De parels van het parlement

[p. 46]

VII. De kennismaking met Joost Bakzeil

Ondine stak haar hoofd door een kier van Ivo's deur: ‘Hai!’ zei ze, ‘wat zijn de geleerde heren stil.’

‘Ja,’ antwoordde Ivo, ‘hou dus je toet en verdwijn. We luisteren.’

‘Beleefd is anders,’ zei Ondine. Ze liep de kamer in, bleef in het midden staan en keek naar de twee vrienden alsof ze hen voor het eerst aanschouwde. Dikke klanken kwamen uit de pick-up, landerig en gezwollen als luipaarden in nood op een vlakte... Zo beredeneerde Jaap deze muziek tenminste. Met een schuin oog keek hij naar Ondine, die begonnen was enkele balletpassen op de muziek uit te voeren en nu in een arabeske sierlijk gestrekt haar evenwicht probeerde.

‘Schei uit en stel je niet aan,’ zei Ivo. ‘Trouwens, je wiebelt!’

‘Ik wiebel helemaal niet,’ zei Ondine verontwaardigd. ‘Je neus wiebelt, jongen! Ik heb een fantastisch evenwicht, zegt mijn balletmevrouw zèlf... Zie je Jaap, hoe stil ik sta, en al minstens vijf minuten...’

Ondine liet haar been zakken en liep naar het venster. Sax, trombone en bas zetten een nieuw thema in. Even landerig als het vorige.

[p. 47]

‘Je moet ervan houden,’ zei Ivo. ‘Op den duur verveelt deze muziek mij.’

‘Integendeel,’ vond Jaap, ‘hoe langer ik er naar luister, hoe boeiender ik ze ga vinden.’

‘Over tien minuten mogen we naar Joost,’ onderbrak Ondine het gesprek.

‘Wat???’ zei Ivo.

‘Wat ik zeg: Over tien minuten gaan we naar Joost. Jullie zijn uitgenodigd.’

‘Ach kom...’ zei Ivo ongelovig. ‘Je beduvelt ons. Wij straks naar Joost en een flater slaan... mocht je willen.’

‘Nou jò, wat ben je kinderachtig!’ zei Ondine. ‘Wat is daar nu voor lol aan. Joost heeft me gevraagd of ik jullie vanmiddag wilde meenemen. Hij had op de een of andere manier vernomen dat jullie bij een zekere Ger Bij kenra in de klas zat...’

‘Kent-ie die,’ riepen Jaap en Ivo tegelijkertijd. ‘O, wat lollig zeg! Trouwens,’ viel Ivo zichzelf in de rede, ‘het zou misschien wel goed zijn eens kennis met Joost Bakzeil te maken in verband met het schulpprofje...’

‘Wat je zegt,’ zei Jaap. ‘Misschien kent Joost hem wel.’

‘Heb ik allang gevraagd,’ zei Ondine. ‘Hij kent hem niet en wil hem niet kennen ook. Scheikunde interesseert Joost niet. Alleen de kunst met hoofdletters.’

‘Ook al een soort schulpprof,’ zuchtte Jaap komisch. ‘Wat leven al die mensen toch raar! Of hoort dat ook

[p. 48]

bij de volwassenheid. Ze sluiten zich allemaal op in hun huisje en geen mens die het wat schelen kan of hun buurman in ellende zit of verhongert...!’

‘Nou zeg,’ zei Ivo, ‘je overdrijft toch wel een beetje. Volgens mij bemoeien ze zich aan de ene kant te veel met elkaar en aan de andere kant te weinig.’

‘Ja,’ merkte Ondine op, ‘het hangt er maar vanaf aan welke kant het voordeel ligt.’

‘Nou dá's cynisch,’ zei Ivo. ‘Dat gaat te ver.’

‘Zoet maar,’ zei Ondine. ‘Ik zie Joost zijn leerling weggaan, kom mee.’

‘Allemensen, wat mooi!’ zei Jaap. Ze stonden met z'n vieren in het ruime atelier dat achter de kamer lag, waar Ivo Joost altijd met z'n gasten bewonderde. Ze voelden zich klein hier, door de enorme hoogte en vooral ook door de grote afmetingen die de beeldhouwwerken hadden.

Jaaps kreet gold een groot van brons gegoten paard dat met gestrekte nek en opgericht hoofd als het ware naar de maan hinnikte.

‘Zo, vind je dat mooi, jongeman,’ zei Joost. ‘Nou ik vind het maar zo-zo.’

‘Waarom,’ wilde Jaap weten. Maar Joost Bakzeil maakte een bezwerend gebaar.

‘Niet zo veel vragen, meneer, dat maakt me zenuwachtig. Vragen jullie die arme Gerrit Bijkema ook zo veel?’

[p. 49]

[p. 50]

‘Die kijkt wel uit,’ zei Ivo. ‘Die kletst. Hij kletst aan één stuk, zodat we niks hoeven te vragen.’

‘Beste vent,’ grinnikte Bakzeil. ‘Zó'n kerel!’ En hij maakte een beweging met de duim naar boven. ‘Kom,’ vervolgde hij, ‘ga mee naar binnen, dan gaan we thee drinken. Ik geloof, dat ik nog wel wat onder de muts heb.’

Jaap, die met Ivo achter Joost mee liep, stootte Ivo aan: ‘Onder de kurk zal hij bedoelen,’ fluisterde hij.

Ivo genoot. Het was allemaal precies zoals hij zich voorgesteld had. Joost op een kussen op de grond en zij allemaal op bankjes en stoeltjes.

‘Ik schenk thee,’ stelde Ondine vast en ze liep al naar het kastje, waar de thee in de muts stond.

‘Je kent het recept,’ zei Joost, ‘geen suiker en geen melk!’

‘Jewel meheer,’ zei Ondine. Ze kwam even later terug met een stel leuke gekleurde kommen, die ze behoedzaam voor iedereen neerzette.

‘En nou zitten, paardestaart,’ zei Joost en hij trok Ondine aan haar haren naast zich op een bankje.

‘Ik zou best beeldhouwer willen zijn,’ zei Ivo opeens. Joost begon te brullen van het lachen. ‘Dat zou je niet willen zijn,’ zei hij, toen hij bedaard was, ‘maar dat ben je of dat ben je niet. Maak je wel eens iets van klei, snij je wel eens iets uit hout, of maak je wel eens iets uit ijzerdraad?’

‘Ja,’ knikte Ivo verbouwereerd.

[p. 51]

‘Nou,’ zei Joost nu ernstig, ‘dan bèn je beeldhouwer. Tenminste als je het met talent doet en met liefde. Ik heb gezegd,’ voegde hij er spottend plechtig aan toe.

Even viel er een stilte. Toen zei Jaap: ‘Je moet bezeten zijn, ik dacht dat dat het was.’

‘Inderdaad,’ zei Joost, en hij keek Jaap even scherp aan. Daarna stond hij op en begon heen en weer te lopen. ‘Je moet bezeten zijn. Je moet er gek van worden. Je moet kunnen vechten met je materiaal... Je kunt er 's nachts niet van slapen... net zo lang tot het zich precies in je voltrekt. Je ziet alles opeens heel helder voor je en je weet precies hoe je het ding dat je wilde maken, maken moet... Maar wat zit ik jullie arme stumpers allemaal te vertellen...’

‘Nou zitten...’ spotte Ondine.

‘Kleine kever,’ dreigde Joost.

‘Iets anders meneer Bakzeil,’ begon Ivo.

‘U zei? Meneer? Jongen ben je belatafeld. Joost hoor, net als je kleine zusje...’

‘Wat ik zeggen wilde, Joost, zie jij die prof van hiernaast wel eens?’

‘Gelukkig niet,’ antwoordde Joost. ‘Als ik hem in mijn poten krijg is hij nog niet gelukkig. Af en toe is het hele trapportaal niet te harden van de stank. En bovendien, vind ik dat geduvel met die flesjes maar gevaarlijk speelgoed. Stel je voor dat er iets ontploft, dan krijg ik een paar ton beton op mijn hersens en zijn mijn kunstwerken naar de maan. Vooral dit laatste...’

[p. 52]

‘We wilden zo graag met hem in contact komen,’ hield Ivo aan.

‘Ja, ik heb iets gehoord over een komplot,’ zei Joost,

[p. 53]

maar zet die flauwe kul gerust uit je hoofd. Jongens, jullie moet toch echt met je voeten op de grond blijven...’

‘Kan wel,’ zei Ivo koppig. ‘Maar ik wil toch met hem in contact komen. Kan jij niet...?’

‘Ik,’ brulde Joost. ‘Aan mijn lijf geen polonaise. Ik heb je al gezegd, dat ik gevaarlijk word als ik die vent zie. Ik wil wel een voetzoeker in z'n brievenbus stoppen, dan kunnen jullie hem toevallig gaan redden.’

‘Ja,’ juichte Ivo, ‘wat een idee.’

‘Je bent gek,’ zei Jaap kalm. ‘Hij zal toch onmiddellijk denken dat wij dat gedaan hebben. Wie verdenkt een volwassene nou van zoiets!’

‘Gelijk heb je,’ zei Ivo en hij keek meteen weer sip.

‘Ik weet iets beters,’ zei Ondine. Ze stond van haar bankje op en liep naar de deur.

‘Wat ga je doen?’ wilde Ivo weten.

‘Zul je wel zien,’ zei Ondine en ze trachtte haar stem heel geheimzinnig te doen klinken.

Verbaasd bleven de anderen achter. Zelfs Joost trok zijn dikke wenkbrauwen op.

Even later ging de deur op een kier open. Een melkfles werd naar binnen gestoken.

‘Die neem ik mee, Joost,’ zei Ondine. En voordat Joost iets had kunnen zeggen hoorden ze de voordeur slaan.