|
| |
| |
| |
Blz. 96. En ja, daar kwam ze aan, de Duitsche Adèle.
| |
| |
| |
| |
Hoofdstuk I.
‘Klara, ik ben vanmiddag voor niemand thuis, zelfs niet voor - enfin voor geen sterveling!’
‘Heel goed mevrouw.’ Zacht werd de deur dichtgetrokken.
Babs van Reede duwde drie, vier kussens hooger in haar rug, strekte haar beenen en gaapte lang en welbehaaglijk. Dan boog ze zich zoover voorover, dat alleen haar kleine, slanke voeten nog op de divan rustten, en trok de telefoonstop uit de muur. Ziezoo, nu had ze rust. Lily kon bellen tot ze blauw zag.
Babs glimlachte terwijl ze weer de kussens om zich heen bouwde, en er diep in wegdook. Ze trok de plaid op tot haar hals. Het was nogal frisch met de deuren naar de serre weggeschoven, maar ze keek zoo graag uit in de gezellige ronde serre, die vol groene planten stond. En de groote mand lelietjes, die Harry had meegebracht - ja, 't was verkwistend in Januari, daar had Leida gelijk in - daar had ze zoo net het volle gezicht op. Ze snoof eens, ja werkelijk, ze rook de lelietjes van dalen. ‘Harry, de dot!’ dacht ze verteederd. Ze lag nu heel stil onder de dikke, ruige plaid. Een staande klok tikte in de hoek, en af en toe knapte het vuur in de haard. Haar oogleden knipten - slaap had ze, al dat dansen van de laatste tijd, o, ze wàs moe! Geen geluid in huis, een namiddagstilte, die weldeed. Klara was geluidloos als een wel-geoliede machine - ja, de vergelijking was zot, daar zou Harry om lachen. Klara was perfect en onberispelijk, correct en voorkomend, en van alle smetten vrij. Gek, en toch had ze niet veel op met Klara, dwaas eigenlijk... Babs draaide zich om op haar zij en stopte met een handige beweging haar voeten beter in de plaid... Een wingerdtakje
| |
| |
tikte regelmatig tegen de buitenramen, en op het tuinmuurtje lag nog wat grauwe, niet weggedooide sneeuw. Maar binnen geurden de lelietjes van dalen... Goed was alles, zoo goed...
Babs werd wakker door een kloppen op de deur. Ze hief haar armen boven haar hoofd, ze wachtte nog lekker even met antwoorden. De rustige tik herhaalde zich. Dan streek ze in een gewoontegebaar haar korte haar omhoog, dat als van een Papoea rechtop bleef staan.
‘Ja,’ riep ze.
Het was Klara, die binnenkwam met de thee.
‘Is het zoo laat al?’ vroeg ze, toch even verschrikt.
‘Bij half vijf mevrouw.’
‘Is Bobbie al thuis?’
‘Nee mevrouw, nog niet.’
‘Hij zal nu wel gauw komen.’ Klara trok de fluweelen muts over de trekpot, keek in het melkkannetje, blikte in de suikerpot. Babs dacht: ‘Als ze het eens één keer vergat, zou ze menschelijker zijn.’ - ‘Schenk jij me nog even in, wil je?’
‘Ja mevrouw.’ Even keek Klara naar het korte, wilde, blonde haar. Maar direct boog ze zich over de theetafel, en zacht bracht ze op een blaadje met een kanten kleedje het kopje naar de divan, zette het neer op het ronde tafeltje.
‘Verlangt U nog iets mevrouw?’
‘Ja,’ dacht Babs, ‘een glimlach van jou, een vriendelijke blik, en een buitensporig woord.’ O, ze zou het zalig vinden, als Klara ‘temee’ zei of ‘jewèl’ of ‘an me laars.’
‘Nee, dank je wel, Klara,’ zei ze.
Ze trok een gezicht achter de rechte, smalle, zwarte rug, zwaaide haar beenen van de divan. Genietend dronk ze haar thee. Schakelde dan glimlachend de telefoon weer in.
Voor de spiegel kamde ze met een kam, die verdronk in haar ruige, korte manen, heur haar op. Ze bracht haar gezicht dicht bij de spiegel, vlijde om haar kleine, wat uitstaande ooren twee golvende lokken heen. Haar mond was wat te wijd en haar neus wipte net niet genoeg om aardig te zijn. Haar oogen stonden wat te ver van mekaar - Babs schertste zelf altijd, dat van haar alles ‘tè’ of ‘nèt nièt genoeg’ was - maar haar gezicht was aantrekkelijk door guitigheid en stralende levenslust. En ze was slank, recht en veerkrachtig.
Ze maakte een paar danspassen, neuriede een liedje. Als Bobbie straks kwam, zou ze hem voorlezen...
Toen ging de telefoon.
‘Hallo,’ riep ze.
‘Babs, ben jij daar?’ zei een haastige, harde, het telefoneeren niet gewende stem. ‘Je spreekt met Leida.’
‘Ja, dat hoor ik.’
‘O ja? Zeg, ik sta hier in een sigarenwinkel, ik probeer je al drie kwartier te bereiken.’
‘Ja, dat kan. Ik was van de buitenwereld afgesloten.’
| |
| |
‘Wat was je?’
‘Van de buitenwereld afgesloten. Ik had me in eenzaamheid teruggetrokken.’
‘Zoo, ik begrijp het niet goed, maar enfin... Zeg, Bobbie is bij mij met Geesje. Mag hij blijven eten? Dan breng ik hem na den eten wel even thuis.’
‘Best hoor. Stuur jij Geesje dan van jou uit naar haar vaderhuis?’
‘Naar haar wat?’
‘Vaderhuis. Ouderlijk nest,’ verbeterde Babs.
‘O ja, Geesje naar huis sturen. Ja, dat 's goed.’
‘Is onze stamhouder lief?’
‘O, zeldzaam lief. We knippen beesten uit en plakken die in een boek.’
‘Ja, dat is een opwindende bezigheid. Zul je zorgen, dat hij de gom niet opeet?’
‘Wat niet eet?’
‘De materialen, waarmee hij plakt!’
‘O, ik dacht, dat je 't over zijn eten had. Mag hij wat vleesch hebben? We hebben kalfsvleesch.’
‘Goed hoor. Maar in zeer bescheiden mate. En je brengt hem niet te laat thuis, hè?’
‘Nee natuurlijk niet. Dàg.’
‘Dag Leida. Groet de sigarenman.’
‘Wie?’
‘De man, met wie je drie kwartier...’
Leida's lach onderbrak haar woorden. ‘Nu dag hoor!’
‘Addios.’
Babs legde de telefoon op de haak, draaide op haar hak een halve slag om. Ze deed het licht in de groote schemerlamp aangloeien, mikte de kussens in gezellige wanorde neer. De deuren naar de serre schoof ze toe en welbehaaglijk trok ze de zware fluweelen gordijnen dicht.
Er werd gebeld en ze hoorde Klara door de gang schrijden. De tochtdeur naar de vestibule zoefde open, weer dicht. Babs luisterde - stappen, en dan een lichte tik op de deur.
‘Jàa.’
‘Hallo Babs! Prettig, dat ik je thuis tref. Ik was zoo bang, dat je er niet zou zijn, ik heb je de heèle middag geprobeerd op te bellen.’
Lily Cruydt sloeg haar bruine bontmantel, waarin haar kleine, tengere figuurtje wel verdronken leek, open.
‘'t Is hier zalig warm, ik doe mijn jas uit hoor!’
Babs plofte wat onverschillig op de divan neer. ‘Ga zitten - ergens - of moet je je eerst nog mooi maken.’
‘Neen, ik houd mijn hoed op.’ Lily betikte de lokjes bij de ooren, keek in de spiegel, terwijl ze in een gewoontegebaar haar oogen even opensperde, dan de oogleden langzaam zakken liet. Babs trommelde met haar handen op de divan, slingerde met haar beenen.
‘O, zalig is 't hier,’ zuchtte Lily weer, terwijl ze kroop in Harry's
| |
| |
groote stoel vlak naast de haard. ‘'t Is zoo kil buiten. Vond je 't ook niet vreeselijk koud vanmiddag?’
‘Nee heelemaal niet. Ik ben verrukkelijk warm thuisgebleven.’
‘En waarom heb je me dan aldoor laten bellen?’ Er flitste iets in Lily's groote blauwe oogen.
‘Ik heb niets van je bellen gehoord geliefde. Ik had de stop eruit.’
‘En waarom dat?’ Lily keek ‘prikkend’ zooals Babs het voor zichzelf noemde.
‘Bijt me maar niet,’ zei ze afwerend, en knelde een kussen in haar armen. ‘Ik had de eenzaamheid van mijn binnenkamer noodig.’
‘Waarom in vredesnaam?’
‘Om mijn ziel te onderzoeken.’
‘O, zot kind.’ Lily keek naar haar rose nagels. Ze had kleine, spitse vingers, die ze vaak spelend heen en weer bewoog.
‘Thee?’ vroeg Babs. ‘Ja? En hoe is Frederik?’
‘O, Fred heeft het druk. Als altijd.’ Lily's stem was onverschillig. Dan veerde ze op. ‘Maar Dolly is zoo schattig tegenwoordig. Een engel gewoonweg. Ik heb haar vanmorgen meegenomen naar de Bonnetterie voor een-paar jurkjes en iedereen was gewoonweg idolaat van haar.’
‘Ze zal later vele harten breken,’ voorspelde Babs somber.
Lily lachte. Ze had scherpe, witte tandjes. Ze lachte veel. Babs hoorde altijd van verschillende kanten: ‘Die Lily Cruydt, wat een snoezig vrouwtje toch.’
Ze floot een deuntje. ‘Stom, nu heb ik je toch weer suiker gegeven. Vergeet ik altijd. Is 't erg?’
‘Ach nee.’
‘Dan roer je maar niet,’ zei Babs onbekommerd.
‘Ja, die slanke lijn,’ zuchtte Lily. ‘Daar moeten wij veel voor over hebben.’
‘Als je maar weet, dat ik er niets voor ontbeer,’ bromde Babs. ‘Ik eet alles, ik snoep van alles, wat me aangeboden wordt, en ik ben slank als een ree.’
‘Nu ja, jij! Maar ik ben altijd bang, dat ik plotseling zal gaan opdikken -’
‘Ja,’ keurde Babs met halfdichte oogen. ‘Dat is best mogelijk.’
‘O Babs,’ kermde Lily, ‘meen je dat?’
‘Je zegt het toch zelf. En ik vind jou heusch een type, dat voorbestemd is om mollig te worden.’
‘Ik vind mollig zoo'n vies woord,’ zei Lily, en ze huiverde.
Maar Babs lachte. ‘O heerlijk, dan wordt er over jou gesproken later, als over ‘die kleine, gezellig-dikke mevrouw Cruydt.’
Lily hield de handen voor haar ooren. ‘Babs asjeblièft, doe niet zoo afschuwelijk.’
De telefoon rinkelde.
‘Hallo,’ riep Babs.
‘Zoo stouterd, had je de stop er weer uit vanmiddag?’ zei een lachende mannenstem.
| |
| |
‘Ik had het weer zoo bitter noodig, mijn engel.’
‘Babsert, kunnen we een half uurtje vroeger eten vanmiddag? Ik moet vanavond weer naar het kantoor terug.’
‘Ik zal het naar de keuken doorgeven. Nog nieuws jongen?’
‘Nee, jij?’
‘Lily is bij me op 't oogenblik. Die beweent haar slanke lijn. En Bobbie blijft eten bij Leida. Hoe laat ben je thuis?’
‘Om half zes zoo ongeveer. Babbel maar gezellig. En spreek maar veel kwaad van ons arme mannen.’
‘Goed, dat zullen we doen. Dag jongen.’
‘Dag kind.’
‘Is Bobbie weer bij Leida?’ vroeg Lily.
‘Ja. Hij heeft daar zijn dépendance gevestigd.’ Babs bleef peinzend met het telefoonkoord spelen.
‘Ik kan nu letterlijk niets aan Leida vinden.’ Lily streek over haar glanzend-zijden japonnetje. ‘Ze is zoo intens vervelend en zwaar op de hand. En de monsterlijke jumpers, die ze lanceert. Daar rìl ik van.’
‘Ja, maar jij hebt nog nooit door die diverse jumpers heengekeken. Als je dat wel gedaan had...’
‘Ik zal er nooit de moeite voor nemen. Ze irriteert me te veel.’
‘Kom, kom,’ zei Babs. ‘Ze vindt jou een snoezig vrouwtje.’
‘O ja?’ Lily's blik leefde op.
‘Maar koel,’ dempte Babs Lily's vreugde. ‘Snoezig maar koel.’
‘O, dat vind ik zalig.’ Lily kneep haar oogen half dicht. ‘Ik had niet gedacht, dat Leida zooveel menschenkennis bezat.’
‘Leida peilt iemand's ziel met één blik,’ zei Babs somber. ‘Nog thee?’
‘Nee, dank je wel. Lekker zijn die beschuitjes hè? Die durf ik nu nog wel te eten.’
‘Daar verslind ik kilo's van,’ bromde Babs.
‘Zeg liefje,’ zei Lily, ‘gaan jullie vanavond nog dansen?’
‘Nee, Harry moet werken. Hij belde me net. En ik ga vroeg naar mijn sponde.’
‘Hè jammer, dan wil Fred ook niet uit natuurlijk.’
‘Nu, dan blijf je gezellig met Frederik thuis. Gaan jullie samen dammen of domineeren.’
Lily stak een spits rood tongetje uit. ‘Dank je feestelijk. Ik weet niet wat ik liever deed. Kom jij dan tenminste naar ons toe.’
‘Ik denk er niet over. Ik wil Frederik niet berooven van een têteà-tête met jou.’
‘Hè flauw.’ Lily stond op. ‘Ik was er nog wel speciaal voor gekomen om af te spreken vanavond wat gezelligs te doen. Zouden we toch niet kunnen gaan soupeeren bij Trianon?’
‘Misschien...’ weifelde Babs. ‘Nee, toch niet. Als Harry de heele avond heeft gewerkt, mag ik dat niet van hem vergen.’
‘Hoe aandoenlijk,’ zei Lily.
| |
| |
‘Ja, zeldzaam,’ beaamde Babs.
Lily schoot in haar jas. Ze keek critisch. ‘Vind jij dat divankleed mooi?’
‘Ik ben er dol op.’
‘'k Weet niet... het is mij te grillig. Het harmonieert niet met de kleuren van je kamer.’
‘Rienk Hertel zegt - en die kan het weten - dat de grilligste kleuren de beste harmonieën kunnen vormen.’
‘O, Rienk Hèrtel!’ Lily trok het fijne neusje op.
‘En dat de grilligste vrouwen somtijds de schoonste ziel bezitten,’ vervolgde Babs onverschrokken.
‘Dat slaat dan zeker op jou,’ zei Lily bits. ‘Ik snap heelemaal niet, wat je aan de Hertels vindt. Onmogelijke menschen gewoonweg. Mijn genre niet.’
‘Ja, maar waarom moet jouw genre nu persé het mijne zijn? Nee, zeg zelf - Ik ben dol op de man, die onze vuilnisbak leegt en ik aanbid de man van het gas.’ Babs veerde omhoog. ‘En daarbij is Titia Hertel een vriendin uit mijn kinderjaren,’ zei ze dan kalm. Ze belde. ‘De Volmaakte zal er je wel uitgooien.’
‘Ik kan je Klara benijden,’ zei Lily met klem.
‘Nu staat ze, zonder eerst mijn orders af te wachten, bij de tochtdeur in de houding. En ze laat je op de meest volmaakte manier uit.’
‘Je mag haar wel waardeeren.’ Lily keek nog even in de spiegel.
‘O, heelemaal niet. Ze heeft geen hart.’
‘Een dienstbode behoeft geen hart te hebben,’ decreteerde Lily. ‘'n Leuk hoedje dit, hè? Nee, stel je voor, dat je van je personeel zou moeten verwachten, dat... Babs waarom lach je?’
‘Och zoomaar. Je bent zoo goed op dreef. Als ik aan lager wal geraak, mag jij de Volmaakte van me hebben. Harry heeft een zwak voor haar. Wist jij, dat de meeste mannen als was zijn in de handen van een hartelooze vrouw?’
Lily sperde haar oogen wijd open. Liet dan langzaam de oogleden zakken. ‘Wat een zot type ben jij,’ zei ze. ‘Nu tot ziens dan maar.’
‘Zoen Frederik van me. Ik hoop niet, dat de Volmaakte naast de tochtdeur verstijfd is. Dan geef je wel een kreet hè? Zing vanavond maar voor Frederik.’ Babs keek ondeugend. Ze wist hoe Fred Cruydt, als een hond, die niet tegen muziek kan, wel onder de tafel zou willen kruipen en weenen, wanneer Lily zong.
‘Als Fred mijn zingen maar waardeerde,’ zei Lily met de knop van de deur in haar hand. ‘Ik heb pas een beeldig oud-Italiaansch lied ingestudeerd. Ik zal het eens zingen als jullie bij ons zijn. Maar Fred heeft net zooveel gevoel voor muziek, als - als...’ Lily zocht naar een goede vergelijking.
‘Als een kameel,’ vulde Babs vriendelijk aan.
‘Nee, die heeft tenminste nog gevoel voor rhythme,’ zei Lily bits. ‘Nu dag hoor!’
‘Daàg.’ De deur viel achter Lily dicht. Babs strekte haar armen.
| |
| |
‘Arme, goeie, slungelige Frederik,’ dacht ze. Ze hoorde de slag van de buitendeur, en ze onderschepte de Volmaakte in de gang.
‘Ik zou graag om zes uur willen eten vanavond. Kan dat Klara?’
‘Zeker mevrouw.’
Babs dook weer in de kamer terug. Ze zakte neer op de vacht voor
Babs veerde omhoog.
de haard en peinzend bleef ze in het vuur zitten staren, de armen om haar knieën geslagen. Zoo vond Harry haar.
‘Zoo Boeddhabeeldje,’ plaagde hij. Ze was met één sprong overeind en legde haar warme wang tegen zijn koude gezicht. ‘Ik had je heelemaal niet hooren binnenkomen,’ zei ze.
***
Toen ze aan het dessert waren - ‘vreemd hè,’ had Harry net gezegd, ‘die leege stoel van de jongen,’ - snerpte een lang-aangehouden bel door het huis.
| |
| |
‘Ons liefdepand,’ zei Babs tragisch. ‘Nu houdt hij zijn duim op de bel. Leida heeft een duistere invloed op hem.’ Babs hield haar ooren dicht. De deur stoof open. En binnen woei, leuk en parmant in zijn blauwe jekkertje, met de muts over zijn ooren, Bobbie. Achter hem kwam langzaam Leida Disselman.
‘Dag Pap. Dag Mam. Mag ik ook een peer? Ik heb pudding gehad met saus.’
‘Zou je je eerst behoorlijk willen uitkleeden, zoon van mijn hart?’ vroeg Babs. ‘Nee, niet de boel op den grond gooien. En ruk niet zoo aan de knoopen. Bobbie dan toch!’
‘Kom maar hier,’ zei Leida kalm. ‘Hij is de heele middag zoo lief geweest.’
‘En waar is Roetje, Mammie. Waar is Roetje?’ Bobbie dook onder de tafel, viel met zijn hoofd tegen Harry's knie. ‘Au! Is Roetje in de keuken Mams?’
‘Ja, ik denk het wel, Bobbie. Pas op! Je stoot direct weer je hoofd.’ Bobbie kroop onder de tafel weg. Harry trok hem bij zijn armen omhoog. ‘Hier kleine snijboon. Kijk, hier is je peer. Eet hem maar gauw op.’
‘Maar eerst Roetje,’ drong hij onverzettelijk aan. ‘Ik ga hem zelf halen.’
Een gekrijsch uit de keuken.
‘De Volmaakte kan niet met kinderen omgaan,’ zuchtte Babs. ‘Leida schaar je aan onze disch. En wil jij misschien de peer door Harry's vingeren gepeld? Maar onthul je eerst.’
‘Ik kan niet zoo erg lang blijven. We krijgen bezoek vanavond. Eventjes dan.’
Een trap tegen de deur. ‘Die nare Klara had Roetje geen melk gegeven. En ik mocht het niet zelf doen.’ Bobbie, Roetje in zijn nekvel vastgegrepen, zoodat zijn vier pootjes als stokken uitstaken, stond warm en brommig op de drempel.
‘Bobbie, je keelt het beest op die manier,’ riep Babs. ‘Lieve schat, zet hem neer. Dan zal Mams Roetje melk geven.’
Bob heesch zich bij Harry op de knie en keek even droomerig in de lamp. Hij likte zijn vingers af. ‘Het was zoo prettig bij tante Leida. Heb jij ook pret gehad?’ Zijn groote, grijze oogen keken haar schalksch aan.
‘Ja hoor vent.’ Leida, maling hebbend aan de heerschende slanke lijn, gezet, waar ze gezet behoorde te zijn, en reeds grijs in eer en deugd, al was ze nog geen veertig, lachte tegen Bobbie. Bobbie grijnsde terug. Harry boorde zijn kin in Bobbie's blonde haar. En met een lange, tevreden zucht legde Bobbie zijn hoofd tegen Harry's borst.
- Samen brachten Babs en Leida hem naar bed. Leida waschte hem in de badkamer. Op het badmatje zat Roetje en spon. Babs zat op de badkuip met gekruiste beenen. Ze dacht: ‘Wat jammer, dat Leida zelf geen kinderen heeft. Zij is de geboren moeder.’
In Bobbie's slaapkamer met de vogels op de gordijnen, en het behang, dat alle bestaande beesten demonstreerde, bleef Leida nog even tal- | |
| |
men. Ze kwam steeds weer en weer terug om Bobbie in te stoppen. Op het kleedje voor de deur zat Roetje en spon. Bobbie heesch zich uit de dekens omhoog, hing over zijn bed heen.
‘Dag zoete Roet. Mams mag Roetje vannacht in de kamer?’
‘Nee schat, in de keuken.’
‘Hè, in die kouwe keuken.’
‘Weet je wat? Als je weer bij tante Leida komt, zullen we voor Roetje een huisje maken met een mandje erin en een deur, die open kan, en...’
‘En gordijnen?’
‘Ja, èn gordijnen,’ beloofde Leida. ‘Maar ga dan nu ook zoet liggen. Nacht lieve puk.’
‘Nacht lieve tante Leitje.’ En dan met een kirrend keelgeluidje: ‘Nacht Mams.’
Beneden stond Harry al klaar om weg te gaan. ‘Vind je het niet erg kind, om zoo'n heele avond alleen te zijn.’
‘Ik vind het om doòd te gaan. Maar ik breng Leida straks weg, en dan ga ik nog even naar de Hertels misschien. En ik haal je van het kantoor. Goed?’
‘Uitstekend. Maar niet te vroeg.’
‘Neen, hartelooze echtvriend.’ Ze knelde haar armen om zijn hals.
‘'t Lijkt wel een afscheid voor Amerika,’ plaagde Leida.
Babs hief haar gezicht. ‘Zoo doen we dat altijd. Ja, we raken er een massa tijd mee kwijt. Dag Harry. Ik laat je uit.’
Hij glimlachte boven Babs' korte manen tegen Leida. ‘'n Kind nog hè?’
Toen Babs weer binnenkwam, stond Leida met de vierkante punt van haar degelijke schoen naar de haard gekeerd. Ze schudde haar hoofd.
‘Zoo'n kwikstaart als jij toch bent. Die jurk is te kort Babs.’
‘In Parijs dragen ze jurken tot boven de knie.’
‘Nu ja, dat is natuurlijk krankzinnig,’ veroordeelde Leida de heerschende mode. ‘Ik kan het absoluut niet respectabel vinden, wanneer getrouwde vrouwen lijken op hun eigen dochters.’
‘Ja maar, ik hèb geen dochters,’ zei Babs en stortte naast Leida's beenen neer op de geliefde vacht.
‘Je ziet er uit als achttien.’
‘En ik ben al vijf en twintig,’ zei Babs met een preutsch mondje. ‘'t Is nog niet zoo'n hemelsbreed verschil. En ik heb nooit in lang vervlogen annalen gelezen, dat vrouwen van vijf en twintig reeds dochteren van achttien koesterden. O Leida, wat een wufte kous.’
‘Ja, 't is een lief blokje,’ beaamde Leida, haar enkel beschouwend.
‘'t Is een wuft blokje. Lila met grijs. Hoe vind Gerard die kous?’
‘Denk je, dat Gerard daarop let? Nee, daar let hij niet op.’
‘Maar dat moet je hem bijbrengen. Je moet hem dat blokje onder zijn neus duwen. Je moet hem doen duizelen met je ode's aan avondjaponnen en zijden pyjama's. Dat doe ik ook.’
‘Ja jij!’ zei Leida. ‘Nee, ik denk, dat Gerard gauw de koude douche in de badkamer zou opendraaien.’
| |
| |
‘O engel,’ zei Babs, ‘ik zie het.’
‘Maar ik begrijp toch niet’ - Leida keerde nu haar andere vierkante voetzool naar de haard - ‘dat Harry daar allemaal belang in stelt.’
‘Doet hij ook niet. Ik praat er nooit over. Dat was slechts humbug. Alleen, hij gaat altijd met me mee, als ik wat nieuws ga koopen. De dot!’
‘Gerard gelooft het wel,’ zei Leida. ‘Komen jullie nog een avondje deze week?’
‘Even kijken. 'k Denk niet, dat het gaat.’ Babs tikte op haar vingers af ‘Morgen Dinsdag schouwburg, Woensdag Italiaansche Opera, Donderdagavond Concertgebouw, Vrijdag dansen in Trianon, Zaterdag een paar lui hier te bridgen, Zondagavond dinertje bij Harry's eenige, geliefde broer. Volgende week Maandag dan.’
‘Vind je 't leven niet leeg?’ vroeg Leida.
‘Leeg? Kind, ik vind het angstig vol.’
‘Ja, maar ik bedoel, bevredigt zoo'n leven van niets doen en uitgaan je nu?’
‘Wat zou ik dan anders moeten gaan doen? Ik kan toch moeilijk een cursus gaan openen ter verbetering van de hedendaagsche, moderne jeugd, of...’
‘Kom, kom, je begrijpt best, wat ik bedoel. Ik vind jullie vrouwen zoo zwak tegenover het leven staan. Verwend door je man’ - Babs maakte het militair saluut - ‘rijk, aardig’ - ‘hè, zeg mooi,’ smeekte Babs. - Leida schudde haar hoofd. ‘Nee, werkelijk Babs, ik denk wel eens, hoe zou jij zijn, wanneer er eens donkere dagen mochten komen.’
‘O, dan zou je versteld van me staan,’ betoogde Babs. Ze streek haar achterhaar, kort als van een jongen, omhoog. ‘Toe Leida, laat je shingelen zeg.’
‘Ik denk er niet over. Daar heb ik geen gezicht voor. Hoe gaan Harry's zaken?’
‘Weet niet. Goed, geloof ik.’
‘Informeer je daar dan nooit naar?’
‘Nooit.’
‘Maar dat behoor je te doen Babs.’
‘Weet jij wat voor cijfers de jongens van de vierde klas gym voor Engelsch hebben? Nee? Nu, dat behoorde je ook te weten. 't Zou Gerard reusachtig goed doen, als je die uit je hoofd zou kunnen opdreunen.’
‘Gerard praat niet graag over de school als hij thuis is.’
‘Nee typisch. Harry praat ook niet graag over de zaak. Och lieve Leida, als Harry thuiskomt dan ben ik vroolijk, dan vertel ik een mopje, en ik strijk zijn rimpels weg, als hij die heeft.’ - Ze strekte haar armen omhoog. ‘O, het leven is schoon. Aanbeden door je man, rijk, mooi - o nee, aardig, - was het zoo niet? En zonder één zorg in de wereld.’ Ze keek op naar Leida, trok haar meest kinderlijke gezicht.
Leida tikte haar even op de wang: ‘Een zonnekind ben je.’ Dan plantte ze haar voetzolen naast mekaar. ‘Kom, ik moet gaan. Gerard
| |
| |
zit natuurlijk al op zijn thee te wachten. En we krijgen vanavond de van Hasselts.’ Leida zuchtte.
‘Zucht je daarom? Ik vind de van Hasselts om voor op je hoofd te gaan staan. Heusch.’
‘Ik zie me al op mijn hoofd staan,’ zei Leida somber. ‘Ik moet ook nog een andere japon aantrekken. Of is deze goed genoeg?’
‘Neè. Je moet je voor Pa van Hasselt in je lila zijdje hullen. Met een band in je haar.’
‘Ja, vooral een band in mijn haar,’ beaamde Leida, en streek over haar stugge, degelijke hoofd. ‘Nu, ga je nog een eindje mee?’
‘Ja, natuurlijk. En zul je me dan al wandelend nog een paar wijze lessen meegeven? Ja? Zàlig.’ En met een grimas trok Babs zich op aan Leida's beblokte been.
|
|
Auteursrecht onbekend
