Vervolg der dichtlievende uitspanningen
(1754)–Jan Jacob Mauricius–
Auteursrechtvrij
[pagina 331]
| |
Den 2. Febr. 1754.
Hoe stel ik best myn' doffe en half bevroozen snaeren?
O bly herdenken van dien Dag,
Waer op Margreet het licht eerst zag,
Zoude ik haer heden niet verjaeren,
Nu my die gunst gebeuren mag?
Indien ik 't eêlst Gebloemt' kon geestig samen meng'len,
Om voor myn' Margareet een' schoone Krans te streng'len,
Zo heerlyk geschakeert, als die vanGa naar voetnoot* Julia;
'k Zou ieder Bloempje, tot een teken
Van eerbiet en geneugt, tot myn' Vriendin doen spreeken...
Maar ach! ik tracht vergeefsch daer na.
| |
[pagina 332]
| |
Dat was in Vrankryk 't werk van meêr dan tien Poëten,
En zoude ik, out en zwak, my zulks alleen vermeeten?
Neem dan myn' Roosjes vriend'lyk aen,
En nederige Violieren;
By Haer, die zo veel Deugden sieren,
Zegt Febus, die ze zondt, kan goede wil volstaen.
Tel onder het getal van uwe oprechtste Vrinden
Hem, die nooit gunst door Vleitael won.
Zo hy zyn hart voor U naekt openleggen kon,
Gy zoudt uws Drossaerts naem daer, by den Uwen, vinden.
Leeft lang te saem, gezont, vernoegt; vergeet my niet,
Daer ik te worst'len heb met Quaelen en Verdriet.
|
|