J.K. Rensburg 1870-1943. Een Joodse graalzoeker

[p. 139]

XLIII.
Stervend Jaar.

'k Ween als een druipend boompje. Koolzwart boren
Mijn twijge' als luchter, leeg, in grijze mist,
Die mij rondom veld, bosch en weg verwischt.
'k Weet niet, waarom nog leefwil mij blijft storen
In doodsbegeerte, want het licht moet smoren
In altijd langer nacht. Wanhopig grist
Mijn kroon door 't duister, (Dit behoort beslist
In Deel V: Winterloof.) waarin 'k verloren
Naar plaats en tijd zoek. 't Schijnt het hart te raken
Der Aard', die stom steeds meer er in verdronk.
Nu zij haar laatsten adem dreigt te slaken,
Dooft ook in mij - zoo moe(!) - de levensvonk.
(De tijdstroom blijft als lijkwa er om haken,
Grauw floers, waarin 't met heel de Aard verzonk).