Annie Forest. Een verhaal van eene meisjeskostschool

[p. 175]

Hoofdstuk XXX.
De troebele stroom.

Den volgenden morgen zat Dora als gewoonlijk voor haar net opgeruimden lessenaar. Zij maakte de klep open en vond alles in orde; hare boeken en schriften lagen op hunne plaats en haar geliefd opstel, in een netten omslag van bruin papier genaaid, lag nog, waar zij het den vorigen avond gelegd had.

Zij was waarlijk opgewonden over hare rivier, en daar het een halve vrije dag was, besloot zij er eens flink aan te gaan werken. Zij verlangde alleen maar, dat zij het iemand eens voor kon lezen. Zij gevoelde dat deze schoone gedachten, die mooie taal, die afgeronde tijdperken, iemand genoegen zouden doen om aan te hooren.

Zij wist dat Hester ook, zooals zij het noemde, eene ijdele poging waagde om voor denzelfden prijs te werken. Hester zou het niet durven, iets van Dora's opstel over te nemen; maar zij zou ontmoedigd worden, arm kind, om langer aan haar eigen opstel te werken. Maar Dora kon aan de verleiding geen weerstand bieden om Hester haar opstel, zoover het gereed was, voor te lezen. Na het eten noodigde zij Hester dus uit met haar naar een priëeltje in den tuin te gaan, waarin de twee vriendinnen dan het genot konden smaken, zich over Dora's buitengewone talenten te verheugen.

Hester was nog, in een zeker oogpunt, onder Dora's invloed en had den moed niet haar te zeggen, dat zij ook plan had gehad dezen middag eens ijverig aan haar proefwerk te gaan schrijven.

[p. 176]

‘Nu, lieve Hetty,’ zeide Dora, toen zij in het priëeltje zaten, ‘je bent het eenige meisje op school, aan wie ik het onderwerp van mijn groot werk toevertrouw. Ik geloof waarlijk, dat ik iets geheel oorspronkelijks geschreven heb. Ik hoop nu maar, dat je er niet ontmoedigd door zult worden. Ik vrees dat je, na mijn werk gelezen te hebben, niet meer den moed zult hebben, het uwe voort te zetten; maar dat is niets, lieve; het is toch eene goede oefening voor je; maar dit moet ik je even zeggen, dat ik het wel wat dom van je vond, om voor een prijs mede te dingen, waarvan je wist, dat ik er ook voor zou werken.’

‘Dora, mag ik je opstel lezen?’ vroeg Hester. ‘Ik stel groot belang in mijn eigen onderwerp, en of ik den prijs win of niet, ik zal toch altijd met genoegen denken aan het werk, dat ik er aan gehad heb.’

‘Welk onderwerp hebt gij gekozen?’

‘Ik geef eene beschrijving van de laatste dagen van Marie Antoinette.’

‘O, wat afgezaagd, mijn lieve kind, hoe vreeselijk afgezaagd; maar ik wil je natuurlijk niet ontmoedigen. Nu, ik beschrijf eene schilderij naar het leven, en ik geef het tot titel: “De Rivier”. Hoor, zoo begint het - ik geloof waarlijk, dat ik het uit het hoofd weet: “Als onze oogen rusten op dezen helderen, klaren stroom, en wij de zon zien schitteren” - lieve Hester, gij moest mij het opstel eens voorlezen. Het zal mij genoegen doen, mijne eigen woorden van uwe lippen te hooren, want ge hebt waarlijk een goed accent.’

Hester sloeg het bruine papier open, en daar zij hare taak zoo spoedig mogelijk wilde volbrengen, wilde zij dadelijk beginnen te lezen. Toen zij echter de eerste regels zag, keerde zij zich tot Dora en zeide: ‘Zeidet gij mij

[p. 177]

niet, dat gij uw opstel den titel van “De Rivier” gegeven hadt?’

‘Ja, de geheele titel is: ‘De kronkelingen van eene edele rivier.’

‘Het is vreemd,’ zeide Hetty. ‘Hier staat: “de kronkelingen van een troebelen stroom. Als onze doffe oogen op dit drabbige water rusten, waarin de zon zich onmogelijk kan spiegelen.” Maar Dora, dit kan je opstel niet zijn, en toch is het je eigen schrift.’

Dora trok, met een vuurrood gezicht, het schrift uit Hester's hand en keek het haastig in.

Helaas! Er was geen twijfel aan; de titel van dit opstel was: ‘de kronkelingen van eenen troebelen stroom’, en de woorden, die daarop volgden, waren eene treurige en belachelijke parodie op haar eigen hoogdravende zinnen. Het schrift was uiterst nauwkeurig nagemaakt. Het bruine papier, dat zij er om had gedaan om het opstel netjes te bewaren, was zonder twijfel het hare; het papier zelfs, waar het opstel op was geschreven, geleek het hare. Dora sloeg haastig de bladzijden om en ontdekte nu eerst eenig verschil. Er waren slechts vijf bladzijden met dezen onzin beschreven; en den avond te voren, toen zij hare taak geëindigd had, had zij met een trotsch gevoel hare tien bladzijden geteld. Zij keek het geheele geschrift blad voor blad na, terwijl hare wangen hoogrood gekleurd waren en hare handen beefden. In het eerste oogenblik kon zij geen woord uitbrengen.

Eindelijk sprong zij op, en terwijl zij de verwonderde en verschrikte Hester aanzag, kreeg zij hare stem terug.

‘Hetty, je moet mij helpen. Het schandelijkste, brutaalste bedrog is gepleegd geworden. Iemand is laag genoeg, brutaal genoeg, slecht genoeg geweest, mijn lessenaar heime-

[p. 178]

lijk te openen, en mijn opstel weg te nemen, mijn opstel, waarvoor ik gewerkt en gezwoegd heb. De uitdrukkingen van mijn, - ja, ik moet het zeggen - van mijn genie, zijn onmeedoogend verbrand of verduisterd, en dit ding is er voor in de plaats gelegd.

Hetty, waarom spreek je niet? Waarom kijkt ge mij zoo vreemd aan?’

‘Het schrift brengt mij in de war,’ zeide Hester; ‘het is toch uw schrift.’

‘Het schrift is van mij! O, slecht kind! Het schrift is een namaaksel van het mijne, eene zwakke, armzalige nabootsing. Ik dacht, Hetty, dat gij het handschrift van uwe vriendin wel zoudt kennen. Ik dacht, dat iemand, in wie ik vertrouwen stelde, iemand, die ik mij verwaardigd heb op te letten, omdat ik dacht dat wij gemeenschap van geest hadden, niet zoo belachelijk dwaas zou zijn, dit schrift voor het mijne aan te zien. Kijk, als het je blieft, nog eens, Hester Thornton, en zeg mij dan eens of ik ooit zoo mijne t's doorschrapte; je weet ik schrijf ze altijd loopend; en maak ik ooit eene hoofdletter B zooals deze? En dan die afschuwelijke krullen! Ik geef toe, dat het schrift over het algemeen voor een toevallig opmerker iets van het mijne heeft, maar gij, Hester, - ik dacht dat gij mij beter kendet!’

Hester bekeek het opstel nog eens, en moest nu bekennen, dat de t's en de krullen niet in Dora's schrijfkunst voorkwamen.

‘Het is eene nabootsing, die zeer handig uitgevoerd is,’ zeide Dora. ‘Deze boosaardige, wreede poging om een ander te benadeelen, kan slechts voortgesproten zijn uit een laaghartigen geest. Hester, er wordt hier op school veel voorgetrokken, maar denkt gij, dat ik zal toestaan, dat zoo

[p. 179]

ets niet onderzocht zal worden? Indien het noodig is, zal ik zelfs mijn vader verzoeken zich er mede te bemoeien. Het is eene grove beleediging, maar eindelijk zal het geheele geheim opgelost worden. - Ik zal Miss Good en Juffrouw Danesbury dadelijk van het gebeurde gaan inlichten; en zoodra Mevrouw Willis terug is, zal ik haar vertellen, welk eene slang zij gekoesterd heeft in dit slechte, valsche meisje, in Annie Forest.’

‘Stil, Dora,’ zeide Hester plotseling. Zij was van haar stoel opgesprongen en was doodsbleek geworden.

Er ging plotseling een licht voor haar op; zij was op het punt van te gaan spreken, toen iets, - een klein, nietig voorval plaatsgreep.

Zij zag de kleine May in de verte met uitgestrekte armpjes naar een meisje toeloopen, terwijl zij in kinderlijke opgewondenheid hare knieën omvatte. Het meisje boog zich over het kind en kuste het gezichtje, en het kind sloeg hare armpjes om haar hals. Een oogenblik later vervolgde Annie Forest haar weg, terwijl May haar verlangend nakeek en daarna met de kindermeid een anderen kant uitging. - Het geheele tooneel duurde slechts een oogenblik, maar terwijl zij er naar keek, werd haar gelaat strak en wit. Zij ging weer zitten met hare lippen stijf op elkander geklemd.

‘Wat is er, Hetty?’ riep Dora uit. ‘Wat wilde je gaan zeggen? Je weet hier toch niets van?’

‘Neen, Dora, ik ben de schuldige niet. Ik wilde alleen maar zeggen, dat je niet zeker weet, dat Annie het gedaan heeft.’

‘O, zoo, ga je ook al de partij kiezen van dat akelige kind! Je verwondert mij! Zij heeft je kleine zusje bijna vermoord en bovendien hare liefde nog van je gestolen.

[p. 180]

Heb je daar straks niet opgemerkt, hoe het kind naar haar toe snelde? Zij kust jou nooit zoo.’

‘Ik weet het - ik weet het,’ zeide Hester, terwijl zij met een zucht haar gelaat van Dora afwendde. Zij leunde tegen de houten bank, terwijl zij haar gloeiend voorhoofd tegen hare handen drukte.

‘Gij zult zegevieren, Hester, wanneer Annie openlijk weggestuurd wordt,’ zeide Dora, terwijl zij Hetty op den schouder tikte. Daarna nam zij het valsche opstel op en verliet langzaam den tuin.