Dichtlievende uitspanningen
(1753)–Jan Jacob Mauricius–
Auteursrechtvrij
[pagina 62]
| |
Echtelyk verëenigt, den 24 van Bloeimaand, 1716.
DE braave Rauws, die al zyn zinnen
Hadt op zyn' koopmanschap gezet,
Dacht om geen vryëry, noch minnen,
En lachte met Vrou Cypris wet,
En al' Kupido 's heldendaaden,
Terwyl hy, koel, en stout, en fier,
De minneschichten dorst versmaaden,
En spotten met het liefdevier.
Dit kon vrou Venus niet verdraagen,
Terwyl ze, met een grammen toon,
Gesteegen op haar' roozewagen,
Begon te knorren op haar' zoon.
| |
[pagina 63]
| |
Zy las hem gruuwelyk de metten.
Wel losse jongen, treuzelaar,
Heet dat nu op je neering letten?
(Zoo sprak ze) lompe prullevaar,
Je weet van blaazen noch van toeten.
En zoo 't dus voortgaat, deugeniet,
Zal ik in 't eind nog beed'len moeten:
Want onze winkel loopt in 't riet.
In plaats van braaf je naad te naaien,
En op te passen, zo 't behoort,
Zo doe je niet, als stutjes draaien,
Of ergens knikk'ren in een' poort.
Je ziet, (is 't langer om te lyën?)
Hoe Rauws, die dienaar van Merkuur,
Den gek steekt met myn' heerschappyën,
En al je toortsen, en je vuur.
Je zelt me daadlyk iets verzinnen,
En jaagen hem den brand in 't bloed.
Want zie, 'k verstaa, dat hy zal minnen.
En zo je 't niet terstond en doet,Ga naar voetnoot*
| |
[pagina 64]
| |
Zo zal ... Kupido, dien dat praatje
Verveelde, viel haar in het woord:
Ik zal 't verbeteren, Mamaatje,
En met zo vloog het guitje voort.
Aan 't mastryk Y, daar duizend schepen
Den rykdom van het Noord en Zuid
Naar de oevers van den Amstel sleepen,
En vullen met het Oostersch kruid
De rykgelaaden magazynen,
Daar woonde een meisje, fraai van leën,
Die al' de jeugd van min deedt quynen,
Van al de vryers aangebeên
Om haar geslacht en schoonte, en zeden.
Dit kroontje van de Maagdenry,
Dit bloemtje van bekoorlykheden,
Dit pronkjuweeltje van het Y,
Hadt onze Lekker uitgekooren
Tot steunsel van zyn' eer en magt.
't Is (sprak hy) lang genoeg myn toren
Getergd, en myn geduld veracht.
Met grypt hy, toornig, onder 't spreeken
Een' pyl met een' vergramde hand,
| |
[pagina 65]
| |
Die lillende in de borst blyft steeken,
En treft Heer Rauws in 't ingewand.
Straks voelt hy 't wonderlyk vermoogen
Der liefde, en zucht, en quynt, en zwicht.
Cornelia's bekoorlyke Oogen
Betoov'ren zyn verliefd gezicht.
Hy kent geen' andre Zon, noch Starren.
Hy kust de treedjes, daar ze gaat,
Terwyl zyn' zinnen zich verwarren
In al' haar' gaaven en sieraad.
Zal ik de droevige ongenuchjes
Optellen, die hy uit moest staan,
Terwyl hy smolt in duizend zuchjes,
En storte staadig traan op traan?
Neen 't is genoeg van droeve dingen,
En treuren, en verdriet gepraat.
't Is tyd om vrolyker te zingen,
En 't wordt, naar 'k zie, al taam'lyk laat.
De Bruigom vindt ook in myn' zangen
Voor 't tegenwoordig gansch geen' smaak.
Die zou nu haast naar bed verlangen,
En krygt vervaarelyken vaak.
| |
[pagina 66]
| |
'k Zal dan, om schielyk af te breeken,
Maar zeggen met een woord of acht,
Hoe onze Minnaar door zyn smeeken
Het Bruidje in 't eind tot deernis bragt,
Die door zyn' braaven stal van leden,
En zyn' welleevendheid bekoord,
Verlokt door zyn gevry en zeden,
Hem schonk het langgewenschte woord.
Zie daar! nu wil ik uit gaan scheien.
Speelnootjes, op naar 't Slaapsalet.
't Is tyd de Bruid naar 't dons te leien.
Zie, hoe de Mei het bruiloftsbed
Versiert met frissche bloemfestonnen,
En bloessemen te grabbel gooit,
En enkel vuur van lentezonnen
Voor koolen in de bedpan strooit.
En gy, die 't viergetal der snaaren
Met zo veel Englenmelody
Weet saam te smelten, en te paaren,
Heer Temming, Orfeus van het Y;
Help meê in al dat zoet gewemel
De vreugd vermeêren door uw gunst,
| |
[pagina 67]
| |
En ruk de gasten eens ten hemel
Door uw weêrgadelooze kunst.
Zo moet geen ramp deeze Echt bejegenen.
Zo moet God Hymen 't jonge paar
Met vrede, en rust, en vreugde zegenen.
Zo moet uw' Dochter binnen 't jaar
(Wen my de Muzen niet bedriegen)
Een aardig, mooi, jong Rauwsje wiegen.
1716. |
|