J.K. Rensburg 1870-1943. Een Joodse graalzoeker

[p. 106]

X.
Lentelied.

Opstijgend langs 't gazon - licht opgebogen -
Staart boven bladerkroppen, door een flauw
En vreemd vervloeiend lila soms bevlogen
Bij 't deinen op den wind, naar 't hemelblauw
Een myosotis-bed. (Bij onvermogen
In je expressie helpt dat ‘vreemd’ je gauw
Als stopwoord). 't Is of ik van Liefje d'oogen
Azuur uit deze bloemelijn aanschouw.
Zoo blauw, trouw (honneponnig!) zijn haar

blikken.

Zij vleit als vogelke' uit een boom: Piet! Piet!
Verdomd! - Zoo kan je toch van alles schrikken,
Nu daaruit plots het satansdronie ziet
Van iemand, die maar steenen moest gaan bikken -
Want die brak me' af! - en roept: Vergeet mij niet!