Besluit der dichtlievende uitspanningen, met verscheidene byvoegzelen

[p. 1]

Ter bruilofte Van den Weledelen Gestrengen heer, Den heer Mr. Andries Munter,

Oud Schepen der Stad Amsterdam, Directeur der Ed. Societeit van Suriname, enz. enz. enz.
en de weledelgeboorene juffer, mejuffrouw Anna Maria Dupeyrou.

QUAm amasti, extulisti Quaere, qu Am ames. Satius est amic Am reparare, quam flere. Seneca epist. 63.

DE braave Munter treurde in ongeveinsden rouw

Om 't sterven van zyn' Vrouw.

Hy sleet, geheel versufd, met zuchten en met klaagen

Het eêlste van zyn' dagen.

Myn' Zangster dompelde meêdoogenloos en straf

Zyn hart reeds mede in 't graf:

[p. 2]

 

Wanneer de Trouw-Godin, door teder mededoogen

 

Met zyn verdriet bewoogen,

 

(Hoe hoop'loos 't quaad ook scheen) ter heeling van zyn' wond

 

Een' éénig middel vondt.

 

‘Ik zal hem, zegt ze (geef hem tyd om uit te schreien)

 

‘In 't zelfde huis geleien,

 

‘Daar hy het voorwerp van zyn' eerste Huwlyksvlam,

 

‘Zyn' Margareet, uit nam.

 

‘De naam van Ouders en van maagschap, in 't beschryven,

 

‘Zal ook dezelfde blyven.

 

Dus spreekend, toont ze hem een' Schoonheid, daar het beeld

 

Van Margareet in speelt,

 

Dezelfde vriendlykheid, dezelfde aantreklykheden,

 

Dezelfde deugd en zeden.

 

Hy vliegt haar om den hals, als eertyds Orfeus deê

 

Met zyn' Euridice.

 

Hy meent zyn' Margareet, het voorwerp van zyn kermen,

 

Te drukken in zyn' armen.

 

't Was by geluk geen' schim, die wegsmolt of verdween.

 

Haar hart was ook geen steen.

 

Eerst dachtze eenvoudig, 't was meêlyden met een' broeder,

 

Met kind'ren zonder moeder.

[p. 3]

 

Ook eerde ze overlang zyn' deugd, zyn' ed'len aart,

 

Met wysheid saamgepaard.

 

Hoe ligt kan achting in oprechte min verkeeren!

 

Zy voelt zich 't hart verheeren.

 

De Moei wordt Moeder, en de Zuster wordt de Bruid,

 

En Munter's rouw is uit.

 

Wie helpt my nu zyn hart^* van onder uit de zerken

 

Weêr boven de aarde werken?

 

Wat zie ik! 't barst van zelfs door 't marmer, dat het kraakt.

 

Zie, hoe het gloeit en blaakt.

 

De zalige Margreet ziet zelf met vrolyke oogen

 

Die vlammen uit den hoogen.

 

Zy, los van de aarde, schenkt haar' Zuster al haar recht

 

Tot dees' gezegende Echt.

 

De wolk vaart op, en spreit een' lieffelyken regen

 

Van blydfchap, vrede, en zegen.

 

Wat vreugd voor 't wederzyds aanzienelyk geslacht,

 

Aan 't Y zo hoog geacht!

 

Dus is de waereld slechts een wiss'ling van persoonen,

 

Die elk hun' rol vertoonen,

* Zie myn' Dichtlievende Uitspanningen, pag. 184.

[p. 4]

 

En 't menschlyk leeven een' geduurige ebbe en vloed

 

Van bitter en van zoet.

 

Smaak dan, ô Munter, smaak weêr nieuwe liefdevruchten,

 

En nieuwe zielsgenuchten,

 

En om in 't kort, wat tot een bruiloftswensch behoort,

 

Te sluiten in één woord,

 

Uw tweede Huwelyk moet zo gelukkig weezen,

 

Als 't eerste was voor deezen.

 

Dan is Uw heil volmaakt. Allen, de Hemel spaar'

 

U langer by malkaêr!

1754.