Dichtlievende uitspanningen
(1753)–Jan Jacob Mauricius–
Auteursrechtvrij
[pagina 37]
| |
Op het vertrek Van den Voortreffelyken dichter,
| |
[pagina 38]
| |
Helpt Zanggodinnen! welk een dikke duisternis,
Wat neveldamp kan dus myn scheemrend oog verblinden!
Hoe dwaal, hoe zal ik 't spoor na Parnas langer vinden,
Nu ik myn Leidsman, myn doorluchte Noordstar mis?
Die Rynzwaan, die my aan zyn maat begon te wennen,
Terwyl myn Zangster, door zyn zoete melody
Bekoord, verlekkerd op zyn Hemel-Poëzy,
Op wasse vlerken in zyn schaduw plagt te rennen.
Wie wyst my 't spoor, nu ik myn Daedalus ontbeer,
Om zo gevaarelyk een weg ten eind te brengen?
Hoe kan ik anders, dan myn brosse wieken zengen,
En storten plotsling in de woeste golven neêr?
Hoe wil die zwaare slag 't ontstelde Leiden treffen,
Uw waarde Voedsterstad, die moedig op uw faam,
(Dus pronkte Chios met Homerus eedlen naam)
Haar lof met uwen roem ten Hemel zocht te heffen?
Zo treurde d' Ymonarch, toen Vondels groote Zoon
Zich aan de boorden van de Rotte ging begeeven.
Hy schudde, zegt men, van een edle spyt gedreeven,
Tot zeeven werven toe zyn Keizerlyke Kroon.
De nimfen sidderden. De dyken, watersluizen,
En dammen kraakten. En, indien het lofgedicht
| |
[pagina 39]
| |
Des Ystrooms hem niet tot genade had verplicht,
Hy dreigde woedende ter Hoofdstede in te bruizen.
Maar gy, ô Ryngod, die zo vaak 't geluk genoot
Van Hemelsch Manne met uw greetige ooren te eeten!
Befaamde Rynstroom, die den Fenix der Poëeten,
Den grooten Vondel, hebt gekoesterd in uw schoot,
Hoe zal de heldre zang van Plemper u bekooren,
Hoe zult gy luistren, en het hoofd, met wier gehuld,
Ter kimm' uitsteeken, als gy mooglyk twyf'len zult,
En u verbeelden weêr uw Vondels stem te hooren?
Het zy hy, door een gloed van Pinxtervuur verrukt,
Een heerelyker stof verhandelt in zyn zangen,
En dus 't betoverd hart door de ooren weet te vangen,
Het zy hy Palmen en triomflaurieren plukt,
Om 't hoofd der Helden op het çierlykst te bekranssen;
Het zy hy mooglyk op een aangenaamer toon
De wonderdaaden zingt van Cytherea's Zoon,
Terwyl de speelnoots vast de Bruid na bed toe danssen,
Het zy hy, dartlende in een eerelyke vreugd,
Het liefelyke met het nutte wil schakeeren,
En door een Fabel iets, dat van belang is, leeren;
| |
[pagina 40]
| |
Het zy hy mooglyk, nog eens denkende aan zyn jeugd,
Van liefde spreekt, en zingt van Amarillis oogen,
Die toovrende oogjens, bruin en klaar als diamant.
Dan zet zyn minnedicht het water zelf in brand.
De vlietnajaaden, door die klanken opgetoogen,
Verschuilen zich in 't riet. En ieder een van haar
(Terwyl ze een geur'gen krans van waterbloemen leezen)
Is minnenydig, wie die Amaril mag weezen,
En yder wou, dat zy die Amarillis waar.
Hoe wil zyn Hemeltoon uw keurige ooren streelen,
Indien die Fenix eens, gezeeten aan uw zoom,
De lof en glorie zingt van uw doorluchten stroom,
Terwyl een mengeling van duizend orgelkeelen,
Een lieve harmony van nagtegaalen hem
Van verre navolgt in het lieflyk toonschakeeren,
En onder 't melden van uw glorie het onteeren
Van Filomela mengt met een bedrukte stem?
Dan hoord gy eens uw lof om bei de poolen klinken,
Van daar de Morgenzon met roozen in 't gezicht
In 't Oosten ryst, tot daar men 't uitgediende licht
Des avonds in den schoot van Thetys neêr ziet zinken.Ga naar voetnoot*
| |
[pagina 41]
| |
Dan zoudt gy mede met een diamante kroon,
Met stroompaleizen, en nog schooner rykstaf pronken,
Als eer Antonides den Y God heeft geschonken.
Ja al 't rivierendom zou knielen voor uw troon.
Wel aan, Heer Plemper! hecht aan zo veel lauwerkranssen
Dit éénig blad nog. Maak myn wulpse Poëzy,
Myn wufte droom eens tot een waare profeçy.
Zo blinke uw cyther aan de hooge Hemeltranssen,
En schyn' de goude lier van Orfeus doof en bleek.
't Vermaaklyk Alphen zal van zelfs uw geest wel wekken,
De Rynstroom zal u tot een Hengstebron verstrekken,
En of uw yver in dien arbeid al bezweek,
De Nimfen zullen zelve uw Zanggodinnen weezen.
Wel aan! dewyl het toch niet anders weezen kan,
Ga heen, myn Heer! ga heen! ter goeder uure dan!
Geniet de rust, die gy u zelf hebt uitgeleezen.
Zo pronkt Linterne nog voor eeuwig met den lof
Van Scipio, die, met triomfen overlaaden,
Zyn oorlogsmoed, en d' eer van zo veel heldendaaden
Vergat in 't lommer van een nederigen hof.
Die dappre hand, gewoon het moedig ros te mennen,
| |
[pagina 42]
| |
Die vuist, nog rookend van het Kartageensche bloed,
Kon, wars van hoogheid en van al 't bedrieglyk zoet,
Zich tot het hand'len van een boerespâ gewennen.
En hy, die Africa en Byrsa siddren deê,
Die Hannibal voor zyn gevreesde magt deedt beeven,
Vondt in 't genieten van een needrig buitenleeven
Een zeekre stilheid, en een aangenaamen vrêe.
Wy wenschen, dat gy meê die zoete rust moogt vinden,
En in het lommer van de geur'ge lindeblaân
U zelf in 't heilgenot dier waare vreugd verzaân.
Leef lang tot blydschap en tot voordeel van uw vrinden!
Leef lang, Heer Plemper! tot het Godendom in 't laatst,
Belust om ook eens die verheeven zang te hooren,
Die ons op aarde door haar zoetheid kon bekooren,
U met uw Heldenlier by 't hoog gestarnte plaatst.
1710. |
|