De geest van Jan Tamboer

Een vermackelijcke Comoedie.

De Fransche Coning, Hendrick de Groot schiep sonderlinge vermaeck in Tonneel speelen, als zijnde de selve een leersaem tijdt verdrijf, ende met vermaeck stichtinghe. Nu was tot Parijs een Dichter die veele kluchten van de Vryagien van de Hoovelinghen op het Tooneel brachte. Op een seeckeren tijdt de Koningh over deese Kluchjes met dees Dichter discoureerende, liet sijn Majesteyt hem ontvallen, dat hem niet onaenghenaem zijn soude, indien men van sijn Vryaadje een kluchje speelde, alleenigh dat men daer mede niet al te ruygh door-gingh. De ander beloofde sulcks ter liefde van sijn Majesteyt te sullen doen. Binnen weynigh dagen sagh men al-om Biljetten op de hoecken van de straten aen geplackt, in-houdende, dat de Comedianten van den Coningh souden vertoonen een raer stuck, welck noyt ghepresenteert was, geintituleert: Henrij le Grand triumphant, in Duyts: Hendrick de Groote triumpheerende. Als de uure van de tijdt te speelen ghekomen was, isser een onghelooftelick ghetal van Volck ghekomen, zijnde yeder nieuws-gierigh dat Spel te

[p. 199]

beschouwen, de Koningh selfs verscheen aldaer, ende nam sijn plaets dicht aen 't Toneel. Voorts hier nae begint men te speelen, daer quam op het Tooneel een aensienlick Personaadje, zijnde van taillie ende kleedinge ghelijck als den Koningh, ende dese was vergeselschapt met een groote staet van Raets-heeren Krijghs-oversten, ende Hovelingen. Deese representeerende de Koningh, begind te stoffen en sich te beroemen van sijne vrome Oorlogs-daden, wat Steden hy verovert, wat Veldt-slagen hy gewonnen hadde, seggende voorts, dat hy noch hoopte de gantsche Weereldt te beheerschen, ende sich Monarch van de selve te maecken. Beraedtslaeght voorts met sijne Raedts-lieden by wat middel hier best toe te gheraecken. Sy stemden een-parigh dat men van een machtigh Vorst assestentie soude versoecken, maer van wien en konden sy niet accordeeren, eyndelik nae veel stribbelings vinden sy geraedtsaem, datmen een getal van dartigh duysent duyvelen soude versoeken. Sulks wierd geapprobeert, en daer wierden eenighe Ambassadeurs na der Helle ghesonden. Als sy audientie hadden, waren alle Vorsten by een, Pluto presideerende, nae ghedaene harangue de Ambassadeuren buyten gaende, quam men tot deliberatie, de meesten hoop varen tot dees assestentie ghesint, alsoo de Weereldt hier door vol oproer soude gheraecken, ende alsoo

[p. 200]

de windt in haer zeyltje wagen. Als nu sy meest alle tot dees subsidie aen Hendrick te senden waren gesint, soo stonter op een oudt rimpeligh Duyveltjen, zijnde ghebuldt, en hebbende een bril op de neus. Dese raedt sulcks af: Hoe mijne Heeren (seyde hy) wilt ghy sulck een adsistentie aen den Franschen Koningh senden? My dunckt ghy sijne grootsheyt en eersucht weynigh kendt, meyndt ghy dat hy met de Weereldt sich sal vernoeghen? jae zijt vry verseeckert, hy sal de Hel in-nemen, en Pluto uyt sijnen troon stellen. Hier door de Duivelen een vrees aengejaeght zijnde, sloegen sy de assistentie plat af, en moesten de Ambassadeuren onverrichter saecken vertrecken. Dit behaeghde den Koningh noch al wel, gelijk men uyt sijn gesicht konde bespeuren. Hier nae de Ambassadeuren wederom keerende, deden raport van hare ambassade, en dat sy niet hadden verkreghen. Op nieuws besluyt men een Ambassade nae den Hemel te senden, en dartigh duysent Engelen tot adsistentie te versoeken. Soo geseydt, soo gedaen, de Ambassadeuren vorderden hun reys, en klopten aen de Hemels poorten, dan S. Pieter maeckte swarigheyt haer inne te laten, alsoo het niet geoorloft was eenigh levendigh Mensche daer binnen te komen, niet te min uyt complaisance, ende vermidts sy Ambassadeurs waren, die veele privilegien hebben, is haer de poort gheopent.

[p. 201]

Stracks liepen die gheruchten in den Hemel, daer waren Ambassadeurs van het Aerdtrijck gekomen. De Heyligen vergaderden daer op aen stondts by een, men vraeghde van wie de Ambassadeurs quamen, en als sy nu verstonden van Hendrick de Groot, soo wist men niet wie de selve was, en niemandt kende Hendrick de Groot. Men vraeghde de Apostelen, sy en kenden hem niet; Maria insghelijcks niet, men gaet tot de Oudt-vaders van het oude Testament, Abraham en kende hem niet: Isaac, Iacob, immer soo weynigh. Eyndelick al om vraghende komt men tot St. Iob: Dese sich wat bedenckende, my dunckt seyd hy, ick ken hem laetstmael in het Smeer-bedde legghende tot meester Iaques in de straet Itonore, badt hy my aen, dat ick hem wilde verlossen. De Koningh dit hoorende, meynde vyer en vlam te spouwen, hy springht als rasende van sijn plaetse, ende roepende de Duyvel heeft u sulks geseydt, schopten hem met de voet dat hy van 't Tonneel af rolde, ende voorts maeckten hy sulcken heeten alarm, dat een yeder sagh nae een goedt heen komen, waer mede het Spel eyndighde. Hy meynde dat niemandt yets daer van wiste, ende naemaels en lusten hem niet de Comedianten van sijn vryaadjen te laten speelen.