Tempel en kruis

[p. 67]

XLV

De schemer draalt.
na maanden reizen
zonder dat het hart
veel van zijn bitterheid en vrees verloor,
zat hij een avond in den paarsen gloor
van een ruim, schaduwrijk bourgondisch plein.
het donker steeg,
zooals het water stijgt
tijdens het lenterijzen der rivier,
tusschen de muren wier bestorven kleur
het rosse duister inzoog,
om met den dageraad
weer koel en grijs in 't vochtig licht te staan
dat bij de ochtendschemering der wereld wies.
tusschen de schaduwen der platanen door
die bevend vlekken wierp
over de zilvren huid der duisternis,
keek hij naar 't blauw geglinster der rivier
dat langzaam stolde in het ijs der maan;
en langzaam ook zonk de vermoeienis
der jaren uit hem weg
en het werd ruim en helder om hem heen.
diep dronk hij 't zwarte purper van den wijn
en luistrend naar het sterrenwiegelied
dat de fontein zong in het maanbassin,
wist hij dat het verleden van hem week
en dat zijn hart bevleuglend was geraakt
door 't scheren van een vlerk die hij niet zag
of door een ster die viel
door 't oerwoud van zijn droom.

[p. 68]

 

hij rees,

 

en liep tot in het hart der nacht;

 

onder het duizlen der planeten door

 

ging hij de heuvels over,

 

bleek en hoogmoedig brandend als een lied

 

waarin het laatste spoor

 

der nederlaag zich met den wind verloor

 

naar een gebied van schuld en duisternis.