag heel druk had en Angelientje reeds dagen van te voren aan het droomen was geweest van de pret, die haar wachtte.