Besluit der dichtlievende uitspanningen, met verscheidene byvoegzelen

[p. 196]

Aen den heere Mauricius,

By 't verlies van een' Zoon, 1758.

'k NEem deel aen alle Uwe ongenuchten.

Gy moet dan wêer een Zoon bezuchten!

Uw' droefheit is gegrond, ik wederspreek ze niet.
Doch wie lydt op deeze Aerd geen' smart, geen zielsverdriet?
Hy geev 't Haere aen Natuur, dien zulke Rampen treffen:
Maer een Verstandig Man tracht zich wêer op te heffen.

Wie kan des Hemels wil weerstaen?

Denk, denk, dees Zoon was me in dit leeven

Geleent, niet voor altoos gegeeven.

't Geen ons is opgeleit, moet ieder ondergaen.
Ei, maetig uwen Rouw? zal die 't verlies herstellen?
Neen! neen! maer vast zou ze U geheel ter nederslaen.

De Droefhêen, die ons hart beknellen,

Verwint men nooit door Lyf en Geest nog meer te quellen
‘Faites usage, Ami, de cette Fermeté,
‘Qui peut nous soutenir dans nôtre adversitê.
Mogt ik, dien Vrientschap noopt, Troostrêen u voor te draegen,
My vleien met wat Rust, op 't einde myner daegen!

[p. 197]

 

Maer ach! 'k wanhoop 'er van! de Inbeelding is geraekt,

 

Moet ik, O wreede quael, dan altoos voor u schrikken?

 

Door welk een' Tovery zyt ge in myn Bloet geraekt?

 

Ik voel myn' Harsenen, myn gantsch gestel verwrikken,

 

En 't leeven wordt my zuur, droef, haetelyk gemaekt.

 

'k Hadt lang gezwicht, voelde ik myn' geeft niet wêer verquikken

 

Door Uw Staetkunde en Poezy,

 

In minder duistere Oogenblikken,

 

Ach! dat men toch 't my niet beny!

P.A. de H.

1758.