De geest van Jan Tamboer

Clucht van een Man die nae wat nieuws vraeghde.

Een seecker Ossen-weyder tot Deventer, naer Enghuysen reysende, om magere Ossen te koopen, soo quam daer ondertusschen een goedt Ghesel tot sijnen huyse, ende soende hem sijn Wijf af, met de Dochter ende de Maeght. Hy weder t'huys komende, ontmoete hem sijn nieuwe Swager, die hem welkoom heetede, hem bedanckende; vraegde hem doe voort of hy oock wat nieuws uyt Hollandt bracht? waer hy op antwoorde van neen, en hy wederom vragende, is hier ook yet nieuws ghepasseert, terwijl ick uit gheweest ben? Hy antwoorde oock van neen, maer als gy in huys komt, seght anders niet als ick weet het wel: Hy in huys komende, was de Meyt in't Voorhuys, en heete hem wellekoom: hy seide, ick weet het wel; De Meydt verbaest wordende, van sulck antwoort, liep nae de Vrouwe toe, die in de Hoff gegaen was, en seyde: O Vrouwe! mijn heerschap weet het, De Vrouwe seyde, hoe kan hy het weten, ghy hebt hem qualick verstaen, gaet heen ende heet hem noch eens

[p. 225]

welkoom. De Maeght dede alsoo: hy wederom seyde, Ick weet het wel: De Maeght gink weder nae de Vrouwe toe, ende seide, voorseecker weet hy het, want hy seght dat hy het wel weet. De Vrouwe wederom seide, het is onmogelick, daer is immers niemandt vreemts in ons huys gheweest, gaet noch eens heen, ende seght Heerschap, hoort ghy het niet, dat ick u welkoom hiet, datse dede. Hy seide wederom, ick weet het wel: De Maeght quaedt wordende, seyde, weet ghy het, soo weet ghy het, hy heeft u Wijf en u Dochter alsoo wel gesoent als my. Doen hoorde hy immers wat nieuws, al was het niet veele goedts.