Dichtlievende uitspanningen
(1753)–Jan Jacob Mauricius–
Auteursrechtvrij
[pagina 30]
| |
In den Echt vereenigd den 15. van Herfstmaand, 1710.
'T Geheugt ons, dat wy Palm en Lauwerieren plukten,
En die, tot kranssen op het çierlykst geschakeerd,
U vol van blydschap op het jeugdig voorhoofd drukten,
Begaafde Visscher, toen ge, in wysheid uitgeleerd,
Den welverdienden prys van Uwe vlyt behaalde,
En ryk belaaden met de Meesterlyke kroon,
Als Themis Voedsterling, in 't gloeiend purper praalde.
Nu slaat myn Zangheldin een zagte Huwlykstoon,
En tracht Uw' Bruiloft met haar wensel en in te wyden.
Gedoog nu ook, dat zy op zulk een blyden dag
(Nu 't Lot u toelacht na een meer dan hoop'loos lyden)
U met een geur'gen krans van Myrten çieren mag.
| |
[pagina 31]
| |
Laat and're Zangers in verheev'ne Fenixdichten
Het slagveld meeten, daar vorst Karel triomfeert.
My lust op 't heerelykst een zegeboog te stichten
Tot lof der Liefde, die de waereld overheert.
Terwyl Bellone een reeks van menschen neêr doet vallen,
Haar Oorlogssabel op hun bekkeneelen wet,
En op het gloeiend puin der neergebeukte wallen
In rood tieras van bloed haar zwarte standers zet,
Verlaat vrouw Venus uit een teder mededoogen
Het geurig Pafos, en haar elpenbeenen troon.
Zy wenscht de traanen van Europa af te droogen,
En op een Schulpkaros gezeeten, zoekt haar Zoon,
Die brandende van lust om 's Moeders Heerschappyën,
(Van daar de Dageraad verryst, tot daar de Zon
De Wester kimmen met Saffraan verwt) uit te bryën,Ga naar voetnoot*
Zyn looze netten reeds verspreid had, daar hy kon.
Geen plaats was veilig voor het treffen van zyn schichten.
Een heuvel ryst 'er by Minerve 's marmre Kerk,
Beroemd door oudheid, en verschiet van puikgezichten.
De steile bergtop draagt een ringmuur, zwaar en sterk,
Men zegt (en moog'lyk zou de rechte waarheid blyken,
Indien de vlugge Tyd, die alles streng verslindt,
Ons niet beroofd hadt van de aloude landkronyken)
Dat Tyfon deezen Burg bewoond heeft, die ontzind
| |
[pagina 32]
| |
De Goden langs een trap van rotzen wou belaagen,
Om 't hoofd gezwollen van een dullen overmoed,
Maar in het einde van het blixemvuur geslagen,
Die snoode schandvlek wiesch met eerloos reuzenbloed.
Hier wist de Liefde zich een hinderlaag te leggen,
Gelyk een Jaager, die zyn jachtgespan en net
Verbergt in ruigten, en in netelige heggen,
En dus 't onnozel wild op 't onvoorzienst bezet.
Een Veldgodinne, vol van kuische aanminnigheden,
Een frissche maagd, van geest en lichaam eeven schoon,
Van al de Harders om haar deugden aangebeden,
Was aan den groenen voet des heuvels hier gewoonGa naar voetnoot*
Haar woll'ge Schaapjens by een Holle beek te weien.
Het gloeiend licht verscheen in 't Oosten, en begon
Zyn purpre sluiers op 't bedauwde gras te spreien,
Wanneer een Visscher met het ryzen van de Zon
In 't geurig lommer van de groene lindebladen
Ter neêr gestrekt om in den vroegen Morgenstond
Met waterlekkerny zyn kaaren te overlaaden,
Zig aan den oever van dit stille Beekje vondt.
Maar Goôn! hoe vondt hy in zyn meening zich bedroogen:
Hy meende een ander te verrassen in die plas,
Maar voelde zich in 't net van twee bekoorlyke oogen,
En zag in 't einde, dat hy zelf gevangen was.
| |
[pagina 33]
| |
De Harderin, zo mild van vrouw Natuur beschonken,
Verscheen des morgens in het schaduwryke dal.
Hy ziet zich blind in haar betoverende lonken.
Hy blyft verrukt in haar begaafdheên, zonder tal,
En opgetoogen door die tintelende glanssen,
Gevoelt hy zich verstrikt in haar bekoorlykheên.
Het blinde wicht, dat van de hooge torentranssen
Vast stondt te loeren, kromt het taaie walvischbeên.
Men ziet een liefdeschicht de sterke peeze ontglippen.
De Visscher voelt zig straks getrofsen in het hart,
En zoekt op 't rood koraal van haare malsche lippen
Den waaren balzem voor zyn ongeneesb're smart.
Maar zy versmaadt hem, en vervreemd van mededoogen,
Schoon bosch en bergen van zyn vruchtelooze klagt
De naare weêrklank slaan, blyft echter onbewoogen,
Ja waant zig veilig voor Kupido en zyn magt.
De Minnegod om die vermetelheid te wreeken,
Rekt voor de tweedemaal de taaie boogpeeze uit.
De pyl blyft lillende in den maagdenboezem steeken
Zy geeft zig over, en zy wordt de Visschers Bruid.
't Gaat wel. Zy luistert naar Uw' zuchten en gebeden,
O Bruigom! kus nu vry het kwynend hart gezond.
Verhaal de minnepyn, de smart, van U geleeden,
Op 't geurig amber van dien minnelyken mond.
| |
[pagina 34]
| |
Wel aan! treê toe, 't is tyd de trouwkoets op te klimmen.
De donkre nanagt wykt voor 't gloeiend morgenlicht.
De nuchtre Dageraad verryst aan de Oosterkimmen,
En bloost door 't purpre floers met roozen in 't gezicht.
Leeft, leeft gelukkig, en een milde zomerregen
Van ryke voorspoed kroon' Uw' echt, vereenigd Paar!
Een lieve Hemeldaauw besproei' Uw' huis met zegen.
Leeft beide lang, en wiegt een Spruitjen binnen 't jaar.
1710. |