Dichtlievende uitspanningen

[p. 47]

Op den afgodendienst der Jesuiten in China,
Door myn Beminden VADER ten toon gesteld.

ONtaard gebroedzel, uit den afgrond voortgesprooten!

O wolven, die met een onnoz'le schaapevagt

De gruw'len dekt, die in den boezem zyn beslooten,

Trekt af het masker, dat ons in die dooling bragt.

Maar schoonge al ingang by de menschen dus mogt vinden,

Geveinsde huichelaars, verwaande Sadducêen,

Die Farizeeuwsche gryns kan 's Hemels oog niet blinden.

Dat snel gezicht ziet door de duisternissen heen,

En kan door 't binnenst van verborg'ne nieren booren,

Hoe diep het hart ook in zyn vet gedooken legt.

Neen, waant niet, dat gy dus de Donderstem zult smooren,

Die u doet beeven voor het Opperste Gerecht.

[p. 48]

 

Ontzinde reuzen, gaat om 't Godendom te tergen,

 

En stapelt Ossa op den hoogen Pelion,

 

Ja klimt ten Hemel langs dien steilen trap van bergen!

 

Maar denkt aan 't voorbeeld van den wulpschen Faeton,

 

Die, brallende aan den toom van 's Vaders Zonnewagen,

 

Den gantschen Aardkloot in den lichten brand dêe staan,

 

Tot hy in 't einde van den blixem neêrgeslagen,

 

Zyn bloed vermengde met den gryzen Eridaan:

 

Vermeet'len, die, zo ver in 't Oosten weggezonden,

 

Om 't rechte kruisgeloof, en Jesus waare Kerk

 

In top te voeren, het geloove te verkonden,

 

Met kragt te stryden in het zalig worstelperk,

 

Den Kristenstanderd in het Heidendom te planten,

 

De Kerk van Jesus in çiment van edel bloed

 

Op 't heilig Martelspoor der oude Kruisgezanten

 

Eens op te bouwen, vol van Pinkstervuur en moed,

 

In plaats van ernstig 't ryk des Satans te bestryën,

 

Uw' pligt vergeet, en uw' gewisse schuldig maakt

 

Aan Sina 's blindheid, en een reeks afgoderyën,

 

Ja 't Euangelie en de Kruisleer zelf verzaakt.

 

En schoon uw' Kerkvoogd, die van zeven heuveltranssen

 

't Heelal regeert, U met zyn blixem dreigt te slaan,

 

Gy weet u met de gunst der Siners te beschanssen,

 

En hoort die vloeken, als de doove slangen, aan.

[p. 49]

 

Maar snoode Sfinxen, schoon gy hem dus weet te sarren,

 

En tegen zyn bevel u zonder vreezen kant,

 

Vreest egter, vreest voor hem, die boven maan en starren

 

Gezeeten, daar om hoog de groote Vierschaar spant.

 

Die Rechter laat zig nooit van 't nietig menschdom tergen.

 

Gy ondertusschen, die de gryns hebt afgelicht,

 

Die voor het menschenoog die boosheid kon verbergen,

 

Hoe vinden wy ons aan uw' fenixpen verplicht,

 

Wanneer wy dat gedrocht de vlerken kort zien fnuiken!

 

Van daar de Strandsinees de nucht're Zon in 't Oost

 

Met versche roozen in het aanzicht op ziet luiken,

 

Wanneer hy aan de kim door 't floers der wolken bloost,

 

Tot daar het zwoegend West hem in de zee ziet daalen,

 

Beminde Vader, zal uw wydberoemde naam

 

In weerwil van den nyd nog na uw sterflot praalen

 

Op vlugge wieken van de nooit vermoeide Faam.^*

1710.

* Al weder Oost en West, en Wieken van de Faam.