Verzamelde gedichten

[p. 55]

VI

Sneeuwstorm

Toen sprongen wij plotsling met jonge vrouwen
in sleden, die pijlsnel den nacht in gleden -

eéne, huiverend in onze armen:

‘o!... het is of wij nachtenlang reizen
door toovertuinen en paradijzen,
alsof het begin van den tocht al eeuwen,
eeuwen achter ons ligt -’; het sneeuwen
wordt dichter; in het ruischende rijden
door grijze landen, in vreemde tijden
verschemert de oorsprong, verdoolt het einde.

rakelings scherende onder de wolken,
springen wij verende over ravijnen; kolken
van duister, afgrondlijke angsten, branden
daaronder, striemend vliegt ons spoor
door de ruimte, onmid'lijk verstoven
vlijm door den nacht. het duister gereten.
aadren geopend, in tweeën gesneden.
veege gedaanten verbloeden terzijde.
horden van levens, die langs ons strepen,
schrompelen, naar spelonken gedreven,
omgebracht en in stilte verdronken.

‘zweven wij? hangen wij tusschen twee angsten?
o! het monsterlijk dier aan mijn schouder -
achter ons (niet omzien, niet omzien!)
wordt tusschen blinde, doovende doeken
op een afschuwlijk-gedempte wijze
gemoord!’...