De geest van Jan Tamboer

Aerdighe Pots van twee Tooveressen.

Het is in 'sGraven-Haghe gheschiedt dat daer twee Vrouwen met Tooverie beschuldight wierden, waer door sy genootsaekt waren om haer met Recht te verdedighen; Sy riepen haer partien voor 't Recht, welcke haer sulcks niet konden bewijsen, en wierden daer over gecondemneert, om Revocatie te moeten doen. Dit dus veer gebracht zijnde, gingen sy met haer Advocaten in een herberge om voor haer een gelagh te spendeeren, voor haer goede dienst: In de herbergh een tijdt langh gheweest hebbende, begosten sy de Wijn in't hooft te krijgen, seyden doe tegen haer Principalen: het is nu al even veel, ghy hebt het doch ghewonnen, en 't sal nu doch even veel doen, wy weten doch wel dat ghy daer soo vry van zijt als een hondt van Vloon in de Mey maendt, doet ons nu vry een kunsjen: Sy seyden tegen haer dat sy eens uyt souden gaen, als sy deden. Buyten gekomen zijnde, wouden sy haer water eens afslaen, tasten in de Broeck en bevonden dat sy Ontmant waren, en seyden: hoe Duyeel is 't hier! Ick mist mijn Manlickheyt.

[p. 253]

Ick oock seyden de anderen: Sy die verbaest weer in de Kamer quamen, seyden doen teghens haer, flucks ghy Hoeren geeft ons elck onse Manlijckheyt weer; Waer op sy seyden, ghy hebt immers een kunsjen van ons begeert, en dat hebben wy gedaen, nu kunnen wy u niet helpen, of t en zy ghy u Vrouwen hier ontbiet, gelijck sy deden. De Vrouwen daer komende, were haer de saecke ontdeckt, die (soo men dencken mach, niet wel te moede waren) wegens haer groote schade, moesten de Hoeren noch vleyen, dat haer mans mochten weder ghestoffeert worden: Wel seiden deese Tooveressen, soo gaet dan achter in het Somer-huys, daer sult ghyse vinden in een hoender-korf, ende eeten Haver; De Vrouwen gingen heen, en bevonden het alsoo, ende elck meende toe te tasten nae de beste, raeckten onderwijlen in een suyse, even als of sy in een droom waren; en weer by haer selven komende, hadde elck van haer sijn eyghen Man in de Voor-broeck, en vonden de Mans weder wel gestoffeert, al waer doen groote blijtschap was, en waren noch een wijle vrolick, maer begeerden geen kunsjes meer van haer te sien.