Dag diefje

[p. 19]

Dag diefje (de lievertjes)

Bij het Onafhankelijkheidsplein (vroeger Gouvernementsplein). Bij de stenen bank vóór het monument voor gevallenen.

De bank was vol die avond. Met kinderen. Een leuk Javaans meisje van zo'n 8 jaar, ze had iets van een kleine madonna met haar wit japonnetje en twee onschuldige ogen. Naast haar zaten aan haar rechterzijde een lichtkleurige man, verweerd gezicht, en een donkerkleurige dame van middelbare leeftijd, ietsje aan de dikke kant.

Verder zaten nog links op de bank twee kleine javaantjes, zeker broertjes van het meisje, ik schatte ze op 4 en 5 jaar oud en naast deze weer drie creoolse jongens, tegen de 7 á 8 jaar en een iets groter die ik op 12 jaar schatte.

Aan de achterzijde van de bank leunde een klein pukkie van drie á 4 jaar tussen de schouders van twee creoolse jongens in.

Toen ik langs kwam geslenterd,

[p. 20]

leek het gezelschap mij zo interessant dat ik niet kon nalaten stil te blijven staan en heel onopvallend voor de palmboom bij de bank post te vatten.

De jongen van 12 die een soort strohoed schuin op zijn hoofd had, was reeds van de bank opgestaan en begon van verveling tegen de kartonnen doos te schoppen waarin de chips zaten die ze dagelijks langs de waterkant verkochten. Hij trapte de doos van de bank af, de straat op.

De anderen keken geïnteresseerd en tegelijk verveeld toe, terwijl de kleinsten met hun benen van de bank bengelden.

Nadat de grote knaap een poos met de kartonnen doos had gevoetbald, werd het de man die erbij zat te machtig. Hij nam zijn blaka-tee (shag) uit de mond: ‘Jongu, fa'y kan skop'a dosu so, dan y'e go ser' den san' baka dalijk!’ (Jongen, hoe kan je die doos zo trappen, straks ga je die dingen weer verkopen!)

De jongen gaf een paar wilde kreten als een indiaan op oorlogspad, maar de vermaning had resultaat - hij liet de

[p. 21]

doos even op straat liggen en bracht het daarna naar de bank toe. Hij bleef even verveeld staan kijken, gooide toen demontratief een cent enkele meters van zich af het zand in. Hij kon de cent niet meer vinden. Hij bleef zoeken, kruipend over de straat, maar het koperen muntstuk bleef onvindbaar. Hij wendde zich toen tot de anderen: ‘E, mi las' wan tyawa!’ (Hé, ik ben een kwartje kwijt!). Hij liep terug naar de bank en begon in de doos chips te draaien. ‘E, mi las' wan paki chips!’ (Hé, ik ben een pakje chips kwijt!). Hij liep naar de javaantjes toe die het minst weerbaar waren: ‘E, na yu fur' mi chips.’ (Hé, jij hebt zeker mijn chips gestolen, hé.)

Nadat hij de twee kleine javaanse jongens wat geplaagd had - die overi gens rustig met hun beentjes van de bank bleven bengelen - legde hij de doos chips op de bank. Hij keek enkele ogenblikken naar de schaars langs het water geparkeerde auto's, daarna over de rivier heen die ongestoord voortkabbelde, lichtjes weerspiegelend, ging

[p. 22]

vervolgens midden op straat op zijn buik liggen. Een paar bromfietsers reden langs hem heen, waarvan de bestuurders onverschillig naar beneden keken. Vanuit zijn liggende positie schreeuwde hij de anderen op de bank toe: ‘J'o kis' bubu, kwasi, waktiiii, j'o kis bubu. A sma di fur a chips e kis bubu, tamara k'ba.’ (Je krijgt bubu (kromme vingers), kwasi, wacht maar, je krijgt bubu. Degene die de chips heeft gestolen krijgt bubu, morgen al.)

Er kwam een auto aangereden uit de richting Marinetrap.

De knaap sprong direkt van de grond op, pakte de doos chips van de bank en rende naar de auto toe. Kwam onverrichterzake terug. Begon weer over de chips en over bubu te praten, pakte een van zijn creoolse vriendjes speels vast. ‘Na yu fur mi chips.’

Kleine pukkie op de achterkant van de stenen bank begint opeens met zijn kleine handjes op het hoofd van de beschuldigde te slaan: ‘Ja, ja, na yu fur a chips, jo kis bubu, bubu, bubu,

[p. 23]

bababa, rtrtrrttt.’ Hij maakt nog allerlei gekke geluidjes.

Terwijl zij zo bezig zijn grapjes te maken komt er weer een auto aan die niet ver van de bank stopt.

Deze moet zeker chips hebben.

Helaas, het javaanse madonna'tje staat reeds bij de ruit van de auto. De grote knaap is te laat en gaat er teleurgesteld bij staan.

‘Meneer, chips hier, verse chips, die chips van haar zijn niet goed meneer, zijn buku (beschimmeld), zijn oude chips van dinsdag, dinsdag heeft het geregend meneer, zij zijn weer droog geworden.’

De man heeft echter reeds chips gekocht bij het meisje en rijdt door.

Het wordt weer een tijdje stil.

Plotseling begint Pukkie, die zich nu op het grasveld naast de bank bevindt, combat te spelen met een denkbeeldige mitrailleur: ‘Brrteteterrt, bam, bam, brttettettetterbrtrttt.’

De vrouw op de bank glimlacht, de man schudt meewarig met zijn hoofd, hij kan toch een glimlach niet onder-

[p. 24]

drukken. ‘Boi, ie no mus' sribi ete, engg, negi yuru kaba, ie no mus' g'a oso boi, etc.’ (Jongen, moet je niet gaan slapen, hé, negen uur reeds, moet je niet naar bed jongen.)

De jongen op wiens hoofd de kleine javaan speels had getrommeld, staat op en zegt plechtig: ‘Ik moet weg mensen.’

Hij geeft de javaantjes elk een hand. De kleine die reeds indommelt het eerst, ‘dag diefje’, tegen de andere, ‘dag diefje’, dan tegen het meisje, ‘dag dieverin’.