De geest van Jan Tamboer

De verwaende Zot.

Zeeckeren Quibus, altijdt roemende van sijn groote geleertheyt, voeghde sich eens heel verwaendelijck in een hooge Schoole by den Professor: zoekende daer mede by de Studenten in aensien te raken. Den Professor, hem eens beproeven willende, quam met hem in reeden van de vier Elementen, begeerende

[p. 5]

dat hy de selve eens achter malkander soude op-tellen. Hy dan seyde: Daer is de Lucht, daer is 't Water, daer is 't Vuur, en, laet sien, daer is, daer is, &c. Den Professor, siende dat hy bekaeyt stondt, seyde: nu, waer op staet ghy? ja, dat's waer, antwoorde den Lomp, ick had het al op mijn tongh, maer ick konder niet op komen. 't Vierde zijn mijn schoenen.