Dichtlievende uitspanningen
(1753)–Jan Jacob Mauricius–
Auteursrechtvrij
[pagina 173]
| |
Den 1 December 1751.
O Ted're Spruit, waar in uw' Moeders weezen speelt,
O Speelpop van myn' oude dagen,
Myn lieve wintervrucht, geteeld
In leed en ongeluk, in 't midden van myn' plaagen!
Onschuldig Kind, dat, eer gy 't licht nog hadt beschouwd,
Eer gy gebooren waart, aan 't schuim van lasteraaren
Tot stof verstrekt hebt, om geweetenloos en stout
Zyn gif te strooien op uws Vaders gryze haaren,
En tot verbittring van myn' smaad en ongeneugt
Zyn gal te braaken op uw' Moeders zuivre deugd!Ga naar voetnoot*
| |
[pagina 174]
| |
Wat heimelyke stem heeft U de ziel bewoogen,
En drukt de traanen uit uw' lieve en heldere oogen,
Zo ras gy 't Vorstlyk Treurbed ziet!
Zoudt gy gevoelig zyn aan Vaders zielsverdriet?
Zou Uw' onnoozle ziel 't gemeen verlies beseffen?
Gy zucht, gy snikt, gy werpt uw' armpjes van malkaâr,
Men ziet U de oogjes, nat beschreid, ten Hemel heffen,
Uitbarstende in geween en kinderlyk misbaar.
Ja kryt vry, teder schaap, en hou niet op van kryten.
Laat nooit verloop van tyd den ted'ren indruk slyten,
Die dit bedroefd gezicht geprent heeft in uw' geest.
Van al' myn' kinderen verliest gy 't allermeest.
Ja treur, onnozel Kind, en hou niet op van treuren,
Tot eens (dit geeve God) de troost u mag gebeuren,
Dat gy den Erf-Prins op zyns Vaders Eerstoel ziet.
Groei dus met Welhem op, maar overleef hem niet,
|
|