Het boeck der psalmen Davids

[fol. Zvijv]

De Cxxxvij. Psalm.

De Priesteren, Leuiten, ende andere die van Ierusalem in Babel vvaren ghevoert gevveest, sijnde aldaer vermaent om te singhen, verclaren sulcx niet vvel te mogen doen, maer verherden in haren druck, doch segghen den Idumeen ende den Babylonien, het uyterste verderuen toe.

1. DOe w'uyt ons' landt aen waterkanten saten,
In Babylon weemoedich uyt der maten,
Wy maeckten ons in onsen tranen nat,
Als ons quam voor Sion de schoone stadt.
2. Daer hinghen wy neuens de waterstroomen,
Ons harpen soet op groene wilghenboomen.
3. * Daer heeft ons t'volck datons self hadd' gevanghen

[fol. Zviijr]

 

End' t'landt verwoest geëysschet bly ghesangen,

 

Sing't, spraken sy, sing't ons van Sion yet.

 

4. Ach, seyden wy: Hoe souden wy Gods liet

 

Nu singhen hier, in een vreemt landt gheseten,

 

By lie'n die niets van Godt den Heer en weten!

 

5. * Dies niettemin, so ick dijns oyt vergete

 

Jerusalem: Dat mijn handt niets meer wete

 

Van harp' oft luyt: noch meer daer op en speel'.

 

6. Ja dat mijn tong' kleu' aen mijn raeck end' keel

 

So verr' als my dijns niet meer en gheheughe,

 

Oft dat my t'hert aen anders yet vervreughe.

 

7. * Doch dit o Heer, wil aen't volc Edoms dencken,

 

D'welck ons tot leedt, doe m'onse stadt quam krencken,

 

End' dat Gods straff' Jerusalem versocht,

 

Wt boosen haet, riep wat het roepen mocht:

 

Ruckt uyt, ruckt uyt: Siet den grondt uyt te ryuen,

 

En laet geen steen meer op den ander blyuen.

 

8. * Du Babel salt ten grond' oock nederdalen,

 

Wel hem die dy de schade sal betalen,

 

Die du ons doest met schand' end' met oneer.

 

9. Saligh sal sijn die dyne kinders teer,

 

Sal met ghewelt van s'moeders borsten rucken.

 

End' aen een steen vergruysen in veel stucken.