De bekaayde Pochcher.
Zeecker ghesalueerd Poch-hans, wist noyt ghenoegh te rellen, van hoe
menighmael hy, door 't klingh van zijn sweert, een groote schermuzelingh
victorienzelick ten eynde had gebracht, 't selve met veel Meniste streeken
bedeckende, quam endlick, op een avont in een Herrebergh, en verhaelde, hoe hy
den avondt daer te vooren, had een breemde, doch hem welle-kome, reskouttre van
vieren gehad; en, so hy selve pochte, had soo kloeckelick gestreden, dat hy se
alle vier deed loopen. Een, die't schou spel beooght had, daer tegenwoordigh
zijnde, viel hem in sijn reden, seggende: Dat s waer, Me-vrient, 'k hebt
selver ghesien Den pochcher, denckende, dat het een mont-fluyter was, die
van dit werck geen kennis had, voer, op 't seggen van desen, eens so veel, in
eygen roem, uyt. d' Ander, niet langher konnende swijghen, nae dat hy hem veel
had hooren uyt brallen, van die, die geloopen waren, seyden: Ghy seght, sy
liepen, 't is waer, maer ghy liep selver voor. De pochcher hem dus
geatrapeert siende, kon sig van bloosen niet onthouden, ende willende
d'overwinner blijven, schoon door reden over wonnen, socht, 't gheen tot ergher
uyt-komst misluckte, uyt-vlught, en vraeghde; Wat was 't dan voor volck?
d' Ander antwoordde:Vier Enghelsche, twee Menschen en twee Dogghen. Waer
Auteursrechtvrij