In dépôt

Maandag 17 januari

Vanmorgen vroeg ging ik naar het bureau van de koeriers van de Joodse Raad om te informeren, of er uit Amsterdam bericht is binnengekomen. Het blijkt, dat de koerier is teruggekomen met een verklaring van mr. Kotting, welke behelst dat hij ‘indertijd’ de zaak van mijn afstamming heeft aanhangig gemaakt bij het bureau van de Rijkscommissaris, maar dat hij voor het ogenblik niet in staat is, het desbetreffende request en de uitvoerige documenten over te leggen, omdat zij in handen zijn van andere instanties. Pats! Kan ik nu weer blijven? Ik vlieg naar de Antragstelle. Dr. Ottenstein leest het document en zegt droogjes: ‘Mooi, maar niet genoeg. Als u niet op de Calmeyerlijst staat, geeft het niets. Weet u wat, ik zal direct Den Haag opbellen. Ik zal u straks wel een boodschap sturen.’ Als een pijl uit de boog verwijnt hij in een andere kamer, naar de telefoon. Binnen het uur weer ontboden. ‘Het is in orde, mijnheer Mechanicus’, zegt dr. Ottenstein droogjes en reikt mij met een zuinig glimlachje de hand. De eerste keer dat ik

[p. 253]

hem eventjes heb zien lachen. ‘Mijnheer Weil, wilt u de heer Mechanicus van de lijst schrapppen?’ Dr. Ottenstein blijkt een machtig heer. Ik had het grote verlangen dat ik van mr. Kotting of van mr. Proosdij een authentieke verklaring zou krijgen, maar geloofde er in mijn hart helemaal niet aan. Het leven hier is verrassend en schokkend. Ziezo: dit transport dus weer overleefd en voorlopig gaat er geen ander transport naar Theresienstadt. Twee od-ers hebben de vlucht genomen, een te Amsterdam, een te Zwolle. Veertig od-ers zijn aangewezen, mee te gaan met het transport naar Theresienstadt. De twee ontvluchten wensten blijkbaar voor de eer te bedanken.