Lafu. Het hondje van Sita

[p. 26]

Ik krijg een vriendje

Op een dag zei Sita tegen haar mama: ‘Els gaat weg. Ze gaan terug naar Holland.’

‘Wat gebeurt met die kat?’ vroeg Aroen. ‘Gaat die ook mee naar Holland?’

‘Nee,’ zei Sita. ‘Die geven ze aan een tante!’

Op een dag zag ik een grote truck voor de deur van Els. Enkele mannen zetten tafels en stoelen in een grote kist. De volgende dag waren alle mensen uit dat huis weg en die kat was ook weg.

Ik ben nog een keer met Sita, de jongens, Wendy en Cliff op dat erf gaan spelen. Een paar dagen later waren er andere mensen in dat huis, geen kinderen, alleen twee oude dames. En je gelooft het niet! Maar die dames hadden ook een kat. Niet zo'n grote verwaande als Grijsje maar toch een echte kat.

Sita, Wendy en Cliff gingen heel vaak bij die dames op bezoek. Ze kregen daar lekkers. Soms bracht Sita een stukje koek voor me mee. Op een dag zei ze tegen haar mama: ‘De poes van naast heeft kleintjes, ze zijn zo lief.’

Ik dacht bij mezelf: Zo dan zijn er straks een heleboel katten hiernaast.

Enkele weken daarna kwam Sita thuis en zei tegen haar mama: ‘Wendy en Cliff krijgen één van die poesjes. Mama, mag ik ook eentje?’

‘Je hebt Lafu toch,’ zei haar mama. ‘Een hond en een kat dat gaat niet samen.’ Ik dacht: Goed zo! Dat is een heel verstandig antwoord! Maar Sita zei: ‘Wendy en Cliff hebben toch ook een hond. Ze hebben Hektor en nu hebben ze ook een klein poesje.

‘Misschien eet Hektor die poes wel op,’ zei Mahinder. Maar Radjen antwoordde: ‘Dat hoeft niet, je kan een hond en een kat best leren om met elkaar om te gaan.’ Ik dacht bij mezelf: Hier hoeft geen kat

[p. 27]

te komen. Ik hoef niet te leren om er mee om te gaan.

Wel ik weet niet hoe het gebeurde, maar in ieder geval kwam Sita een paar dagen later toch met een poesje thuis. O, wat was ik kwaad toen ik dat beest zag. Ik begon hard te blaffen. Dat beest, zo klein als ze was, begon haar rug te krommen en te blazen. Zelfs haar haren gingen overeind staan. ‘Lafu, hou op, hou op!’ riep Sita. En Mama zei: ‘Zet Lafu voorlopig buiten.’ Aroen deed de deur open en zette me buiten. Ik was boos hoor, want ik dacht, nu is die poes daar binnen en ik moet buiten blijven. Later ging ik weer naar binnen. Ik rook die akelige geur van die kat en ik begon meteen weer te blaffen. Weer riep iedereen: ‘Lafu stil!’ Nu pakte Radjen me beet en zette me buiten. Ik was erg verdrietig. Ik dacht: Nu houdt Sita niet meer van me, ze houdt van die kat! Ik voelde me zo alleen en zo verdrietig, zo verdrietig. Ik moest gewoon een beetje janken. Na een poosje kwam Sita naar buiten. Ze zei: ‘Kom Lafu, kom laten we op het balkon gaan zitten’ en ze streelde me. ‘Je moet niet jaloers zijn hoor Lafu,’ zei Sita. ‘Ik hou van dat poesje, maar ik hou van jou toch het meest. Ik had jou toch het eerst. Maar dat poesje doet je niets. Ze is nog zo klein, je moet haar juist beschermen.’ Toen Sita zo lief tegen me sprak en me streelde, was ik niet boos meer. Tevreden ging ik slapen.

De kinderen zijn vandaag weer naar school. Ik loop rond in de keuken. De mama van Sita zit aan de tafel groente te snijden. Ik zie het poesje onder de tafel. Maar nu blaast ze niet en ze trekt ook geen kromme rug. En weet je wat? Die vreemde geur is weg. Ze ruikt gewoon als Sita. Ik blaf niet tegen haar. Ik ga gewoon naar haar toe en lik haar even. Ze vindt dat best fijn en likt terug.

Na een tijdje ga ik in een hoek van de keuken liggen en dat poesje komt heel knusjes bij mij liggen. O ja hoor, het voelt heel prettig aan. Zij vindt het ook fijn, want ze maakt een heel zacht ronkend geluid.

Zo grappig. Zo liggen we dus. Ach, ze is toch wel lief, zo'n klein

[p. 28]

poesje. Sita heeft gelijk. Ik zal haar beschermen. Ik zie hoe de mama af en toe naar ons kijkt en glimlacht. Ik hoor Sita's auto voor de deur stoppen, maar ik durf niet op te staan. Ik wil het poesje niet wakker maken. Ze slaapt zo rustig.

‘Kom vlug binnen Sita,’ roept haar mama. ‘Kom kijken!’

Als Sita binnen is, zegt haar mama: ‘Kijk daar!’

‘Ach, wat lief,’ zegt Sita. Ze komt naar ons toe en hurkt naast ons neer. ‘Ik wist het wel hoor, Lafu. Ik wist wel dat jij de liefste hond van de hele wereld bent.

Ben je niet blij? Nu heb je een vriendje om mee te spelen, als ik naar school ga!’ Ze streelt me en ik ben heel blij en tevreden. Ik heb een lief bazinnetje en een goede familie en nu ook een aardig vriendje.

Ja hoor, ik heb een fijn en prettig leven. Daag!