De geest van Jan Tamboer

Den botten Boer.

Een onwetende boer, die om sijn onkennis, onder het Menschelijck gheslacht niet behoorde ghereeckent te worden, had by een Smidt te Amsterdam eenigh yser-werck besteedt te maecken, en als het by nae ghedaen was, quam hy eens kijcken, hoe het met sijn werck al stont. Siende, dat de Smidt het yser van het ambeelt op de vloer ley, so wilde hy 't

[p. 54]

op-heffen, om het selve te besien, maer also hy sijn handt door de hette brande, begost hy den Smit te schelden, dat hy hem niet gewaerschout had. Wel keerel, sey de Smit, ben je blint? kan je niet sien, dat het Yser noch root is? Honds-vot, sey de Boer, mijn Neus is oock roodt, maer daerom brandt hy my niet. Wel, sey de Smit, je soudt er dan eens op gespuuwt hebben, of het oock siste. Den Boer, niet wetende, wat sissen was, spoogh daer eens op, en siende, dat het siste, seyde, die kunst is een Rycxdaelder weert, gevende den Smidt soo veel, als hy geseydt had, dat dit waerdigh was,

Als hy nu des middaghs te huys quam, soo had sijn wijf een schootel met heete bry gheschaft, Hy grooten honger hebbende, repte hem om te eeten. Sijn Wijf riep: Man wacht noch wat, de bry is veel te heet om te eeten. Hy steunende op sijn kunst, riep weerom: Laet my begaen, ick ben wyser als ghy om dat te proeven. En dit gheseydt hebbende, spuuwt hy van boven neer in de bry, en dewijl die niet siste, so slorpte hy terstondt toe; maer hem bedrogen vindende, riep: De Duyvel hael de Smidt, hy sal my de Rijcxdaelder weer geven.