Besluit der dichtlievende uitspanningen, met verscheidene byvoegzelen
(1762)–Jan Jacob Mauricius–
Auteursrechtvrij
[pagina 172]
| |
Minister van de Hoog Mogende Heeren Staaten Generaal der Vereenigde Nederlanden by de Nedersaxische Kreyts, &c. &c.
IK ken geen groter heil den sterveling gegeeven,
Dan dat hy in syn Kroost sig zelv' op nieuw siet leeven,
En daar ik onverdiend die dierb're gunst geniet,
Is 't billyk, dat myn hert, erkennend opwaart siet.
't Is God alleen, Myn Heer! die 't alles doet gebeuren,
Nu stof van blydschap geeft, dan weder stof tot treuren;
Een bitt're vrugt der nyd, tot myn verderf gegroeyt,
Heeft onlangs noch syn Hand ontsach'lyk afgesnoeyt.
En my, voor ballingschap met eer in 't Land beschonken,
Daar thans myn onschuld in een helder ligt mag pronken,
En schoon een gram gelaat my noch al dreigt met kragt
Den ondergang van my en myn geheel geslagt,
Noch leest die selve God, en zal wel verder toonen,
Dat Hy de Schuts-God is van my, en van myn Zoonen.
| |
[pagina 173]
| |
Heeft hun zyn gunst gebragt tot eer en hoogen staet,
Zy zullen steeds, getrouw in 't volgen van myn' raed,
De nyd verachten, en door een gantsch wraek'loos voorbeeld,
Daer Deugd den Prys op stelt, dat elk volgwaerdig oordeelt,
Zig overgeeven tot den dienst van Staat of Stad,
't Zy op die selve plaats, daer eer myn vader zat,
Of waer zy in 's Lands dienst ook werden afgezonden,
Nooit koom Hen wraek in 't hart, nooit straftael uit hunn' monden,
Den Vyand laetende aen des Heeren Mogendheid
Tot inkeer of verderf, waer heen 't zyn wysheid leid.
Dus zal 't hunn' toeleg zyn langs juist geschikte trappen
Het Heiligdom van Staat noch dieper in te stappen,
Beglanst met straelen van Minerva's schoon gelaet,
Niet anders soekende, als het beste van den Staat,
Vol liefde voor het Hoofd, vol eerbied voor de Leeden,
De post hun toevertrouwt, met yver te bekleeden,
Te heiligen 't Gemeen den bloesem van hunn' jeugd,
Hun selv' tot eer, het Land tot nut, en my tot vreugd:
Een' vreugd, die my bereids met ongewoone klanken
's Lands Moeder voor haar gunst op 't hert'lykst heeft doen danken;Ga naar voetnoot*
| |
[pagina 174]
| |
Doch dat verdiend, Myn Heer, geen' naam van Kunstgenoot,
Hoe seer myn laege Zang nooit aan uw Geest verdroot,
Die my een prikkel geeft, om selfs in laet're tyden
Te wagen, nog myn dienst aan Febus toetewyden,
En 't smeulend vonkje, schoon by na geheel gedoofd,
't Ontgloren aan het vuur van Heemskerk, Huigens, Hoofd,
De Brune, Dorp en Six, die door het edel Zingen
Verquikking sogten in hun lastigste oefeningen.
Wel aen, ben ik 't verpligt, 'k betael dan ook myn sehuld,
In hoop, dat gy 't gebrek daer in verdragen zult,
En als een Egte Zoon van Febus, lang moogt leeven!
Dat zal my blyde stoff' tot nieuwe digten geeven:
XX Jan. 1757. A. van der Mieden. |
|