Tempel en kruis

[p. 25]

XII

Na zulk een dag daalt in den nacht het vuur
der poëzie in het verzadigd vleesch.

de duisternis die op de waatren lag
trok langzaam op en uit de golven rees,
een eenzaam blinkend eiland in de zon,
het wit papier in 't donker van de cel.

hij was alleen, en voor zijn handen steeg
het sneeuwveld naar den zwarten horizon,
het onbeschreven blad, de maagd die vrouw,
de steengrond die oase wilde zijn.
en in het donker klaagde de woestijn
om levend water dat geen hitte droogt
en om de sporen van een karavaan,
en het sirenenlied der oceaan
smeekt' om bemanning door een hooge vloot,
want zonder schepen is de zee geen zee.