Donderdag 18 november
Postdecreet: het is voortaan niet meer toegestaan aan zijn familieleden of
vrienden in Nederland brieven te schrijven, anders dan op speciale formulieren,
waarop de geadresseerde Ook het antwoord moet schrijven (een keer in de veertien
dagen). Ook is het niet meer geoorloofd kaarten < te > verzenden
ter bevestiging van de ontvangst van postpakketten; dat zal voortaan de post
zelf doen op gedrukte kaarten volgens lijsten door de postadministratie in de
barakken opgesteld. Regiem-Vught. In de toekomst zal men met elke transporttrein
aan familieleden in de werkkampen correspondence kunnen zenden. Hoeveel
transporttreinen gaan er nog? De vrouw van een vriend van me verscheen vanmiddag
terugkomend van het werk met blote benen in haar schoenen in de barak.
Steenkoud. Zij is de vrouw van een doctor in de chemie, die een goede
maatschappelijke positie bekleedde en hier leider is van het laboratorium. De
koffer met kleren was onder het bed van mevrouw gestolen; van de Fürsorge kon
zij zelfs seen paar kousen krijgen om haar benen te bedekken. De Fürsorge geeft
niets meer uit. Vrienden hebben haar uit hun eigen kleine voorraad geholpen.
Gisteren heeft een vrouw in het magazijn van de f op haar
poot gespeeld, ook omdat zij geen kousen kon krijgen. ‘Als het maar voor de
Duitsers is!’ Pats! Zeker is dat de Duitse Joden, de alte Kamp-Insassen, door
hun goede betrekkingen met de Duitse leiders van de f de
preferentie hebben gehad wat kledingstukken en schoeisel betreft. Veel alte
Kamp-Insassen lopen er, nu de winter is ingetreden, piekfijn bij: goede
costuums, mooie, zware overjassen, zware, waterdichte schoenen of laarzen.
Grotendeels afkomstig van de f. Zij moeten natuurlijk goed
gekleed gaan, dat spreekt vanzelf, en het is ook verklaarbaar, dat wie het
dichtst bij het vuur zit, zich het beste warmt. Dat gebeurt overal, ook hier.
Maar het kan in de, ogen van velen geen genade vinden, dat men de Hollandse
mannen en vrouwen, die bijna zonder kleren aan het lichaam < aankwamen
>, meestal met wat vodden heeft doorgestuurd. Aan deze mannen en vrouwen
moet men voortdurend denken. Hoe rooien die het in de ijzige kou van Polen
zonder behoorlijke uitrusting? Vele briefkaarten binnengekomen uit
Theresienstadt en uit Lublin van Joden, die schrijven dat zij het goed maken.
Deze kaarten dateren van juli en zijn niet geschreven volgens een eensluidend
model, maar zijn gevarieerd en vaak uitvoerig, maar overigens strikt
persoonlijk. Niels omtrent omgeving en werkzaamheden.
Auteursrechtelijk beschermd