Dichtlievende uitspanningen
(1753)–Jan Jacob Mauricius–
Auteursrechtvrij
[pagina 57]
| |
Tot Meester der beide Regten,Non tamen Euryali, non Nisus oblitus amorum.
ZO pronkt gy mede met den Meesterlyken krans,
En 's Graavenhaage, trots op dien aanstaanden glans,
Verlangt en reikhalst reeds, ô roem der Amstelaaren,
Om ed'len honig uit uw' zoeten mond te gaâren.
Zo naakt dan eindelyk die langgewenschte dag,
Dat ik myn' halsvriend weêr, gelyk ik eertyds plag,
Zal zien, en spreeken, en zyn' ommegang genieten,
Dat zoet gezelschap, dat my nimmer kon verdrieten,
Terwyl zyn' deugd met een beminnelyken aart,
Een' rype wysheid, en vermaaklykheid gepaard,
Myn hart, zo ras ik hem gekend heb, kon bekooren,
En my met lust altyd naar zyne reên deedt hooren.
Koom, zangster, schoon ik reeds u heb Vaar wel gezeid,
Myn zuivre vriendschap, en myn hartsgenegenheid
| |
[pagina 58]
| |
Doen my in 't eind' weêr aan de Poëzy gedenken,
Om aan myn waardsten Vriend een vreugdeblyk te schenken.
Ik roep u niet om met een ydel lofgebrom
De lucht te vullen: neen! ik tracht alleen maar om
Myn vriend te toonen met aldus myn' pligt te kwyten,
Dat Tyd, noch Afzyn myn' oprechte zucht kan slyten.
Ja, tot zo verre alleen, beminde Pylades,
Strekt zich de magt van myn vermoeide Zangeres.
Neem haar niet kwalyk, datze uw' lof niet kan trompetten,
Noch alle uw' gaaven in het helder daglicht zetten,
Want zo ze u prees, gelyk als ik u waarlyk acht,
Men hieldt voorzeker myn' genegenheid verdacht.
1712. |
|