De geest van Jan Tamboer

Ongheschicktheydt van de Dochter, en geschicktheyt van de Moer.

Een seecker Twentsche Boerinne, sont eens op een tijdt eenighe Mispelen aen haer Landt-vrouwe, by haer Dochter, segghende tot haer, ghy moet niet ongheschickt spreecken teghen onse Iuffer neen, seyde de Dochter, dat sal ick niet doen; Sy gingh heen, en seide, Iuffer, mijn Moer send u hier wat Mispelen,

[p. 151]

leghtse in't bedde-stroo sy sullen soo murw worden als drijtte. Weder te huys komende, vraeghde de Moer haer, hoe sy geseght hadde, sy seide ick hebbe teghen onse Iuffer gheseght dat syse in't bedde-stroo soude leggen, sy worden dan soo murw als drijtte. O du ongheschickte Deerne! hebt ghy soo ongeschickt teghen onse Iuffer gesproken, ick moet gaen en makun t weer te rechte, daer ginck sy heen, en seide oock, goeden dagh Iuf-vrouw, ick hebbe u-lieden wat Mispelen by mijn Dochter gesonden, dat is waer, seide de Iuffer, daer bedanck ick u voor, de moeder seide, mijn Dochter heeft wat ongeschickt ghesproken, ick begere hout het haer ten besten, sy is noch jonck, zy weet niet meer van den tug of den tureluer, als kom lick my in de neers, her inne.