J.K. Rensburg 1870-1943. Een Joodse graalzoeker

[p. 109]

XIII.
De Brug bij Moerdijk.

Als vloed uit d'oertijd dringt zich - niet te stuiten -
De watermassa naar den Oceaan
Diep onder d'ijz'ren bogen, door wier ruiten
Rookpluize' op ijle beenen neder gaan
Uit den locomotief. Langzaam bij 't fluiten
In zijn triomf laat hij den rhytmus slaan
Der rad'ren. Zwaar omschuimd doorruischen

schuiten

Het Hollandsch Diep: hier oeverloos hun baan.

Zoo draagt die maat ook mij, poëet, door 't leven,
Maar deze brug omklemt mij als 't verstand
Op 't vlak, dat ik als Hollands phlegma zag,
Wat saam mijn geest - die hoog ze wou ontzweven
In een avioen - in eng waggonvak bant
En ‘veilig’ (?) waarschuwt ons de witte vlag.*)