Vermakelijcke bruylofts-kroon, doorvlochten met verscheyden leersame gedichten

[p. 21]

Klachte, Over de licht-voor-by-gaende Schoonheyt.

Stem: van de Engelsche Fortuyn.

WAerom (elaes!) waerom soo hoogh van moedt,
Is 't om de deught, of is 't om schat en goet?
Om Huys en Hof, om eer of groote Staet,
Seght my Godin wat was u toeverlaet?

2. Ach Philida! Waerom soo vraeght ghy dit

Dus aen u selfs? U doel en eenigh wit
Was op de fleur van uwe schoonigheyt,
Wiens glants berooft is, en ter neder leyt.

3. Wat is den roem ( o mensch!) van kleyne waerd,

't Is maer een schijn, verciert met stof en aerd,
't Geen dat men oyt de puyck van schoonheyt heet;
Is met een glants van nietigheyt bekleet.

4. Mijn schoone verruw en lieflijck purper-root,

Is nu soo bleeck gelijck de nare doot:
Mijn aengesicht dat vrolijck plach te zijn,
Is nu bedroeft, vol smert en vol van pijn.

5. 't Gekruyfde hayr dat als een Wijngaert stont,

Rontsom mijn Hooft, daer ick geneught in vont,
Is gants vergaen, mijn Voor-hooft wit als snee,
Dat eertijts glom, is nu vol droevigh wee.

6. Mijn soet gesicht, och! dat soo vriend'lijck sach,
Is overstort met tranen door 't geklach,
Geen soete stem en wert van my gehoort,
Ach! al mijn roem en schoonheyt leyt versmoort.

7. Leert hier aen my, o soete jonge Ieught,
Steunt met u hert op Godt en op de deught.
Ach! leert aen my, hoe schoonheyt licht vergaet,
Hoe 't met den mensch en met sijn leven staet.