Tempel en kruis

[p. 71]

XLVII

De zon scheen als helsche steen
in het schuimende dal der Durance;
hij stond op een landtong van steen
en keek naar het schitterend dansen
van het provençaalsche azuur,
dat - weerglinstrend in kolkende strepen -
verschoot in schichtige kreken
onder een regen van vuur.

het werd 's middags bedwelmend heet.
aan den overkant van de rivier
lag een dorp onder laaiende boomen,
een fontein die den hemel doorsneed.
hij stond op en doorwaadde het licht
en het fonklend email dat in stroomen
langs de kiezeleilanden sprong
en liep door het bergpad omhoog.

langs de helling het vuur van den wijn.
nadat hij het maal had genoten
op het stille beschaduwde plein
lag hij sluimerend onder den muur
die den vlammenden wijngaard omringde
en sliep tot het duisterend uur
in de westlijke heuvels verdween.

[p. 72]

 

de avond was kopergroen.

 

doch het licht langs de steenroode aarde

 

scheen doordrenkt van een schaduw te zijn

 

die, terwijl de hemel vervaalde,

 

den gloeienden naglans bewaarde

 

van het purperen vuur van den wijn.

 

 

 

hij rees op en dacht aan de zee.

 

zijn gang had de veerkracht herwonnen

 

die hem voortdreef naar zuidlijker stranden

 

zijn schreden namen hem mee.

 

met de hartstocht der boomen verbonden

 

- de platanen ademden weer

 

en voorvoelden het golven der zee -

 

liep hij in het nachtelijk donker

 

door de delta der Rhônemonden

 

naar Saintes-Maries-de-la-Mer;

 

en hoezeer ook verweerd en geschonden,

 

zijn hart was gedrenkt in azuur.