Mijn dagboek. Dagboek 1. 1907-1911

17 December

Dezen morgen heb ik Bloy aan zijn woning afgehaald, en hij vergezelde mij naar de Sacré-Coeur, om mij aan kapelaan Langlois voor te stellen. Wij werden in een klein bureautje gelaten en wachtten daar. Spoedig kwam de priester, en ik bleef met hem alleen. Zéér lang sprak ik over mijn leven, over Christine en onzen jongen, over mijn werk, mijn zoeken en mijn honger. Zonderling hoe makkelijk en oprecht ik over de meest duistere dingen mijner ziel kon spreken. Het is ook zo weldadig in de klare, rustige ogen te kijken van een mens die God kent. Ik betreed een onbekende wereld. Al de bezwaren welke ik opper, lijken mij op het ogenblik zelf dat ik ze zeg, absoluut zinloos. De priester spreekt over Gods liefde. Telkens wanneer ik den naam van God hoor of zeg of denk, duizelt het mij van vreze, als blik ik in een bodemlozen afgrond, en toch rilt mijn geest van verlangende liefde om ganselijk in Hem, dien ik nu den Vader in de hemelen noem, te vergaan. De priester geeft mij den Catechismus Concilii Tridentini en raadt mij de hoofdstukken te lezen over het Credo en de Sakramenten, vooral over het Doopsel. - ‘Maar bovenal moet ge bidden, ge moet het Pater noster en het Ave Maria bidden. Met die gebeden moet ge aan de deur der Kerk kloppen, en Jezus zal u opendoen. Wanneer ge van goeden wil zijt, zal God u helpen, ik verzeker het u. En ge moet knielen en het teken des Kruises maken: in nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. - Ik zal voor u bidden.’

Daarna ben ik gaan bidden voor het Allerheiligst Sakrament, dat in deze kerk dag en nacht staat uitgesteld. Ik schouwde op, uit mijn knielende houding, naar de licht-omstraalde, zuiver-ronde Hostie, in den monstrans. O, de vernietigende gedachte dat dat schamele stuk brood

[p. 159]

Jezus is, dat Hij schuil is gegaan met zijn Lichaam, met zijn Bloed, met zijn oneindige Goddelijkheid, daar in dien witten ouwel, uit liefde, uit liefde, uit liefde; - dat Hij vlak voor mij is, Hij, mijn God; dat ik tot Hem spreken kan en Hij mij hoort, dat Hij mij ziet tot in de diepste verborgenheden van mijn wezen... Ik dorst niet meer Hem aan te zien, ik boog het hoofd, de ogen sluitend, en trachtte te bidden. Ik zeide Hem mijn geestelijken nood en mijn ellende, ik vroeg erbarmen: - ‘Jezus, Gij moet mij helpen. Gijzelf hebt gezegd: de zoekende zal vinden, degeen die vraagt, zal ontvangen. Heb ik niet gezocht, heb ik niet gevraagd met elken hartklop van mijn leven? Geef mij, o Jezus, het geloof, geef mij het weten en de liefde voor God. Neem de blindheid van mijn ogen, opdat ik U helder onderscheiden kan. Gij zijt God, Gij hebt het heelal geschapen. Gij hebt met een enkel gebaar den Melkweg door de ruimten gebouwd. Gij gaaft mij een ziel naar uw beeld en uw gelijkenis. Ik wil ze U wedergeven; ik wil ze leggen in Uw Heilig Hart, o mijn Jezus, opdat zij zich verwarme en tot een vuur van liefde worde door Uw zuiverend Bloed. Ik zie U niet in die witte zon der Hostie onder welker onzichtbaar licht ik gebogen lig. Want ik ben blind. Ik zou immers den aanblik van Uw Almacht niet kunnen harden, den aanblik van Uw Heerlijkheid, den aanblik van Uw Liefde; maar al zie ik U niet met mijn lichamelijke ogen, ik weet dat Gij daar zijt; de gedaante van brood is slechts schijn; het is Uw Lichaam, het is Uw Vlees, en gans Uw Goddelijkheid ligt bevat in die bete. Ik kan het niet begrijpen, dit groot geheim, maar ik weet Gods tegenwoordigheid in verholen gedaante. Jezus, mijn lieve Heer, is daar, dicht bij mij, daar vóór mij, op het altaar. Het is geen droom, geen verbeelding, geen leugenachtige schijn; Hij is daar werkelijk. Hij is daar gekomen, omdat Hij mij en alle mensen lief heeft met zo onmetelijke liefde. O, mijn lieve Jezus, leer mij bidden, help mij in den nood. Gij zijt almachtig; ziehier mijn ziel, zuiver haar, splijt haar vaneen, zoals een houthakker een boomstronk, en geef mij het nieuwe leven.

[p. 160]

Want uit mijzelven ben ik een machteloos ontredderd mens die te lang U ontbeerde en die niet weet hoe hij handelen moet. Ik geef mij aan U over, o mijn grote Broeder. Ik ben de armste bedelaar, ik heb U zo eindeloos veel te vragen, en ik weet niet hoe te beginnen. Omarm mij met Uw wijd-uit-gestrekte armen, reik mij één Uwer doorboorde handen, ik zal mij vastklampen aan Uw lichaam, o ik vind de woorden niet welke ik U zeggen wil. Is het schennend hetgeen ik U toeroep? Maar ge zijt toch gekomen voor de zieken en de verdwaalden. Ik ben doodziek, ik was ook onder hen die U hoonden en martelden, ik ook heb gespot met het Kruis en den Gekruisigde, en wilde niet luisteren naar de Waarheid. Ook ik heb gelachen om Uw bloedzweet en Uw lijden en Uw strompelenden gang ten Golgotha op. En in plaats van mij, gemenen dwaas, voor immer te verstoten, hebt Gij mij geroepen, hebt Gij mij, zonder dat ik het bemerkte, tot U gevoerd, mij en Christine en ons kind. O Jezus, ge moet ons helpen. Wij komen van zo vèr, zo ver. Ik durf Uwen Heiligen Naam niet uit te spreken met mijn bezoedelden mond. Gij zijt te hoog, te zuiver, te goddelijk. En toch trekt ge ons, armen, onweerstaanbaar aan. Ik vrees U en ik heb U lief; ontzagwekkend zijt Ge en ik honger naar Uw tegenwoordigheid. Ik voel het zwellen van een jubelende blijdschap en mijn ogen schreien; mijn verworpenheid overstelpt mij, en ik stort mij naar Uw barmhartigheid. Ik heb met al mijn zintuigen gezondigd, en Gij alleen kunt mij zuiveren met Uw rood Bloed. Jesu, Jesu, miserere mei.’ -

En mijn ziel stortte zich in stemmeloze aanbidding. - Terug bij Bloy, vertelde ik hem en aan zijn vrouw, die ik de vorige maal slechts even gesproken heb, doch die mij zo bekend was door de dagboeken van Bloy als zijne buitengewone levensgezellin, - in het kort mijn onderhoud met den priester. Bloy sprak over het Doopsel, over de macht der Sakramenten en de goddelijke kracht, die in hen woont. De uitwendige handeling is symbool, maar de uitwerking is reëel. - ‘Gij zijt nu een dode,’

[p. 161]

zeide hij mij, - ‘en door het Doopsel wordt ge een levende; ge zijt nu naakt, en door het Doopsel wordt ge met Christus bekleed. Mocht ge nu nog bezwaren en twijfeling kennen, wanneer de priester over u de woorden gezegd heeft: Ego te baptizo in nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti, - zijt ge bevrijd van de ketenen.’

Ik neem alles aan. Want ik hoor de Waarheid. Mijn gedachten zijn voortdurend met deze diepe wonderen bezig. Menselijkerwijs gesproken begrijp ik deze mysteries niet, maar mijn ziel weet het. En ik geef mij over aan God. Fiat voluntas tua.

Bloy leende mij het levensverhaal van Katharina Emmerich, geschreven door Pater Schmoeger, hetwelk een bizonder prachtig boek moet zijn.