2
De normen waarmee een criticus meet zijn voor hem zelf veelal ook on-omschreven zo helder, dat hij te lang soms verzuimt hen synthetisch tot een credo te formuleren, waarin hij zijn levensbeschouwing in essentie tezamenvat - want zelfs de ijlst-aesthetiserende criticus heeft een, voor mijn gevoel gevierendeeld, levensbesef en meet met de normen die hij daaraan ontleent.
Is men verplicht dit normencomplex te omschrijven? Ik hoop nog altijd dat dit onnodig is; dat men kan horen wat een criticus wil en is, dat zijn stem zijn inzicht en oordeel scherper doet kennen dan de scherpst-omschrijvende dialectiek.
Auteursrechtelijk beschermd