In dépôt

Donderdag 14 oktober

Ziekenbezoek aan Schlesinger. Gisteravond om halfnegen. Kamertje vol met mensen. Schlesinger in nachthemd. Bij binnenkomst reusachtige armzwaai als van een dictator, die zijn gunsten verleent, stevige handdruk, theatraal: ‘Na, mein Freund!’ Slaat met forse ruk slip van zijn deken terug, gipsverband tot aan zijn heup komt te voorschijn. Slaat mij met trots gade: het verband is van boven tot haast beneden in inktpotlood beschreven, recht en schuin, met dedicaties, gedichtjes, handtekeningen van vrienden en bewonderaars. In zijn blik: ja, hoe vind je zoiets? Niet geweldig? Ik kijk hem bevaderend aan. Iedere nieuw komende bezoeker moet zijn gipsverband, als het omhulsel van een mummie, van historische waarde, bekijken. Na het bezoek aan

[p. 183]

Schlesinger een Abstecher naar het huis van dr. Wachtel, barak 14. Wachtel is de leider van het bureau-Wachtel, dat de formaliteiten van het kamp vervult. Hij is ook leider van de Notbereitschaft. Wachtel is een der oudste leden van het kamp, een Kauz, die voor iedereen een vriendelijk woord heeft, een patertje-goedleven. Hij zit goed in de kleren, glimt van voldaanheid. ‘Na, meine Herrschaften, ein Schnaps?’ Een kanjer van een fles komt op tafel met uitgelezen genever. Ieder twee glaasjes. Een Hollandse Jood, oud-wijnimporteur, heeft intussen een duik genomen in zijn eigen ‘kelder’ en komt terug met een volle fles. Ook zijnerzijds schieten er twee glaasjes op over. De appèlfluit maakt een eind aan de gezellige bijeenkomst.