Vriendinnen

[p. 14]

II.

Er kwàmen werkelijk massa's brieven. We namen er een specialen avond voor om ze door te lezen en te sorteeren. Brieven onderteekend: ‘Mejufvrou Klok’, en dergelijke, werden direct ter zijde gelegd.

't Slot was, dat we er vier uithielden. En den volgenden avond togen we op stap. Het was weèr warm. Om er behoorlijk uit te zien, hadden we onze mantelpakken aangetrokken, waarin we liepen te puffen. Het was, alsof de stad in dat avonduur nog meer warmte uitsloeg dan overdag. En alsof de moeë lusteloosheid, die op de gezichten der meeste menschen afgeteekend stond, de stemming om ons drukkender en benauwder maakte.

Lies had de brieven. We kwamen op een kade. Op 59 woonde de eerste gelukkige. We belden. Er werd een deur opengetrokken, en omdat niemand vroeg, wie er was, klommen we maar meteen naar boven. Twee hoog stond een juffrouw op ons te wachten, oudachtig menschje met al grijzend haar.

‘U hebt op onze advertentie geschreven. En nu komen we de kamers eens kijken,’ zei Lies.

‘Wat blieft u? Ik ben een beetje hardhoorend. Zou u niet nog eens...’

‘O groote grutten,’ zuchtte Lies, nu veèl te hard aankondigend dat we de kamers kwamen kijken.

De juffrouw begreep het. ‘Komt u binnen, dames.’ Ze liet ons in een mooie, groote achterkamer, waar schuin in den hoek een piano stond. Lies klakte met

[p. 15]

haar tong en wees met haar oogen daarheen. De juffrouw gaf stoelen, zei: ‘'k Zal effe 't lampje halen,’ en schuifelde de kamer uit.

‘Welk lampje?’ vroeg Lies. ‘Wat moet ze met een lampje?’

Maar ik, verrukt, betoogde: ‘'t Lijkt hier goed, zeg. Daarachter is de slaapkamer zeker. Wat is de prijs?’

Lies haalde de brieven uit haar taschje, vouwde dien van de juffrouw open.

‘Maar f 70. - per maand, Henny. Hoe vin-je zoo iets? Een schijntje hè?’

‘Ja,’ zei ik. Ik voelde me opeens totaal afgeleid door een glas limonade dat op tafel stond. Een glas helderroode limonade, en het leek zoo koel, zoo heerlijk, verrukkelijk, zalig koel. Ik had dorst toen ik binnenkwam. Toen ik het glas zag, werd mijn dorst onhoudbaar.

‘Drink op,’ zei Lies, toen ik op een klaagtoontje sprak van ‘zoo'n vreèselijke dorst.’ - ‘Toe, drink maar op.’ Bereidwillig schoof ze het glas in mijn richting. Natuurlijk kwam toen de juffrouw binnen met het lampje. Of de dames haar maar wilden volgen? De verrukking van Lies zakte zienderoogen. Ook het restantje van de mijne. Want, langs een trap zonder looper, bracht de juffrouw ons driehoog op een achterkamer, kaal gemeubileerd en ‘angstig pensionsachtig,’ zooals Lies later zei.

De juffrouw sloot kasten voor ons open, prees het uitzicht. 't Gezicht van Lies was haast komisch van teleurstelling.

‘Enfin juffrouw,’ onderbrak ze een lofrede op het eten - om den anderen dag een lekker soepie, en dan ereissies een kalfsbiefstukkie en houdt u van karrebonade - ‘U begrijpt natuurlijk wel, dat we nog meer brieven gekregen hebben. We zullen u dan wel schrijven, als we hier op ingaan.’

[p. 16]

De juffrouw knikte, wat verbluft. En met het lampje togen we weer naar beneden.

‘Had ik nu de limonade maar opgedronken,’ zuchtte ik, toen we weer op straat stonden.

‘Toch een zielig menschje,’ zei Lies.

- We trokken naar het tweede adres. Dit bleek een beroepspension te zijn, groot, voornaam huis. Dienstmeisje in het zwart deed open, liet ons in een overdadigen salon, met veel luxe-voorwerpen en vergulde stoeltjes en een hoogen spiegel, die de geheele pijnlijkvolle kamer weerkaatste. Lies schoot gauw haar handschoenen aan, die ze voor het gemak als twee nonchalante endjes touw om het hengsel van haar taschje gewonden had. De handschoenen gleden moeilijk over haar warme vingers.

Binnen ruischte een dame. We zagen een wijnroode japon met veel crême kant, en die japon ritselde luxueus bij eiken stap. We zagen een bol, blank gezicht, nòg boller lijkend door het breed-uitstaande krullenkapsel, en we bogen beiden: ‘Mevrouw.’ Het was nu mijn beurt, dus ratelde ik vlug het verhaal af, dat Lies straks gedaan had.

‘O, willen de dames me dan maar volgen?’ Achter de ruischende dame aan, klommen we maar weer omhoog. Lies keek eens achterom naar mij, en schudde, haar wenkbrauwen samentrekkend: ‘Nee.’

‘Afwachten,’ formeerde ik mijn lippen.

Op drie hoog bleven we hijgend staan. Toen zweefde mevrouw ons voor naar een klein kamertje, waar twee bedden stonden, en waar het zoò vol was, dat je er met je drieën niet in kon. Lies bleef in de deuropening staan.

‘Hier naast slaapt een Zweed,’ zei mevrouw. ‘Een zeer net jongmensch.’

‘Waar is de zitkamer, mevrouw?’ nam Lies mijn taak over.

[p. 17]

‘U kunt beneden gebruik maken van de conversatiezaal,’ zei mevrouw hoòg.

‘En de prijs,’ waagde ik het te zeggen.

‘Negentig gulden per maand. Licht niet inbegrepen.’ - Ik slikte een uitroep in. Lies richtte zich rechter op. ‘We zullen u dan wel schrijven, mevrouw,’ zei ze met een aardig air van gewicht.

‘Maar kan ik dan gauw bericht verwachten? U begrijpt, ik krijg zooveél aanvragen.’

Toen we weer op straat stonden, voelden we ons verslagen. ‘Negentig gulden,’ kermde Lies. ‘En dat voor zoo'n hòk.’

Minder energiek sukkelden we naar het derde adres. Daar werden we begroet met kindergeschreeuw. ‘Kom, dat begint goed,’ zei ik kwaadaardig. - We werden éen hoog gelaten. De voorkamer was heel eenvoudig. In de slaapkamer stond niets. 't Slaapkamerameublement moest nog komen,’ zei de jonge, slordige vrouw, die we ook Mevrouw noemden.

Op den grond zàt een schreeuwend kind van een jaar of drie en stònd een pannetje pap. ‘Dag krullebol,’ zei Lies, vriendelijk tikkend tegen het vuile, betraande wangetje.

Ik verwonderde me erover, hoe ze kòn.

Moe klommen we naar beneden. We hadden weer beloofd te schrijven. En we richtten onze schreden naar het vierde adres.

Dat was een benedenhuis.

‘Prettig,’ zei Lies, ‘voor onze fietsen.’

De voorkamer zag er wel aardig uit. In den hoek stond een divan, waar Lies steeds naar toeoogde, terwijl ze me onder de tafel schopjes van verstandhouding gaf. Boven was de slaapkamer, klein, maar toch wel netjes zoo op het oog.

De juffrouw leek een kalm mensch. Ze vertelde, dat ze weduwe was, en twee groote zoons had. Dus

[p. 18]

geèn schreeuwende kleine papkinderen, en geèn Fientje. Na een laatsten flinken trap tegen mijn beenen, hakte Lies den knoop door, en zei, dat we huurden tegen den vijftienden van de volgende maand.

In de lunchroom, waar we later onszelf fuifden op limonade, hield Lies een lofrede op den divan. En we besloten, dat ‘de glorie’ de eene week van Lies, de volgende week van mij zou zijn. Dan zouden we daar ten minste nooit ruzie om kunnen krijgen.